Najważniejsza jest miłość

Wiem, że spośród tych księży, którzy porzucili kapłaństwo, znaczna część, jeśli nie większość, żałuje swego kroku. Gdy ktoś ma powołanie do małżeństwa, to kocha żonę, dzieci, pieluchy, codzienny rodzinny „kołowrotek”. Kiedy jednak ktoś ma być kapłanem, to jest powołany zupełnie do czego innego. I trudno mu się później „przestawić” na inne tory. Lokomotywa jest wspaniała na szynach, ale jeśli z nich zjedzie, jeśli powie: „jestem całkowicie wolna, nie muszę się trzymać szyn” i zacznie jeździć po szosie, będzie to szło bardzo ciężko, gdyż żelazne koła nie bardzo do szosy pasują.

– Kim zatem powinien być kapłan w naszych czasach?

– Tym, który pomaga ludziom przejść na drugą stronę istnienia.

– Kiedy Benedykt XVI, przyjechał do Polski, przypominał kapłanom, że to wszystko, o czym mówią, ma prowadzić ludzi do nieba…

– I że najważniejsza jest w tym działaniu miłość. Bez niej „byłbym niczym”. Jeśli więc kapłan nie miałby w sobie miłości do ludzi, „nic mu nie pomoże”, jak podkreśla Biblia. Dlatego mówienie o wzorze kapłana tylko na czasy dzisiejsze to pewne zawężanie problemu, bo kapłan jest kapłanem na zawsze, na każdy czas. I zadaniem kapłana będzie zasadniczo zawsze to samo.

– Czego najbardziej potrzebuje kapłan do spełnienia swojej misji?

– Przede wszystkim świadomości, że musi być koniecznie związany z Chrystusem więzią przyjaźni. I że od Chrystusa ma wszystkie łaski potrzebne do realizacji swojego powołania.

Wielu księży, szczególnie na Zachodzie, ale i u nas, zatraciło dzisiaj poczucie sensu bycia kapłanem. Zapominają, że służba to prowadzenie, przewodniczenie. Kapłan jest potrzebny dla istnienia Kościoła, bo bez niego nie ma Eucharystii.

– Dlaczego – Ojca zdaniem – ostatnio widać spadek powołań?

– Nie wszędzie ten spadek jest widoczny. Tam gdzie występuje, może być spowodowany presją laicyzacyjną, podkreślaniem bezsensu wiary i moralności. Do tego dochodzą wszelkie niejasności, które mają miejsce w Kościele w Polsce, one z pewnością nie dodają zapału nawet tym, którzy myślą o wejściu na drogę kapłaństwa. Na powołania wpływa też sprawa lustracji i tego wszystkiego, co się dzieje na szczytach hierarchii, a co nie jest do końca wyjaśnione. I nie chodzi tu, jak sądzę, o pewne zgorszenia. One są i zawsze będą. Skoro Judasz zdecydował się na zdradę, dzisiaj też ludzie będą czynić podobnie, bo taki jest człowiek. Społeczeństwo jednak oczekuje od duchownych jednoznacznego nazwania zła złem, pragnie by pewne sprawy zostały do końca rozliczone. Potrzebuje też autorytetów.