Ale o czy jest tu w ogóle mowa?--jakim prawem,człowiek powołany..powołany do miłości (nie seksu) bliźniego..powołany do służby bliźniemu..powołany do pokazywania piękna wiary..do przybliżania i prowadzenia człowieka do Boga..jakim prawem dorosły człowiek,dotyka dziecko????..że gdzieś indziej?..że nie tylko kościele?--jakim prawem chociaż jeden przypadek molestowania pojawił się w kościele?--gdzie i jaka jest wiara w SPRAWIEDLIWEGO

Jakim prawem choć jeden przypadek w Kościele? - pyta Antaner i trzeba przyznać, że to emocjonalne pytanie, to doskonały sposób na zablokowanie wszelkiego rzetelnego namysłu nad proporcjami zjawiska, choćby takiego jaki zaprezentowano w artykule z "Niedzieli."
Oczywiście, zgadzam się, dla kapłana najważniejsza powinna być wiara i Boże przykazania, ale czasem w konkretnym człowieku wiara może słabnąć czy zanikać, a wtedy ożywają ukryte słabości albo poglądy zgodne z tym, co człowiekowi szepce w ucho tzw. duch czasu. A lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte ubiegłego stulecia były przecież czasem tzw. rewolucji seksualnej. W ramach tej rewolucji dziecko uznano za istotę seksualną, zdolną do seksualnych reakcji i mającą prawo do seksualnych działań. Niektórym wydawało się, że lada moment pedofilia zniknie z kodeksu karnego. Na szczęście tzw. człowiek współczesny nie oszalał do reszty i postanowił chronić przed ową rewolucją przynajmniej dzieciaki. Ślady rewolucji pozostały jednak w działaniach i umyśle niektórych dorosłych. Tych molestujących, niezależnie od zawodu czy powołania, ale także stanowiących prawo i przepisy. Np. tych, którzy do przemocy zaliczyli krytykę zachowań seksualnych dziecka. Co to znaczy? czy "przemocowy" jest rodzic, który zabrania zabawy w doktora, każe spać z rączkami na kołdrze? Czy ten, który śmieje się, kiedy ośmiolatka poważnie oznajmia, że "chodzi" z kolegą z klasy? A może także ten, kto zabrania dziecku samodzielnych wizyt u podejrzanie dobrego wujka?
Sprzeczności, sprzeczności...