Egoizm w Biblii

Gdy egoizm opanowuje wielu…

Egoizm grupowy, w podobnym, materialnym wymiarze, prezentuje powygnaniowy tekst Iz 56,11, w którym autor natchniony opisuje styl życia przełożonych wspólnoty izraelskiej. „Lecz te psy są żarłoczne, nienasycone. Są to pasterze niezdolni do zrozumienia. Wszyscy oni zwrócili się na własne drogi, każdy bez wyjątku szuka swego zysku”. Kontekstem dla tegoż wersetu jest gwałtowny atak na pasterzy Izraela, których prorok przyrównuje najpierw do ślepców niepotrafiących dostrzec istotnych potrzeb społeczności, psów niezdolnych do szczekania, a także leniuchów przyzwyczajonych do wygodnictwa. Powtórne przyrównanie do psów w w.11 jest tu szczególnie wyraziste, jakoby te nie spełniały swego podstawowego obowiązku – ostrzegania przed grożącymi niebezpieczeństwami, a same były żarłocznie chciwe, nienasycone bogactw i wygód. Egoizm przywódców stanął tym samym na przeszkodzie do właściwego wypełnienia obowiązków. Ci zwrócili się wyłącznie ku własnym potrzebom i korzyściom. Sprowadzając tym samym całą społeczność na manowce niesprawiedliwości i lekceważenia prawa Bożego.

Egoizm władców jest szczególnie niebezpieczny.

Egoizm w szerokim wymiarze społecznym przedstawia natomiast tekst proroka Aggeusza 1,4 11. Autor ukazuje tu niezadowolenie Boga Izraela, który po powrocie wygnańców z niewoli babilońskiej nie może doczekać się odbudowy swego domu… Lud uważa bowiem, że nie nadszedł jeszcze czas na takowe działanie, podczas gdy sam sobie buduje wygodne mieszkania. Egoizm mieszkańców Jeruzalem przejawia się tutaj w dbałości wyłącznie o własne wygody, bez oglądania się na chwałę tego, dzięki któremu powrócili przecież z niewoli. Bóg karze ich marnymi plonami, ledwie wystarczającymi na skromne życie, lecz zarazem zachęca do pomyślenia nad przyczynami tego stanu. W Bożym imieniu prorok obwieszcza ludowi winę niedbalstwa i zaniechania tego, nad czym najpierw mieli się trudzić – nad odbudową domu Pańskiego. Otóż, podczas gdy ludzie sami pobudowali sobie domostwa, dom Jahwe pozostawili w ruinie. Tak właśnie sprawę widzi Bóg: „Dom mój leży w gruzach, podczas gdy każdy z was zabiega pilnie o swój własny dom” – powiada Pan. Egoizm społeczny wyraża się tu w zaniedbaniu odbudowy, a tym samym oddania należnej czci Bogu Izraela. Dlatego kara trwać będzie, dopóki lud nie zmieni własnej postawy.