Tutaj wszyscy milczą, choć wyć się chce

Tutaj wszyscy milczą, choć wyć się chce” – śpiewał Wysocki o doli syberyjskiego łagiernika. U nas syberyjskich łagrów nie ma, choć zainstalował się na stałe syberyjski mróz, a wyć też się chce wśród ogólnego milczenia.

Wyć się chce na to, co wyrabia z ludźmi państwo polskie.

Moja Rawa jest biednym miastem. Z dawnych zakładów, z zakładami mięsnymi i fabryką żyletek na czele, nie ostało się nic, wszystko padło. Część ludzi żyje z pracy, którą znajduje głównie w Warszawie, część wyjechała za granicę, w mieście ubywa mieszkańców, a na miejscu sytuację łagodzi kilka aktywnych i zaradnych małych i średnich firm rodzinnych. I jedną z takich firm państwo polskie właśnie zlikwidowało, i to jak zlikwidowało!

Pani Iwona Świetlik – bo o niej piszę (niedawno był poświęcony jej sprawie program „Sprawa dla reportera”) – prowadziła swoją firmę szycia odzieży od wielu lat, zatrudniała 60-90 osób, głównie kobiet, dla których nie było i nie ma w Rawie żadnych szans na pracę. I jak to w biznesie, szło jej raz lepiej, raz gorzej. W 2010 r. szło gorzej i pani Iwona zalegała na 190 tys. zł wobec ZUS-u. Problem przejściowy i niewielki, obroty firmy bowiem były wielomilionowe, a w sklepach i magazynach firmy leżał towar za 5 mln zł. Pani Iwona deklarowała spłatę należności w ratach w ciągu kilku miesięcy.

Jednak ZUS nie chciał tego słuchać i złożył wniosek o upadłość firmy. A sąd gospodarczy w Łodzi – szast-prast – w maju 2010 r. upadłość ogłosił. Zrobił to na posiedzeniu niejawnym, nie dając pani Świetlik możliwości wypowiedzenia się w swej obronie.

Potem rutyna – na majątek firmy wszedł syndyk, zaczął wyprzedaż wszystkiego za bezcen, po czym wystawił na licytację nie tylko majątek firmy, ale i własny majątek pani Świetlik, po prostu z torbami ją puścił bez litości. A pracownicy firmy na bruk i do kolejki po zasiłek.

Po jeszcze niedawno tętniącej życiem firmie hula wiatr i wspaniale powodzi się myszom oraz syndykowi, który co w firmie sprzeda, to zalicza na poczet kosztów postępowania upadłościowego.

Ta upadłość trwa już prawie dwa lata i zgadnijcie państwo, ile z niej dostał ZUS? – Nic! Zero! Ani jednej złotówki! Podobnie zresztą jak inni wierzyciele, których firma pani Świetlik spłacała bez zarzutów, teraz przeklinają i oczekują pieniędzy, których najpewniej nie dostaną nigdy. Upadłość firmy pani Świetlik może spowodować upadłość innych firm.

Firma pani Świetlik zatrudniała prawie setkę ludzi i płaciła wielomilionowe podatki, a także, poza krótkim feralnym okresem, składki ZUS.

Dziś nie ma firmy, nie ma pracy, nie ma podatków, nie ma składek ZUS, rosną długi wierzycieli i rosną dochody syndyka.

Nad syndykiem jest sędzia komisarz, który sprawuje nad nim nadzór. Tak sprawuje, że Skarb Państwa ani inni wierzyciele od dwóch lat nie otrzymali złotówki, a jedynym beneficjentem upadłości jest syndyk. A nad sędzią komisarzem nie ma nikogo. Jeśli niewierzący, to i Pana Boga nad nim nie ma.

Jest w Polsce ministerstwo o śmiesznej nazwie – Ministerstwo Sprawiedliwości. Niektórzy ludzie błędnie sądzą, że można tam upomnieć się o jakąś sprawiedliwość. Nawet posłowie i senatorowie czasem tak uważają. Senatorowie wnieśli do tego śmiesznego ministerstwa bodaj trzy oświadczenia, domagając się zbadania sprawy i jakiejś interwencji.

Minister tzw. sprawiedliwości na podstawie wyjaśnień otrzymanych z sądu odpowiedział, że wszystko jest w porządku, sędzia komisarz dobrze komisarzuje, a syndyk prawidłowo syndyczy i w ogóle o co chodzi? A poza tym nawet gdyby było źle, to jeśli chodzi o sądy, to on nie jest ministrem sprawiedliwości, tylko ministrem bezradności, który w postępowania sądowe wtrącać się nie może. Mam nadzieję, że moja ministerialna odpowiedź zaspokoi ciekawość (w domyśle – nadmierną) panów senatorów...

Ja z kolei pisałem w tej sprawie do Prokuratora Generalnego, a w jego imieniu odpowiedział mi łódzki Prokurator Apelacyjny – też, że „wszystko jest w porządku”, przy czym trzy czwarte pisma poświęcił analizie, czy ja, jako europoseł, mam prawo się w to postępowanie wtrącać.

Niepotrzebna analiza – ja wiem, że nie mam prawa się wtrącać, bo sądy są niezawisłe, a prokuratury niezależne.

Ja mam prawo jutro iść na kolejny dyżur poselski w Rawie i słuchać kolejnych błagalnych próśb – panie pośle, niech pan mi pomoże znaleźć jakąś pracę, błagam, niech mi pan pomoże...

Tutaj wszyscy milczą, choć wyć się chce...

Obawiam się, że przyjdzie nam niedługo ogłosić upadłość tego państwa, bo nie może istnieć państwo, które tępym urzędniczym nożem zarzyna kurę znoszącą złote jajka i nawet rosołu z niej nie ugotuje.