Był kapłanem wielkiej dobroci

Niedziela 22/2010 Niedziela 22/2010

Fragmenty wspomnień zapisanych w biuletynie pt. „Bóg i Ojczyzna”, poświęconym słudze Bożemu ks. Jerzemu Popiełuszce. Autorka przyjechała do Warszawy 30 sierpnia 1982 r. i podjęłam pracę zakrystianki przy kościele pw. św. Stanisława Kostki na Żoliborzu. Pamięta, że był to poniedziałek, po Mszy św. za Ojczyznę.

 

Każda ostatnia niedziela miesiąca była dla nas niezwykłym przeżyciem. Od rana panował w parafii nastrój jakiegoś wielkiego wydarzenia. Atmosfera przypominała rodzinny zjazd, a w rzeczywistości był to zjazd rodziny „Solidarności”. Od wczesnych godzin przyjeżdżały na tę uroczystość delegacje „Solidarności” z różnych okolic Polski. Sztandary różnych regionów przechowywane były pod kościołem i tylko zabierane raz w miesiącu na Mszę św. za Ojczyznę. Z obawy przed Służbą Bezpieczeństwa (SB) nie były wywożone poza teren kościelny. Jeszcze w czasie stanu wojennego plac kościelny nazwany był skrawkiem wolnej Polski, dlatego tu każdy Polak czuł się bezpieczny i wolny, choć żył w zniewolonej Ojczyźnie.

***

Około godz. 15 zbieraliśmy się – kilka zaufanych osób – i zawieszaliśmy dekorację, flagi, przygotowywaliśmy wystrój przy ołtarzu. Około godz. 17, gdy służba porządkowa już czuwała nad bezpieczeństwem kościoła i całego terenu, otwieraliśmy kościół, który w jednym momencie wypełniał się wiernymi.

***

Miałam szczęście ubierać Księdza Jerzego do Mszy św. w szaty liturgiczne. Był skupiony i przejęty ważnością chwili, jaką miała być Najświętsza Ofiara w intencji Ojczyzny i tych, którzy dla niej cierpią, a także głoszone słowo Boże, mające podnieść na duchu i pokrzepić wiele zbolałych serc.

O godz. 19 Ksiądz Jerzy brał duży krzyż do ręki, przyciskał do piersi i z dwoma ministrantami szedł do ołtarza. Głośnym śpiewem „Chrystus Królem” (po łacinie) rozpoczynała się Msza św. Po powitaniu przez Księdza Jerzego wiernych czytania mszalne i śpiewy prowadzili aktorzy. W czasie czytania Ewangelii i kazania głoszonego przez Księdza Jerzego następowała głęboka cisza i zasłuchanie w treść słów wypowiadanych spokojnie, a tak trafiających w każde polskie serce. Wyznanie wiary i – z podniesionym krzyżem – błagalny śpiew: „Ojczyznę wolną racz nam wrócić, Panie”... – zapowiadało zwycięstwo Chrystusa i zmartwychwstanie naszej Ojczyzny.

***

Po przybyciu do zakrystii Ksiądz Jerzy był bardzo zmęczony i spocony. Klękał na modlitwę dziękczynną, potem, otoczony służbą kościelną, wśród cisnącego się tłumu na placu kościelnym szedł do swego mieszkania.

Mieszkanie było już zapełnione przyjaciółmi z różnych stron Polski, którzy przyjechali na Mszę św. za Ojczyznę. Inni długo stali pod furtką do ogródka, aby jeszcze raz ujrzeć Księdza Jerzego w oknie i odjechać do domu.

***

Po każdej Mszy św. następowały kolejne trudne dni – oszczerstwa różnego rodzaju w gazetach i różnych środkach przekazu. Działo się tak aż do końca życia Księdza Jerzego, który wszystko to znosił mężnie, z cierpliwością i modlił się codziennie o nawrócenie tych, którzy sprzedali się na służbę kłamstwa.

***

Ksiądz Jerzy był bardzo wdzięczny za najdrobniejszą przysługę, miał dar obdarowywania choć drobnymi upominkami. Podpisywał obrazki, zdjęcia, jakby na wieczną pamiątkę.

W ostatnim roku ubrałam w pokoju Księdza choinkę, na biały i czerwony kolor, ponieważ wiedziałam, że lubi barwy narodowe. Bardzo się tym ucieszył, odwdzięczając się jeżykiem – maskotką, którą chyba tego samego dnia od kogoś otrzymał.

***

W ostatnich już miesiącach, pomimo amnestii, fale cierpień przybierały na sile, Ksiądz Jerzy coś wewnętrznie przeczuwał i widać było, jak bardzo się spieszył. Wszystkie książki, papiery, kasety – choć nieraz w nieładzie – zaczął przy pomocy przyjaciół porządkować. Spieszył się z wydrukowaniem książki z kazaniami, tak jakby wszystko chciał zakończyć. Dziękował za najdrobniejsze przysługi swoim przyjaciołom. Ostatniego sierpnia, ku mojemu zdziwieniu, otrzymałam książkę kard. Wyszyńskiego „Kamienie wołać będą”, z podziękowaniem za współpracę w budowaniu solidarności serc... Choć otrzymałam wiele upominków od Księdza Jerzego, ten był znamienny, jakby miało to być ostatnie podziękowanie.

 

«« | « | 1 | 2 | » | »»

aktualna ocena |   |
głosujących |   |
Pobieranie.. Ocena | bardzo słabe | słabe | średnie | dobre | super |

Pobieranie... Pobieranie...