Wrogie duszpasterstwo akadmieckie

Nie ma co ukrywać, że w realizacji takich działań SB wspierała ulokowana i pozyskana spośród samych uczestników obozów agentura. „Tw. «Grunwald», tw. «Marek», tw. «Franek», tw. «3», tw. «Kowalski», tw. «Ewa», tw. «Parys», tw. «Brodecki», tw. «Staszek», tw. «X», tw. «Abraham», – materiały od «PO»: Z.J., I.W., W.N., J.M., W.W.” to pseudonimy tajnych współpracowników i informatorów SB działających na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Ich działalność, choć przysporzyła wiele kłopotów środowisku, nie była jednak w stanie sparaliżować coraz prężniejszego w latach siedemdziesiątych duszpasterstwa akademickiego.

W 1976 roku funkcjonariusz SB wysłał z Krakowa do centrali Departamentu IV MSW meldunek zawierający także takie spostrzeżenia i oceny:

„Troska o młodzież, o pozyskanie jej dla Kościoła od dawna jest jedną z najważniejszych spraw dla Kościoła krakowskiego, a tym samym dla kard. Karola Wojtyły.

Problemowi temu nie tylko patronuje, ale ponadto angażuje się osobiście we wszelkie z tym związane «akcje», inicjuje nowe sposoby i formy, zachęca księży zakonnice i osoby świeckie do czynnego udziału w tych przedsięwzięciach, a następnie kontroluje i rozlicza podległe mu duchowieństwo, nagradzając wyróżniających się wysokimi awansami.

Taka postawa metropolity krakowskiego zmusza wszystkich odpowiedzialnych za ten odcinek pracy do ciągłego rozwijania stosowanych metod i uatrakcyjniania ich w celu osiągania coraz lepszych wyników”.

Z treści esbeckiego dokumentu wynika jasno, że sukcesy duszpasterstwa akademickiego w Krakowie, będące jednocześnie porażką reżimowego aparatu bezpieczeństwa, swe źródło mają w postawie kardynała Wojtyły i jego w rozumieniu znaczenia pracy z młodzieżą studencką. Usiłowania SB zmierzające do rozpracowania i likwidacji ruchu akademickiego spełzły na niczym, podobnie jak cały trwający do 1989 roku wysiłek reżimu komunistycznego skierowany przeciwko Kościołowi.