Gdy usłyszę czyjeś grzechy…

Dobre imię bliźniego

Człowiek, który usłyszy przypadkowo czyjeś grzechy, nie ponosi za to osobistej winy moralnej. Jeśli jednak by je ujawnił, to popełni grzech ciężki. Naganne również stałoby się wykorzystanie usłyszanych informacji w celu zyskania osobistych korzyści, manipulacji czy pozbawienia kogoś dobrego imienia. Zachowanie sekretu jest próbą naszego charakteru, sprawdzianem dojrzałości oraz odpowiedzialności za bliźniego, za jego reputację i dobre imię. „Zarówno niedolę – mawiał św. Ambroży – jak i pomyślność bliźnich winniśmy odczuwać jak własną”. Zatem postępujmy tak, jak chcielibyśmy, aby w podobnej sytuacji zachowano się względem nas.

Gdy któryś z kapłanów zbyt głośno domaga się naszego wyznania grzechów, wówczas delikatnie zwróćmy mu na to uwagę. Spowiednik jako pierwszy powinien zadbać o dyskrecję i komfort spowiadających się.

Zdrada tajemnicy spowiedzi

Niezachowanie tajemnicy spowiedzi, ujawnianie grzechów i osób, które mogłyby je popełnić, wiąże się z poważnymi konsekwencjami moralno-prawnymi. Zdrada tajemnicy spowiedzi należy do jednych z najcięższych grzechów, a kapłan, który by ją ujawnił, podlega karom przewidzianym przez prawo kościelne i nałożonym przez Stolicę Apostolską. Ekskomunice, czyli karze wyłączenia ze wspólnoty Kościoła, podlegają kapłani, którzy naruszyli tajemnicę spowiedzi, oraz wszyscy wierni, którzy „nagrywają, podsłuchują, a także spisują i publikują prawdziwe czy zmyślone wyznania grzechów dokonane podczas spowiedzi oraz współpracują przy takim przestępstwie” (Kodeks Kanonów Kościoła Wschodu).