Bandyta bierze wszystko

To nadal objawy fazy krytycznej, ale już niebezpiecznie zbliżające do fazy chronicznej, w której następują okresy długotrwałego grania, wycieńczenie organizmu, psychozy, panika.

Zbyszek ukończył studia na SGPiS – Szkoła Głównej Planowania i Statystyk (obecnie SGH – przyp. red.) i w 1984 roku ożenił się. Tak samo jak Zofia, jego żona nic nie wiedziała o uzależnieniu. Zarówno Zbyszek, jak i Marek oszukiwali osoby, które kochali, o które zabiegali, na których im zależało. I to nie raz, ale wielokrotnie. Uzależniony nawet nie zauważa, gdy oddala się od bliskich, czasem nawet nie zdaje sobie sprawy, że rodzina go opuściła. A jeżeli ona trwa przy nim, może mieć problem z uzmysłowieniem sobie, że jest uzależniony.

Karuzela z fazami

Gdy żona dowiedziała się o nałogu Zbyszka, wyrzuciła go z domu, przez trzy miesiące mieszkali oddzielnie. Pogodzili się dopiero, gdy znalazł pracę, wynajął mieszkanie, nie grał. Nie trwało to długo, bo cztery miesiące – znów poszedł grać. Kolejne powroty do gry i ciągła huśtawka spowodowały, że któregoś razu wrócił do pustego mieszkania. Gdy znalazł żonę u teściów i po długich namowach udało mu się z nią porozmawiać, dowiedział się, że pozew o rozwód leży od dwóch miesięcy w sądzie.

Zofia inaczej zareagowała na wieść o nałogu męża. Wyciągała rękę, spłacała jego długi. Dzisiaj mówi: – Znajomi twierdzą, że w tej sytuacji zrobiłam, co mogłam. Czasem myślę - może mogłam być ostrzejsza, bardziej zdecydowana i konsekwentna?

Nie da się powiedzieć, co należy zrobić w takiej sytuacji – każdy przypadek jest inny, nie można jedną miarą mierzyć obydwu. Nigdy nie można leczyć się samodzielnie, bo tylko pozorne wychodzenie z hazardu. Objawem jednej z faz są etapy grania i niegrania, występujące naprzemiennie – uzależniony chce udowodnić, że potrafi. Można tę sytuację przyrównać do efektu jo-jo. Chudnę, tyję, chudnę, tyję - gram, nie gram, gram, nie gram i za każdym razem faza „gram” jest dużo grosza. Zaczynają się kilkudniowe ciągi – w przypadku Zbyszka najdłuższy trwał 56 godzin. 56 godzin w półmroku, bez zegara, bez jedzenia, za to często z alkoholem. Kierunek jest tylko jeden.

Wyjście jest tylko jedno

Od hazardu można się uwolnić, jednak tak jak w przypadku alkoholizmu nigdy nie można powiedzieć, że jest się wyleczonym – na zawsze pozostaje się niegrającym hazardzistą. Mąż Zofii, mimo że podejmował próbę leczenia się, gdy pojawiała się konieczność powtarzania kilku zajęć – zrezygnował. Po dwóch latach od pierwszego opuszczenia rodziny zostawił kartkę, że nie chce mieć z nią więcej do czynienia i po prostu wyszedł. Nie ma go rok, ale Zofia wie, że jest nadal w mieście, wie, gdzie bywa. – Zastanawiam się, co bym zrobiła, gdybym go zobaczyła. Cały czas tego nie wiem – przyznaje. To twarda, zdecydowana kobieta, matka trójki dzieci, po której widać, że się nie poddaje. Uważa, że już się pogodziła z całą sytuacją, przebrnęła z pomocą dzieci przez najgorszy czas.

A Zbyszek? Nie gra dziewięć miesięcy, założył własną firmę, ma od kilkunastu lat partnerkę, której opowiedział, co się z nim działo. Terapię już zakończył, chodzi jeszcze na mityngi. Czy żałuje tego, co się wydarzyło? Czy cofnąłby czas, gdyby mógł? – Żyję obecną chwilą, nie oglądam się za siebie, bo gdybym to robił, to wszystko byłoby naznaczone tym, co się stało, a ja chcę żyć normalnie – stwierdza zdecydowanie. Jednak jak sam przyznaje, lubił grać i, gdyby mógł robić to nadal bez żadnych konsekwencji, to kontynuowałby to, ale wie, że nie może. – Gdybym nie przestał, po prostu nie byłoby mnie tutaj – wyjaśnia.

Gra bez konsekwencji? Nigdy. Pierwsze wygrane pociągają za sobą chęć zdobycia kolejnych, następnych. Jeżeli raz weszło się w wir hazardu, nie ma powrotu do gry kontrolowanej. Życie bez konsekwencji nie istnieje.