Śladami patronów i wychowawców Europy

Pokój, jedność i wiara

Epoka, w której żyły Brygida Szwedzka (ok. 1302-1373) i Katarzyna ze Sieny (ok. 1347-1380) należy do najtrudniejszych i najciemniejszych w historii Europy i chrześcijaństwa [22]. Włochy stanęły w ogniu bratobójczych walk. W wyniku tych działań doszło do nieszczęścia w postaci schizmy zachodniej. Autorytet Rzymu i papiestwa został osłabiony, powstały nowe podziały w Europie.

Na szczęście „były to czasy bogate w mądre i święte niewiasty” [23], do których obok św. Brygidy Szwedzkiej należy wymienić św. Katarzynę ze Sienny, wyróżnioną później przez Kościół tytułem doktora Kościoła [24]. Na początku października 1999 r. Jan Paweł II ogłosił te trzy kobiety: św. Brygidę Szwedzką, św. Katarzynę ze Sieny i św. Teresę Benedyktę od Krzyża (Edytę Stein) patronkami Europy, ogłaszając je współpatronkami Europy obok głównego patrona św. Benedykta z Nursji, św. Cyryla i Metodego. Jan Paweł II pisał [25]: „Wybór padł na kobiece wzorce świętości, zgadza się to bowiem z opatrznościową tendencją, coraz silniejszą w Kościele i społeczeństwie naszych czasów do pełniejszego uznania godności kobiety i właściwych jej darów.”

Św. Brygida Szwedzka

Urodziła się w rodzinie rządcy prowincji szwedzkiej Uppland ok. r. 1302 w Finstad, w miejscowości położonej niedaleko Uppsali. Jako 15-letnia dziewczyna wyszła za mąż za 18-letniego Ulfa Gudmarssona, który zajmował wysokie stanowiska urzędnicze. Małżeństwo okazało się niezwykle udane i wzorowe. Doczekali się ośmiorga dzieci i nigdy nie zaniedbywali swych obowiązków wychowawczych jako rodzice i pierwsi pedagodzy. Liczne obowiązki rodzicielskie umieli godzić z aktywną działalnością charytatywną, spełnianiem uczynków miłosierdzia. Brygida łączyła codzienne obowiązki z modlitwą, której poświęcała dużo czasu. Została obdarzona niezwykłymi darami nadprzyrodzonymi, zwłaszcza darem wizji, które zaczęła spisywać. Po śmierci swego małoletniego syna (1339 r.) udała się z pielgrzymką do grobu św. Olafa w Trondheim, a w dwa lata później razem z mężem odbyła pielgrzymkę do sanktuarium św. Jakuba w Composteli (Hiszpania). Po powrocie z pielgrzymki mąż wstąpił do klasztoru cystersów w Alvastra i tam zakończył swe wzorowe życie chrześcijańskie (1344).

Brygida postanowiła poświęcić się jedności i kształtowaniu chrześcijańskiego oblicza Europy. Wpłynęła na to nie tylko śmierć męża, ale przede wszystkim wizje. Swoją misję prawdziwej „prorokini” ludu, królów, a nawet papieży rozpoczęła od Szwecji. W Sztokholmie upominała dwór króla Magnusa II, zapowiadając nieszczęścia, które wkrótce się spełniły, co potwierdzało wiarygodność jej wizji.