Pokuta na finiszu

Kończy się Wielki Post. Ale zawsze jest dobry moment,
aby żałować za swoje grzechy.

Sakramentowi pokuty i pojednania poświęcono już tyle książek i kazań, że zgromadzone i spisane wypełniłyby niejedną bibliotekę. Nazywany także spowiedzią, sakramentem przebaczenia, nawrócenia, pozostaje wciąż bardziej propozycją i przykrym wymogiem niż integralnym elementem naszego chrześcijańskiego życia. Tymczasem potrzebujemy go jako doświadczenia Bożego miłosierdzia.

Kulawe statystyki

Wyniki sondażu przeprowadzonego ostatnio wśród katolików „wierzących i praktykujących” przez Instytut Statystyki Kościoła Katolickiego (ISKK) mogą nastrajać optymistycznie: wszyscy pytani deklarują, że spowiadają się przynajmniej raz w roku, a prawie połowa – raz w miesiącu. Dla 47,4% z nich spowiednik to kierownik pomagający dokonywać właściwych życiowych wyborów, choć dwie trzecie woli spowiadać się u księdza, którego nie znają. Spodziewają się, że kapłan pomoże im w dobrej spowiedzi przez zadawanie pytań.

Ksiądz prof. Witold Zdaniewicz, kierownik ISKK, studzi entuzjazm. – Sondaż dotyczył tylko katolików „bardziej wierzących”, więc z punktu widzenia ogólnych badań jego wyniki są nieco zawyżone – zaznacza. Poza tym odpowiedzi sondowanych miały charakter deklaratywny, więc mogą pozostawać w sferze pobożnych życzeń. Sami kapłani także podchodzą do sondażu z rezerwą. – Wyliczanie statystyk wśród ludzi będących w Kościele to podstawowy błąd, który robimy, a jeszcze w dodatku się tym fascynujemy – śmieje się ks. Dariusz Miros. – Pytanie praktykujących, czy praktykują, nie ma większego sensu. Gdyby tak przejść się po blokach, popytać ludzi, którzy do kościoła chodzą raz w roku ze święconką – statystyka byłaby zupełnie inna. O wiele ważniejsze są pytania o tych, których w kościele nie ma, do których trzeba dotrzeć – dodaje. Z pewnością ważniejsze niż wszystkie statystyki są pytania o to, dlaczego wielu zdeklarowanych katolików przystępuje do spowiedzi rzadko albo wcale? Dlaczego z tym sakramentem mamy kłopoty?

Rozmowa z miłosiernym ojcem

Wbrew pozorom niemal wszystkie trudności, jakie mamy z sakramentem pokuty, biorą się nie ze wstydu powodowanego przez nasze grzechy, ale z naszej nieznajomości Boga lub Jego fałszywego obrazu. – Jeśli Boga nie znamy i nie wiemy, że Jego zamiary wobec nas są jedynie dobre, to widzimy w Nim surowego sędziego. Nic dziwnego, że trudno nam się do Niego modlić, a jeszcze trudniej mówić o własnych grzechach. Na myśl o spowiedzi pojawiają się przed oczami paragrafy, spisy grzechów i zaczynamy kombinować czy już zgrzeszyliśmy, czy jeszcze nie i jakie nam za to grożą konsekwencje. Nie dziwię się, że człowieka ogarnia lęk, a sakrament pojednania i przebaczenia wydaje się przykrym obowiązkiem – mówi ks. prał. Jan Sikorski, obecnie wikariusz biskupi ds. formacji kapłańskiej w archidiecezji warszawskiej.