Niepokój, czy ja naprawdę kocham Boga

Jacek Salij OP

publikacja 02.07.2009 19:54

Nie jest tak, żeby nasza miłość coś Bogu dodawała albo w czymś Go wzbogacała. Jest odwrotnie: Dopiero wtedy, kiedy Boga kochamy na pierwszym miejscu, możemy osiągnąć doskonałość naszego człowieczeństwa. Dopiero kochając Boga na pierwszym miejscu, możemy prawdziwie kochać wszystkich innych, począwszy od swoich najbliższych. W drodze, 6/2009

Niepokój, czy ja naprawdę kocham Boga



Wydaje się, że jest to niepokój wielu ludzi, którzy regularnie przystępują do sakramentów, starają się nie zaniedbywać modlitwy, a przykazania Boże to ich podstawowy życiowy drogowskaz. Otóż właśnie tacy ludzie nieraz stawiają sobie pytania: Czy ja w ogóle kocham Boga? A może swoją religijnością chcę tylko zasłużyć sobie na Jego opiekę? Może przy Bogu trzyma mnie raczej strach przed karą? A może wcale Boga nie kocham, tylko po prostu lubię przychodzić do kościoła?

Pytanie, czy ja w ogóle kocham Pana Boga, zazwyczaj spada na człowieka niespodziewanie. Ktoś na przykład usłyszy niezwykłe wyznanie apostoła Pawła: „Jestem pewien, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani Zwierzchności, ani rzeczy teraźniejsze, ani przyszłe, ani Moce, ani co wysokie, ani co głębokie, ani jakiekolwiek inne stworzenie nie zdoła nas odłączyć od miłości Boga, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym” (Rz 8,38). Trudno się dziwić, że po usłyszeniu takiego świadectwa człowieka ogarnia święta zazdrość, a zarazem niepokój, że ja takiej miłości w ogóle w sobie nie czuję i może w ogóle nie jestem do takiej miłości zdolny.

Ktoś inny akurat usłyszał słowa Pana Jezusa: „Kto miłuje ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto miłuje syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien” (Mt 10,37). Usłyszawszy te słowa, człowiek niekiedy przyznaje się przed samym sobą, że owszem, ojca i matkę, czy rodzone dziecko kocham bardzo, ale czy Pana Jezusa więcej – wcale nie jestem tego pewien. Wtedy pojawia się nowe pytanie.

Dlaczego mam kochać Pana Jezusa ponad wszystko?

Żaden filozof ani mędrzec nie oczekiwał tego, żeby uczniowie kochali go bardziej niż ojca i matkę, i bardziej niż syna i córkę. Czasem domagali się tego tyrani, jeśli – opętani pychą – stawiali siebie w miejsce Boga. I nieszczęśni to ludzie, którzy poddawali się tym uzurpatorskim żądaniom tyrana i kochali Stalina czy Hitlera bardziej niż swoich najbliższych. Bo kochać Stalina ponad wszystko znaczyło ochoczo poddać się odczłowieczeniu, które z tego niegodziwego zawierzenia wynikało.

Jeden tylko Bóg może prawowicie zażądać od człowieka miłości ponad wszystko. Bo jedynie On jest miłością. Bóg nie tylko prawdziwie kocha nas wszystkich i każdego z nas osobno, ale kocha nas bardziej niż ktokolwiek, bardziej niż najbardziej kochająca matka czy ojciec, bardziej niż najbardziej oddany mąż czy żona, syn czy córka.

Co więcej, to z Boga, z Jego do nas miłości, płynie nasza zdolność do miłości wzajemnej. Gdyby Bóg pierwszy nie ogarnął nas swoją miłością, nie mogłaby zaistnieć miłość między rodzicami i dziećmi ani jakakolwiek inna miłość. Bóg, który jest miłością, jest zarazem początkiem wszelkiej prawdziwej miłości w nas.

Współczesna psychologia wiele uwagi poświęca wytropieniu różnych, najczęściej bezwiednych manipulacji, interesowności oraz innych wypaczeń, którym ulega miłość rodziców do dziecka i które nieraz odtwarzane są w następnych pokoleniach. Jedna tylko miłość Boga do nas jest krystalicznie bezinteresowna i niepokalanie autentyczna. Dlatego tylko Bogu wolno oczekiwać od człowieka miłości z całego serca i z całej duszy, ze wszystkich sił i ze wszystkich myśli.





Nie jest tak, żeby nasza miłość coś Bogu dodawała albo w czymś Go wzbogacała. Jest odwrotnie: Dopiero wtedy, kiedy Boga kochamy na pierwszym miejscu, możemy osiągnąć doskonałość naszego człowieczeństwa. Dopiero kochając Boga na pierwszym miejscu, możemy prawdziwie kochać wszystkich innych, począwszy od swoich najbliższych.

Pan Jezus z całą jednoznacznością oczekuje od nas, że będziemy Go kochać na pierwszym miejscu. W ustach jednego tylko Boga takie słowa są prawdziwe. Ale też jeśli na te słowa Pana Jezusa otworzymy się w wierze, usłyszymy w nich nie tylko prawdę o Jego Boskości. Usłyszymy ponadto, że dopiero wsłuchując się całym sercem w Ewangelię i w zawartą w niej naukę, dopiero żyjąc według Ewangelii, będziemy prawdziwie kochali się wzajemnie. Dopiero wtedy naprawdę autentyczna będzie moja miłość do ojca i matki, do męża czy żony, i do rodzonego dziecka.

Kiedy nie umiem kochać Boga, tak jak kochają Go inni…

To prawda, że o miłości mówi się niekiedy tak wzniośle, iż człowieka aż mdli. Ale teraz powiedzmy parę słów o takich – niewątpliwie autentycznych – świadectwach miłowania Boga, które wręcz porażają, bo człowiek widzi trochę zawstydzony, że tak kochać Pana Boga to ja chyba jednak bym nie potrafił.

Przywołam tu dla przykładu opisane w Dzienniczku (numery 135–137) mistyczne doświadczenie świętej siostry Faustyny. Podczas adoracji Pan Jezus zaprosił ją do udziału w swoich przekraczających wyobraźnię – fizycznych i duchowych – cierpieniach Ogrójca i powiedział jej, że „ofiara” będzie jej imieniem. „Kiedy skończyła się wizja – pisze Faustyna – zimny pot spłynął mi po czole”. Zarazem Pan Jezus zapewnił ją, że jeżeli zaproszenia nie przyjmie, nic nie straci, przede wszystkim nie straci Jego miłości:

Jezus dał mi poznać, że chociaż się nie zgodzę na to, to jednak mogę się zbawić i łask, których mi udzielał, nie zmniejszy i nadal będzie w takiej samej poufałości ze mną, tak że chociaż się nie zgodzę na tę ofiarę, to nie zmniejszy się przez to hojność Boża. I dał mi Pan poznać, że cała tajemnica ode mnie zależy, od mojego dobrowolnego zgodzenia się na tę ofiarę z całą świadomością umysłu.

Przejdźmy do najważniejszego momentu tej wizji:

W tym momencie poznałam, że wchodzę w łączność z majestatem niepojętym. Czuję, że Bóg czeka na moje słowo, na moją zgodę. Wtem duch mój pogrążył się w Panu i rzekłam: Czyń ze mną, co Ci się podoba, poddaję się woli Twojej. Wola Twoja święta od dziś jest mi pokarmem. Wierna będę żądaniom Twoim, przy pomocy Twojej łaski. Czyń ze mną, co Ci się podoba. Błagam Cię, o Panie, bądź ze mną w każdym momencie życia mojego.

Wtem – kiedy się zgodziłam wolą i sercem na tę ofiarę – obecność Boga przeniknęła mnie na wskroś. Dusza moja została pogrążona w Bogu i zalana tak wielkim szczęściem, że ani w części tego napisać nie mogę. Czułam, że majestat Jego otacza mnie. Dziwnie zostałam zlana z Bogiem. Widziałam wielkie upodobanie Boże w sobie i nawzajem utonął duch mój w Nim. Świadoma tego zjednoczenia się z Bogiem, czuję, że jestem szczególnie miłowana, i nawzajem – kocham całą siłą swej duszy. Tajemnica wielka zaszła na tej adoracji, tajemnica między mną a Panem; i zdawało mi się, że skonam z miłości w Jego spojrzeniu.








Choć mówiłam wiele z Panem, jednak bez słowa. I powiedział Pan: Jesteś rozkoszą dla serca mojego, od dziś każdy uczynek, najdrobniejszy, ma w oczach moich upodobanie, cokolwiek czynić będziesz. W tym momencie czułam się przekonsekrowana. Powłoka ciała jest ta sama, ale dusza inna, w niej mieszka Bóg z całym swoim upodobaniem. Nie uczucie, ale świadoma rzeczywistość, której nic mi przyćmić nie może. Wielka tajemnica zadzierzgnęła się między mną a Bogiem. Odwaga i moc pozostała w duszy mojej. Kiedy wyszłam z adoracji, ze spokojem spojrzałam w oczy temu wszystkiemu, czego się przedtem tak bardzo lękałam.

W obliczu tak dosłownie całoosobowej miłości chciałoby się westchnąć wraz z Gałczyńskim: „Za duży wiatr na moją wełnę!”. Przecież ja tak kochać nie potrafię!

Stara mądrość chrześcijańska zachęcała jednak ludzi nawiedzonych pokusą takiej rezygnacji, żeby się tak łatwo nie poddawać. Nie zniechęcaj się – mówiono im – ani nie załamuj, kiedy widzisz, że nie potrafisz Boga kochać tak, jak to podziwiasz u innych! Wystarczy, że będziesz starał się kochać Go tak, jak potrafisz! Przecież każdemu z nas Bóg udziela łaski według miary, jaką On wyznacza (por. Rz 12,3).

A jeśli ja po prostu nie umiem kochać Boga?

A jeśli ja w ogóle nie umiem kochać Boga? Ludziom, którzy stawiają to pytanie, trzeba najpierw zwrócić uwagę na to, że miłości nie mierzy się emocjami. Emocje mogą wspierać naszą miłość, ale mogą nas też okłamywać. Sam Pan Jezus ostrzegał nas przecież, że „nie każdy, który Mi mówi: Panie, Panie, wejdzie do królestwa niebieskiego” (Mt 7,21).

Inaczej to samo ujął apostoł Jan: „Nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą… Jeśliby ktoś mówił: Miłuję Boga, a brata swego nienawidził, jest kłamcą, albowiem kto nie miłuje brata swego, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi” (1 J 3,18; 4,20).

Przede wszystkim jednak starajmy się nie zapominać, że miłość do Boga jest Jego darem, za którym trzeba tęsknić i o niego prosić. Wspaniale wyraził to Tadeusz Żukowski w wierszu pt. Krzew tarniny. Żarliwa prośba zawarta w tym wierszu brzmi jeszcze bardziej przejmująco, jeśli uświadomimy sobie, że nawiązuje do rozdziału trzeciego Księgi Wyjścia:

W świecie
jak w ostrym zaplątany
krzaku tarniny.

Podpal go Panie!

Niech w krzewie Twoich ust
płonę Miłością.


Natomiast rewelacyjne wręcz wyjście z tego prawie-braku-nadziei, że uda mi się kochać wreszcie Boga w sposób doskonały, podpowiada Beata Obertyńska w swoich Grudkach kadzidła (V,LXVII):

No, już dobrze... Niech będzie jak gdy drzwi ktoś zawrze...
Niech mi się nigdy więcej serce nie otworzy.
Niech Cię, Panie, źle kocham... Ale za to sprawże,
aby Cię nikt ode mnie nie miłował – gorzej!


Kto tak kocha Boga, niewątpliwie kocha Go autentycznie, bo bezinteresownie.