Autor pomija ostrą wrogość wobec gojów (nie-Żydów) wyrażone przez Talmud (np. zakaz leczenia gojów przez żydowskich lekarzy) i jego awersję do Chrystusa. Nie było innego Jezusa i Nazarejczyka, do którego mógłby się odwoływać Talmud. Tylko jeden prowadził taką znaną działalność i był obiektem wrogości ze strony autorów Talmudu i ich poprzedników - faryzeuszy. Sam autor przyznaje, że to faryzeusze zdominowali życie religijne Izraela po zburzeniu świątyni jerozolimskiej w 70 r., ale nie wyciąga z tego logicznych wniosków.

Klasyfikowanie krytyków Talmudu negatywnym stereotypem "antysemity" wpisuje się w cenzorski gorset jaki narzuca nam establishment, a któremu uległ autor tekstu.