Kim była Emilia Wojtyłowa

„Czas ucieka, wieczność czeka”

W sobotę 13 kwietnia 1929 r. temperatura w Wadowicach wynosiła plus piętnaście stopni Celsjusza. Było bardzo ciepło, zważywszy, że w Niemczech odnotowano w tym samym czasie mrozy. Wiał wiatr północno-wschodni. W powietrzu czuć było już wiosnę. Zieleń zwiastowała powolne odradzanie się przyrody do życia, według stałego rytmu natury. Odwiecznego porządku rzeczy. Ale w domu Wojtyłów nikt tego nawet nie zauważył. W salonie, na łóżku, leżała cierpiąca Emilia. Było zimno. W powietrzu czuć było nadchodzący koniec. Bezpowrotne przemijanie życia. A panująca wokoło cisza zwiastowała przygotowanie do drogi. Najdłuższej. Najważniejszej. Na drugą stronę istnienia. Wszystko według stałego rytmu, odwiecznego, naturalnego porządku. Bo jeśli jest życie, to musi być i śmierć. Innej możliwości nie ma.

Przy chorej Emilii od rana czuwał mąż. Patrzył, jak żona słabła z godziny na godzinę. Ale wciąż była przytomna. Poprosiła go, by sprowadził do niej z parafii księdza z Komunią Świętą. Koniecznie chciała też przyjąć sakrament namaszczenia chorych.

Gdy kapłan zjawił się w domu, po odmówieniu modlitwy „Ojcze nasz” namaścił poświęconym olejem dłonie i czoło Emilii, a potem podał jej Komunię Świętą. Leżała zbolała, ale na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech. Jej oczy wyraźnie się ożywiły. Była spokojna, milcząca. Gasła, mając świadomość, że sakrament, który przyjęła, jednoczy z męką Chrystusa i przygotowuje na przejście do wieczności.

Czy bała się śmierci? Zapewne, jak każdy. Może tylko z tą różnicą, że śmierć była nieodłączną towarzyszką życia Emilii, przychodziła po jej bliskich, a teraz upomniała się o nią. Może więc zdążyła się do niej przyzwyczaić?

Ale czy można przywyknąć do śmierci?

Z całą pewnością natomiast, jak opowiadały sąsiadki, Emilia do końca ufała w Boże miłosierdzie i w Bożą opiekę. Nie miała wątpliwości, że „życie tylko zmienia się, ale się nie kończy”. Tyle razy słyszała te słowa na pogrzebach innych ludzi, a teraz odnosiła je do siebie.

I znów, tak jak bywało już w ważnych chwilach, tak teraz, gdy dobiegało końca jej ziemskie życie, patrzyła w okno, na zegar ze znamiennym napisem: „Czas ucieka, wieczność czeka”. Wieczność – stawała się tak bardzo realna. Była niemal na wyciągnięcie ręki.

Co Emilia mówiła przed śmiercią? – tego nie wiadomo. Dobrze, że mąż trwał z nią do samego końca. To on odprowadzał ją w tę najważniejszą podróż. Odchodziła, mając przy sobie kochaną osobę. Według starej tradycji odchodzenia. Nie za szpitalnym parawanem, ale w domu, wśród najbliższych.

Kres ziemskiego życia Emilii nastąpił 13 kwietnia 1929 r. Odeszła cicho, spokojnie, tak jak żyła.

Dlaczego ta śmierć nadeszła akurat teraz? Po co Panu Bogu była potrzebna w Niebie czterdziestopięcioletnia Emilia Wojtyłowa, skoro w domu w Wadowicach został jej dziewięcioletni synek, który tak bardzo potrzebował jeszcze matki?

Wtedy wydawało się to niepojęte. I nielogiczne. Dopiero z perspektywy niemal stu lat, kiedy to osierocone dziecko jest najbardziej znanym świętym na świecie, można dopatrywać się głębszego sensu tej – przedwczesnej niewątpliwie – śmierci. Choć po ludzku wciąż stanowi ona tajemnicę, wpisuje się w Boży plan wobec przyszłego papieża.