Upomnienie to trudna rzecz, ale jak na prawdę kogoś kochamy miłością bliźniego i brat nasz wie, że jest przez nas taką miłością kochany - to wszystko staje się łatwe, upomnienie tylko tę miłość może umocnić. Gorzej, gdy tak jak w większości wypadków, nie potrafimy i boimy się kochać. Wtedy boimy się i nie potrafimy upominać, uciekając od tej powinności.

Nawet gdy nasz brat żyje jawnie w grzechu, nie chcemy mu tego powiedzieć, bo boimy się zepsuć/zerwać z nim relacji.
W rzeczywistości nie zdajemy sobie chyba sprawy w tego, że ta relacja już dawno została zerwana, czego strach przed upomnieniem jest już tylko gorzką konsekwencją.

Jak powiedział wczoraj ksiądz na Mszy:
Jezus mówi do nas SŁODKIM głosem przekazując GORZKIE upomnienie.

Zapraszajmy Jezusa do wszystkiego co czynimy, niech nasze upomnienia będą Jego upomnieniami, a On niech się posługuje naszymi ustami.