Z Chrystusem w Azji

Ks. Ireneusz Skubiś: – Ewangelizacja Azji to ważny temat dla współczesnego Kościoła. Tak wielu ludzi nie zna tam Chrystusa. Dzisiaj dzięki środkom elektronicznym można dokonywać przyspieszonej ewangelizacji. Przeżywaliśmy niedawno jubileuszowy rok 2000, ale przed nami rok 2033 – rocznica Odkupienia. Taki czas powinien być przez Kościół szczególnie wykorzystany do ewangelizacji.

O. Andrzej Madej OMI: – Powtórzę tu słowa, które sam usłyszałem. Mówi się, że gdy Kościół ewangelizuje, to ci, którzy przyjmują Ewangelię, ubogacają się – całe narody, kultury. Prawda. Ale może za mało mówimy o tym, że ewangelizując, Kościół sam też się ubogaca. Ktoś obrazowo powiedział, że kultury, narody, które jeszcze nie przyjęły Ewangelii, są jak kwiaty na przedwiośniu w ogrodzie Kościoła, które jeszcze nie rozkwitły. Człowiek, który przyjmuje Ewangelię, kultura, która otwiera się na Chrystusa – rozkwita i wnosi swoje dary w Kościół. A on ubogaca się tymi, którzy przyjmują Ewangelię. Proces jest dwustronny. Widzimy też, że kiedy dzielimy się wiarą, to i nasza wiara się umacnia. Gdy się nią nie dzielimy, ona więdnie i usycha. To jest także szansa dla Kościoła – wychodzić, być w dialogu.

Dlatego myślę, że ewangelizacja Azji i dialog międzyreligijny, dialog ze starymi cywilizacjami w Indiach, w Chinach, w Japonii, na Dalekim Wschodzie, będzie ubogacał obydwie strony. Na razie jest dużo strachu po stronie tych, którzy myślą, że chrześcijaństwo zniszczy coś w ich rodzimych kulturach, że oni przestaną być sobą. Jak wiemy, chrześcijaństwo nigdy nie przychodzi, żeby niszczyć; przychodzi, żeby ubogacać, pomóc rosnąć temu, co dobre, autentyczne, prawdziwe, godne, sprawiedliwe. Jestem tu dobrej myśli – ewangelizacja, która na kontynencie azjatyckim już się rozpoczęła, będzie miała dobre rozdziały: wzajemnego szacunku, dialogu, ubogacania się, dzielenia się skarbami, które Pan Bóg dał tamtym cywilizacjom i kulturom, i nam.

Trzeba tylko apostołów – misjonarzy. Na pewno ogromne pole do popisu ma tu elektronika i środki społecznego przekazu. Niemniej jednak wszędzie za nimi musi być żywe oblicze człowieka. Wszak i Jezus Chrystus przyszedł do Betlejem, przyjmując ludzkie oblicze. Bo nic – żadna ikona, obraz, kamera – nie zastąpi żywego człowieka, jego oblicza. Do czego wzywał nas w swoim liście na trzecie milenium wiary Jan Paweł II? Żebyśmy wpatrywali się w żywe oblicze Chrystusa. Wszystko inne w jakimś sensie pominął, bo człowiek ostatecznie zatrzyma się przy człowieku. Tak, potrzeba będzie wielu apostołów – świadków. Trzeba, by mówili do mikrofonów, stawali przed kamerami telewizyjnymi, robili filmy. Ale muszą być ludźmi nawróconymi.

Byłem kiedyś w Rzymie na sympozjum o mass mediach i w ostatnim dniu spotkania przyjął nas Jan Paweł II. Powiedział tylko jedno zdanie: „Trzeba ewangelizować świat mass mediów”. To znaczy trzeba, żeby w studiach radiowych, telewizyjnych, w redakcjach prasowych pracowali ludzie, którzy usłyszeli Ewangelię i chcą się tą Dobrą Nowiną dzielić z innymi. Jeśli takich ludzi nie będzie, to niestety będzie się roznosić smutna nowina.

Zawsze, gdy o tym myślę, wspominam śp. biskupa radomskiego Jana Chrapka, który jeszcze przed śmiercią ustanowił dla redaktorów, dla ludzi kultury nagrodę „Ślad” – za pokazywanie dobra, budowanie mostów między ludźmi, profesjonalizm dziennikarski. Bo wszyscy niby powtarzamy, że zło jest bardziej fotogeniczne niż dobro, ale tak naprawdę tak nie jest. Biskup Jan to wiedział. Wiedział, że może trudniej jest to dobro odpowiednio pokazać, odsłonić, może trudniej służyć prawdzie niż fałszowi – nie wiem. Chociaż kard. Wyszyński zauważył kiedyś: „Patrzcie, żeby być świadkiem prawdy, niewiele potrzeba: trzeba żyć prawdą – i już się nią promieniuje. Natomiast żeby spreparować coś, co nie jest prawdą, ileż trzeba zabiegów, przemyśleń, środków. Może dlatego jest nadzieja, że będziemy służyć bardziej prawdzie i dobru”.