Dom jest małym Kościołem

PRZEMYSŁAW RADZYŃSKI: – Była Pani w Polsce w ubiegłym roku. Świadectwo kobiety, która po tamtym spotkaniu z Panią cudownie ocaliła swoje dziecko i naprawiła relacje z mężem, skłoniło Wspólnotę Katolików Charyzmatycy.pl do ponownego zaproszenia Pani do naszego kraju.

MYRNA NAZZOUR: – Nigdy nie widziałam takiej wiary jak w Polsce. Byłam w wielu krajach, ale tutaj jest coś szczególnego. Na wszystkie spotkania z modlitwą o uzdrowienie, na których jestem obecna, przyjeżdżam na zaproszenie biskupa. Zgodnie z sugestią mojego kierownika duchowego, za każdym razem dostaję też błogosławieństwo od mojego biskupa z Damaszku.

– O co się Pani modli w Polsce?

– Tutaj, w Polsce, wiara jest namacalna. Chciałabym, żeby Polacy zachowali tę szczerość wiary. Widziałam tutejszą młodzież, a w porównaniu z Niemcami, Holandią, Hiszpanią, Włochami, Kanadą czy Australią, gdzie przeważają ludzie starsi, to jest rzadki widok. Chciałabym, żeby te wszystkie narody brały przykład z Polski.

– Co trzeba robić, żeby tę młodzież przyciągnąć do Chrystusa?

– Bezsprzecznie podstawową rolę ma tu do odegrania rodzina. Dom jest małym Kościołem. Jeżeli jest tak rzeczywiście w rodzinach, jeżeli ojciec i matka czynią Kościół częścią życiowego horyzontu swoich dzieci, to młodzi ludzie nie będą mieli problemu z odnalezieniem się w tym „większym” Kościele.

– Modlitwom z Pani udziałem towarzyszą uzdrowienia. Jak się Pani czuje z tą świadomością?

– To wielka odpowiedzialność. Ale wiem, że to nie ja uzdrawiam – nie mam takiej władzy i mocy, dlatego czuję się mała wobec tych problemów, z którymi przychodzą ludzie na spotkania z moim udziałem. Tym większą sprawia to trudność, gdy zgłaszają się osoby z ogromnym bólem. Proszę ich o wspólną modlitwę, kieruję do Boga błaganie, by wysłuchał próśb tych ludzi. Sama nie modlę się za nich, bo boję się, że nie jestem w stanie zrozumieć ich potrzeb.

– Czy tak jak wspólnie prosicie o łaski Pana Boga, to zdarza się też, że razem za nie dziękujecie?

– Część ludzi przychodzi i dziękuje za wyproszony dar. Ale nie wszyscy. Często po wielu latach, przez przypadek dowiaduję się, że miało miejsce jakieś cudowne uzdrowienie. Tak było w przypadku Polki, która po sześciu miesiącach od konferencji w ubiegłym roku przekazała swoje świadectwo.

– Utrzymuje Pani kontakt z tymi osobami? One włączają się w Pani misję?

– Instytucjonalnie niczego takiego nie ma. Ale mój duchowy opiekun stara się zbierać takie informacje i śledzić losy tych ludzi.

– A co z takimi, którzy przychodzą ze swoimi trudnymi sprawami, chorobami i nie zostają uzdrowieni?

– Bardzo chciałabym im pomóc, ale nie potrafię. Jestem tak samo bezradna jak oni. To jest dla mnie osobiście bardzo bolesne i smutne. W tym wszystkim, co jest niezrozumiałe, szukam mądrości Bożej.

– Jednym z elementów, który towarzyszy cudownym wydarzeniom Pani życia, jest olej, który wydziela się z ikony, ale także z Pani rąk czy twarzy.

– Na początku nie wiedziałam, co to wszystko znaczy. Później zaangażowali się w tę sprawę teologowie i stwierdzili, że olej jest materialnym znakiem, który towarzyszy wielu sakramentom – zwłaszcza chrztu św. Na Wschodzie olej używany jest także do błogosławieństwa. Jest znakiem radości i życia.

To jest namacalne, widoczne wydarzenie. Człowiekowi dzisiaj nie wystarczają słowa, teorie i przekonywania. Potrzebuje widzieć i dotknąć. Stąd ten znak.

– Skąd przekonanie, że te wszystkie znaki pochodzą od Pana Boga?

– Cudowność tych zjawisk wykazały obiektywne badania. Zarówno moje stygmaty, jak i olej były badane przez wielu lekarzy, w różnych laboratoriach na całym świecie. Nawet służby specjalne czuwały nad prawidłowością przeprowadzanych badań (śmiech). Nikt do końca tego nie rozumie, ale faktem jest, że te wydarzenia miały miejsce i powtarzały się kilkakrotnie.

– Pani od początku była przeświadczona o Bożym działaniu w tych wydarzeniach?

– Nie. Sama miałam wiele wątpliwości. Ale od początku w moją sprawę zaangażowało się wielu księży, szanowanych kapłanów, którzy swoim autorytetem potwierdzali, że to nie są moje wymysły. Poza tym zawsze to było wydarzenie towarzyszące modlitwie.

– Czy była to modlitwa wspólnotowa, czy osobista?

– To dzieje się tylko w czasie modlitwy wspólnotowej. Czasami chciałam, żeby Pan Bóg dał mi trochę oleju, bo przychodził ktoś bliski albo jakaś osobistość, ale nic z tego nie wychodziło (śmiech). Prosiłam ze wzmożoną intensywnością, ale przecież to nie ode mnie zależy.