Homoseksualiści a dopuszczanie do kapłaństwa. Aspekty kanoniczne

PSYCHOLOG I JEGO ROLA. Należy z góry założyć, że wartość i obszar dany kierownictwu duchowemu nie mogą być zastąpione formami analizy lub pomocy psychologicznej („Pastores dabo vobis” nr 40, „Potissimum institutioni”, nr 52 i 63). Kompetencje kierownika duchowego i psychologa są różne, i nawet gdy spotykają się, to jednak stosują różne metody dla osiągnięcia różnych celów. W celu uniknięcia pomieszania ról dobrze jest, gdy pomoc psychologiczna udzielana zostaje przez specjalistów innych aniżeli ci, którzy spełniają role formacyjne, jak ojciec duchowy czy rektor. Chociaż obydwa poziomy – psychologiczny i duchowy – są różne, to w życiu osoby ani nie są przeciwstawne, ani rozdzielone, więc kierownik duchowy powinien pomagać kandydatowi w ich integracji w formacji ogólnej. Jeśli wiedza zdobyta w badaniu psychologicznym nie zostanie wintegrowana przez działanie łaski w wierze, nadziei i miłości, nie da się osiągnąć prawdziwego postępu duchowego, a więc i pełnej dojrzałości osoby na jej drodze powołania. Musi być jasne, że rozwój życia chrześcijańskiego, a w szczególności dojrzewanie powołania, nie są wytworami struktur psychologicznych człowieka ale dziełem Boga. Z tego wynika, że sprawcą kierownictwa duchowego jest Duch Święty. Psychologia stanowi środek czysto ludzki, pomagający danej osobie w lepszym samopoznaniu. Dlatego można powiedzieć, iż pomoc psychologiczna stanowi przyczynę dyspozycyjną względem działania łaski, i nic więcej [22].

W specyficznym przypadku starcia się skłonności homoseksualnych z uprzednim wyborem kandydata, psycholog pomoże wychowawcom w nakreśleniu odpowiedniej pedagogii powołania, a więc wskaże, na podstawie poznanej struktury osobowości i sfer indywidualnych zranień, jakie mogą być możliwości ogólnego rozwoju osobowości w dojrzałości ludzkiej i uczuciowej oraz jaka może być potrzebna pomoc psychologiczna w celu ewentualnego przezwyciężenia skłonności homoseksualnych. W każdym razie, skoro powołanie do kapłaństwa stanowi szczególny dar Boga, rozeznawanie jego autentyczności nie może pozostać w wyłącznej kompetencji psychologa. Dlatego zdanie psychologa, chociaż musi być poważnie brane pod uwagę, nigdy nie zastąpi decyzji, które należą wyłącznie do biskupa, przełożonych i formatorów, szczególnie w kwestii dopuszczenia do święceń lub odmowy (kan. 1019, § 1; 1029; 1051; 1052).

KANONY 220 I 223. Kanon 220 orzeka: Nikomu nie wolno bezprawnie naruszać dobrego imienia, które ktoś posiada, ani też naruszać prawa każdej osoby do ochrony własnej intymności. Jako prawo ochrony własnej intymności przyznane ogólnie wszystkim wiernym obejmuje ono również seminarzystów, duchownych i w ogólności wszystkie osoby zakonne, nie tylko nowicjuszy. To prawo, jak każde inne, winno być zachowywane w powiązaniu z kanonem 223, § 1: W wykonywaniu swoich praw – czy to indywidualnie, czy zrzeszeni w stowarzyszeniach – wierni powinni mieć na uwadze dobro wspólne Kościoła, uprawnienia innych oraz własne obowiązki wobec drugich. § 2. Ze względu na dobro wspólne, przysługuje władzy kościelnej prawo domagania się, by wierni korzystali z umiarem z przysługujących im praw.