A moim zdaniem w tych wypowiedziach (a zwłaszcza w pierwszej) nie ma absolutnie niczego pięknego ani w tych okolicznościach godnego pochwały. Nikt nie próbował tu równać miłości do współmałżonka - nawet tej w Królestwie Niebieskim, czyli znacznie większej i doskonalszej od ziemskiej miłości małżeńskiej z miłością jaka przynależna jest Panu Bogu. Nikt nie zakwestionował, że miłość do Pana Boga musi być nie tylko największą miłością, ale wręcz nieskończenie większą od jakiejkolwiek innej miłości. Jednakże miłość oblubieńcza do współmałżonka w Królestwie Niebieskim nie tylko nie godzi w oddawaniu Naszemu Panu należnej (a więc bezwzględnie największej) czci i miłości, ale stanowi kolejny przyczynek do Bożej chwały. Przecież miłością oblubieńczą kochają się cały czas (dziś a nie tylko w ziemskiej przeszłości) Matka Najświętsza i św. Józef - i w niczym to nie ujmuje ich miłości do Pana Boga, który jest Centrum, Przyczyną, Stwórcą i Celem wszystkiego co stworzone. Święta Rodzina, a zwłaszcza, w przedmiocie świetnego tekstu o. Salija, dziewicza miłość oblubieńcza Matki Najświętszej i św. Józefa winna być dla małżonków ważną nauką na temat tego co jest ostatecznym celem małżonków. Ich miłość nie tylko że przetrwa i nie straci swego oblubieńczego charakteru, ale przeciwnie będzie znacznie większa, silniejsza, doskonalsza, wspanialsza. I w niczym to nie przeszkadza pierwszeństwu miłości do Pana Boga jako jedynego źródła każdej miłości, naszego istnienia i istnienia w ogóle wszystkiego. O. Salij nigdzie nie sugeruje, że oblubieńcza miłość do małżonka w wieczności odbywa się kosztem największej miłości do Naszego Pana.