Jedenaste – nie wychylaj się

Podobno jednak Wasze plakaty naruszają także „neutralność kulturową”. W kontekście ogłoszeń reklamujących np. agencje towarzyskie, bo i takie trafiają się w pojazdach MPK, owa „troska” o pasażerów brzmi cokolwiek śmiesznie...

Tramwaj to miejsce publiczne, do którego może wsiąść i wysiąść każdy, rządzi się więc prawami przestrzeni publicznej. Ponadto MPK jest spółką ze stuprocentowym udziałem miasta Poznania. Nie jest to więc żadna instytucja prywatna, w której wszystko zależy od kaprysu jej właściciela. Dlatego dyrektor MPK nie może sobie ot tak, po prostu, wchodzić w rolę cenzora, chyba że uzna, iż naruszamy prawo. Ale wtedy, jak już mówiłem, winien powiadomić prokuraturę.

A jakie są Pańskim zdaniem prawdziwe powody stojące za odmową MPK?

Naprawdę nie jestem w stanie dojść racjonalnych przyczyn tej decyzji.

Mogę jeszcze zrozumieć motywację, z jaką mieliśmy do czynienia podczas naszej akcji plakatowej przed dwoma laty – wtedy część osób spanikowała, bo obawiała się ataków islamistów. Próbowano wówczas wpisywać naszą akcję w falę niepokojów, jaka rozlała się po Europie w związku z karykaturami Mahometa.
Tyle tylko, że my ani dwa lata temu, ani też teraz w ogóle nie pokazywaliśmy sylwetek prześladowców. Wtedy przedstawialiśmy konkretne ofiary prześladowań, w tym roku zaś skupiliśmy się na represjach, jakie dotykają chrześcijan.

Jeśli zaś ktoś zarzuca nam, że uprawiamy politykę, to odpowiadam, że upominanie się o kogoś, kogo spotykają tortury tylko dlatego, że się żegna znakiem Krzyża, jest przede wszystkim kwestią przyzwoitości. No bo kto, jeśli nie chrześcijanin, ma się upominać o prawa drugiego chrześcijanina...?

Dyrekcja MPK straszy jednak ewentualnymi międzynarodowymi konsekwencjami Waszych działań...

Od prowadzenia polityki międzynarodowej jest rząd i prezydent, a nie dyrektor MPK. I dyrektor Tulibacki naprawdę nie musi tłumaczyć się przed żadnymi zagranicznymi dyplomatami ze swoich decyzji. Dlatego opowieści o wezwaniu „na dywanik” przez tureckiego konsula brzmią raczej groteskowo.

A międzynarodowe konsekwencje? Cóż, zawsze kiedy człowiek upomina się o prześladowanych, naraża się tym samym ich prześladowcom. Kiedy podejmowane były w Polsce akcje w obronie Czeczeńców, to narażaliśmy się na gniew mocarstwa nuklearnego, od którego jesteśmy jeszcze dodatkowo uzależnieni w zakresie dostaw energetycznych. I wtedy jakoś nie słyszałem, żeby było w tym coś złego. Dlaczego więc nie możemy dziś upominać się o prawa Koreańczyków, Saudyjczyków czy Hindusów? No, chyba że jeśli prześladuje się chrześcijan, to wszystko jest w porządku...