Dalej niż zmysły

– Łatwo medytować żyjąc w klasztorze, ale jak poradzić sobie w świecie pełnym zabiegania, stresu i hałasu?

– Życie nigdy nie jest całkowicie kontemplacyjne albo całkowicie czynne. Bynajmniej nie jest tak, że każdy mnich medytuje! Klasztory potrafią być instytucjami pełnymi zapracowanych i zestresowanych pracowników. Rozpraszają ich sprawy konwentu i własne problemy. Sam zostałem mnichem, ponieważ czułem, że muszę – tak naprawdę nie miałem wyboru. Poza tym wolno się uczę i potrzebuję klasztornej dyscypliny.

Ale tylko jeden człowiek na milion musi iść do zakonu. Pozostali mogą żyć kontemplacyjnie w rodzinie, pracując i spotykając się z problemami, jakie niesie świeckie życie. Co rano – czasem muszą wstać przed dziećmi – i co wieczór przez pół godziny medytują w ciszy, bezruchu i prostocie. To zmienia ich życie.

Kiedy praktykujesz tę modlitwę, zmienią się twoje priorytety. Zrównoważą się potrzeby duchowe i materialne. Inaczej spojrzysz na swoje małżeństwo, przyjaźnie, zaangażowanie społeczne, na wydawanie pieniędzy. Na to, co czerpiesz z telewizji czy z internetu. Wszystko to zostanie przemienione przez twoje duchowe dojrzewanie. Nauczysz się tak kontrolować swoje życie, by utrzymać duchową jasność i czystość serca. Zadziwiające, ile potrafi zmienić tak prosta modlitwa.

***

O. Laurence Freeman OSB (ur. 1951) jest benedyktynem z kongregacji Monte Oliveto, teologiem i liderem Światowej Wspólnoty Medytacji Chrześcijańskiej (www.wccm.org, www.wccm.pl). Ukończył w Oksfordzie literaturę angielską, a przed wstąpieniem do zakonu pracował w biurze ONZ, w banku i jako dziennikarz. Jest autorem wielu książek o duchowości, m.in. „Jezus – wewnętrzny nauczyciel" (Homini 2007). W praktykę medytacji chrześcijańskiej wprowadził go o. John Main, uważany za odnowiciela życia kontemplacyjnego w posoborowym Kościele. O. Freeman przebywał w Polsce w maju br. na zaproszenie Lubińskiej Wspólnoty Grup Medytacji Chrześcijańskiej i Krakowskiego Centrum Medytacji Chrześcijańskiej.