Gej i krzyż

Później Zły nadal mieszał w moich myślach. Tylko dzięki Bogu nie dałem się w to wmanewrować.

Rozpocząłem bardzo intensywne życie duchowe: codzienna Msza, rekolekcje, pielgrzymki, bo miałem tę świadomość, że Zły tak łatwo nie odpuści.

Prawda jest taka, że letniość w życiu duchowym prowadzi do upadku i powrotu do starego. Tu potrzeba radykalizmu.

Zrzuciłem kajdany.

I za to chwała Panu, żywemu i obecnemu w nas, w tym również w tobie.

Teraz żaden człowiek nie wpływa destrukcyjnie na moje życie duchowe.

Z rodziny wie o mnie mama, z ojcem nie mam kontaktu. A tak to wiele osób spośród znajomych. Mamie powiedziałem 2 lata temu. Zrozumiała. Trochę podejrzewała, przypuszczam. Mamy zawsze czują takie rzeczy.

Jest wszystko super. Prowadzę własną firmę. Od dwóch lat żyję w czystej przyjaźni z przyjacielem. Też jest wierzący.

Podobno jest takie sformułowanie jak biały związek. Nie ma współżycia, tylko wspólne życie.

Tak, mieszkamy razem.

Kilka miesięcy po przemianie zacząłem pisać bloga. Bo sam takiego bloga, strony, czegokolwiek – szukałem. To był czas, kiedy nie byłem pewny, co czuję.

Bo czy na pewno homoseksualista może być wierzący? Może jestem jedyną taką osobą? Ale przecież musi być ktoś taki i muszę go znaleźć, bo mam, cholera, mnóstwo pytań.

Dlatego poczułem przynaglenie: skoro otrzymałeś łaskę, to nie możesz tego zatrzymać dla siebie. Musisz napisać. I pomóc innym, którzy stoją przed wyborem między pozorem życia a Życiem.

Znam wiele osób podobnych do mnie. Są moimi dobrymi kumplami. Jest wielu tych, którzy wierzą i chcą kochać nie tylko mężczyznę, ale i Boga. To są normalni chłopacy, faceci. Można z nimi gadać szczerze, od serca, bo mają inne priorytety. Rozmowa z nimi nie jest nasycona podtekstami, a zawsze właśnie tego mi brakowało.

Pytasz, czy Bóg jest mężczyzną. Nie. Bóg to Bóg.

Obraz „Syn Marnotrawny” Rembrandta dobrze to pokazuje. Jedna dłoń ojca ma wyraźnie męski charakter. Druga jest delikatna, kobieca.

Jezus był szalenie męski i pociągający. Tłumy za nim chodziły, potrafił konkretnie powiedzieć to, co chciał powiedzieć, bo mówił „od Ojca”. Jednocześnie we wszystkich kontaktach z ludźmi – grzesznikami, prostytutkami, celnikami, wszystkimi odrzuconymi – był czuły i delikatny.

Co to znaczy wierzyć? Wierzyć to mieć świadomość, że nie jest się stwórcą, a stworzeniem.

To odpowiedzieć na wezwanie, które Bóg przez Jezusa skierował do mnie. I swoją mocą, której nie ma nikt, przemienił moje życie.

Jezus wyszedł mi na spotkanie i wołał, tak jak woła z pewnością ciebie.

Bo nie ma ludzi, którzy byliby mu obojętni.

W twoim sercu jest wielkie pragnienie, Bóg je widzi.

Patryk, 27 lat

Moje relacje z Kościołem można podzielić na trzy etapy.

Pierwszy: kiedy byłem młody i odkrywałem siebie. Pochodzę z rodziny katolickiej, w takim duchu byłem wychowany. Miałem jakieś 12 lat, kiedy zorientowałem się, że bardziej podoba mi się kolega z klasy niż koleżanka. Wtedy wystarczały mi moje wyobrażenia i zdjęcia ładnych chłopaków. Wiedziałem, że to z Kościołem nie po drodze.

Drugi etap: czas próby samego siebie. Liceum i studia. Postanowiłem przekonać się, czy jestem homo. Miałem świadomość, że będzie to grzech, ale chciałem wiedzieć. Umówiłem się z chłopakiem. Nie miałem wyrzutów sumienia, ale byłem świadomy grzechu.

Potem miałem bardzo długą przerwę. Wiedziałem, że jestem homo, i pogodziłem się z tym na tyle, na ile było mi to potrzebne. Z drugiej strony, nie grzesząc z drugim facetem, nie miałem kłopotów w relacji z Kościołem. Inaczej: nie miałem wyrzutów sumienia.

Po studiach, czyli trzy lata temu, znowu postanowiłem mieć chłopaka. Dopuściłem życie seksualne. Stawałem się coraz bardziej liberalny. Zwalałem wszystko na Pana Boga i „mało postępowych biskupów”.

Znalazłem kogoś. Było dużo seksu, który mnie męczył. Chodziłem regularnie na Msze, ale czułem się przy tym osobliwie.