Bardzo chciałbym wiedzieć, jak autorka tego tekstu poradziłaby sobie z dzieckiem w sytuacji, gdy kładzie się na chodniku, albo jeszcze lepiej, na ulicy, na przejściu dla pieszych i zaczyna, machając rękami i nogami, drzeć się wniebogłosy, bo mama nie chce jej kupić loda zabawki albo czegoś podobnego. Można gadać, ze rodzic sobie nie radzi i inne takie rzeczy, ale to nie zmienia faktu, że coś w tym momencie musi zrobić, a nie czekac na konsultacje z pedagogiem - teoretykiem

Jest jeszcze inna strona medalu. Dziecko i tak zetknie się z przemocą. Wśród rówieśników. Albo potem, gdy przyjdzie mu walczyć op pozycję w pracy. Zdecydowana większość z tych form przemocy nie będzie polegała na klapsach. Ale na psychicznym dręczeniu. Jak takie dziecko wychowywane bezstresowo będzie przygotowane do życia?

No i jeszcze jedno, złośliwiej. Z biegiem lat mam coraz większą ochotę krzyknąć "wara obcym kobietom od wychowywania chłopców". Tyle się mówi o różnicach w psychice mężczyzny i kobiety. Czy te panie pedagożki nie zauważyły, że mężczyźni, chłopcy, zupełnie inaczej odbierają przemoc fizyczną niż one? Znacznie więcej bolą ich metody "kobiece": różne gierki, które mają "wychować" "uzmysłowić", "przekonać". Niejeden chłopak wolałby dostać w twarz, niż wysłuchiwać wielominutowych kazań swojej wychowawczyni, dyrektorki czy innego żeńskiego członka "rady pedagogicznej". Niestety, pedagogika się nam sfeminizowała. A potem się dziwimy, że tylu wśród mężczyzn facetów - mazgajów...

Viator, szczerze mowiac, to wlasciwie tylko ten ostatni akapit "zlosliwy" z twojej wypowiedzi ma sens... tzn. moze byc w tym, musze przyznac, jakas wskazowka dla pedagogow/psychologow (uwaga: sa nimi rowniez mezczyzni! ale ten swiat oszalal, co?)
a na problem postawiony w 2 akapicie, czyli ze ~~dziecko i tak zetknie się z przemocą. Wśród rówieśników. Albo potem, gdy przyjdzie mu walczyć op pozycję w pracy. Zdecydowana większość z tych form przemocy nie będzie polegała na klapsach. Ale na psychicznym dręczeniu.~~ jest odpowidz w 3-cim, ~~Niejeden chłopak wolałby dostać w twarz, niż wysłuchiwać wielominutowych kazań swojej wychowawczyni, dyrektorki czy innego żeńskiego członka "rady pedagogicznej"~~ no, to wlasnie dzieki takim nieuniknionym acz niestety zlosliwym psychicznym dreczeniom dziecko wyrabia w sobie sile do "przetrzymania" trudnych momentow w zyciu doroslym... tak mysle.
co do dziecka kladacego sie na ulicy (itd.) - w takich momentach pewnie wiekszosci z nas pekaja nerwy, stad autorka nie demonizuje jednego klapsa, jednak zwraca uwage, ze moze stac sie on poczatkiem spirali zla. I niekiedy tak sie dzieje... i o tym trzeba mowic!
Ciesze sie, ze powstal ten artykul.
Pozdrawiam.