Czytałam kiedyś wypowiedź pewnej kobiety, która wielokrotnie została zraniona zarówno przez duchownych, jak i świeckich mocno związanych z Kościołem. Powód? Jest ona samotna, w związku z czym wiele osób stara się na siłę wmówić jej egoizm i niechrześcijańskie podejście do życia. Będąc osobą głęboko wierzącą i w związku z tym wrażliwą w kwestiach wiary i moralności, bardzo przeżywa te oskarżenia. Co ciekawe, zdarzyło się też parokrotnie, że ktoś posunął się do sugestii, że powinna sobie znaleźć kogokolwiek, niechby to nawet był rozwodnik - tak, jakby niesakramentalny związek był lepszy niż samotne życie w czystości. Wielu zakłada, że jest ona tym podejrzanym, postępowym "singlem" stawiającym karierę i własną wygodę ponad życiem w rodzinie. Tymczasem jest ona, mówiąc lapidarnie, najzwyklejszą w świecie "starą panną" - według dziewiętnastowiecznej terminologii. Nie wyszła za mąż, bo do tej pory nie spotkała właściwego mężczyzny. I jak w dziewiętnastym wieku (ech, ten chrześcijański tradycjonalizm) jest za swoje "staropanieństwo" dyskryminowana. ;)

Wyszłam za mąż mając prawie czterdziestkę, urodziłam dziecko mając trochę ponad. Boże jedyny, ile ja się wcześniej nasłuchałam! Łącznie z pewną spowiedzią, w której ksiądz oskarżył mnie o egoizm i zaproponował pracę (za darmo oczywiście) w parafialnej bibliotece... no bo przecież mam mnóstwo wolnego czasu.

Kochani, po przeczytaniu artykułu i Waszych komentarzy nasunęły mi się takie refleksje:
po pierwsze czym innym jest problem opieki duszpasterskiej nad osobami samotnymi z różnych życiowych powodów ( nikt mnie nie chciał za żonę, rozwiodłam się, zmarł mi mąż itp), która rzeczywiście kuleje bardzo i podobnie jak wielu z Was na własnej skórze odczuwałam przez lata całe, że parafii w ogóle nie jestem potrzebna.
Czym innym zaś jest opisane w artykule bycie pustelnikiem niekonsekrowanym. Moim zdaniem, takie zjawisko w ogóle nie istnieje, a z pewnością nie dotyczy ludzi młodych, tak jak to pisze autor artykułu, czy mówią cytowane w artykule osoby. Ludzie młodzi, jeśli odkrywają w sobie powołanie, zostają kapłanami, zakonnikami, zakonnicami. Do rozwoju duchowego potrzebna jest wspólnota, potrzebne jest prowadzenie duchowe. Co może zdziałać człowiek w pojedynkę? Rzeczywiście tylko posprzątać kościół.