Takie świadectwo potrzebne jest nie tylko małżonkom, których dzieli rozłąka. Przez moment zastanowiłem się nawet, czy wolno mi polecać powyższy tekst właśnie im (skoro Autorka w ostatecznym rozrachunku nie ukrywa rujnującej siły tej rozłąki) - jednak po namyśle nie zawahałbym się różnież im polecić lekturę artykułu. Dlaczego? Może własnie dlatego, aby uwolnić modlitwę od oczekiwań.

Kiedy wiążemy swoje pozytywne zdarzenia w życiu z nawróceniem (jak to było na początku duchowej metanoi u pani Agnieszki), siłą rzeczy zwracamy się ku modlitwie w ten sposób, jak to robią dzieci pisząc listy do św. Mikołaja. Autorka jednak nie poprzestała na tym etapie - tutaj własnie odkrywam głęboki sens nawet tak bolesnych doświadczeń, jakim jest porzucenie przez osobę kochaną!

Artykuł daje nam świadectwo naprawdę głębokiej ufności - kiedy modlitwa staje się czystą radością z obecności żywego Boga, niczym więcej. Wtedy chyba można wejść w przestrzeń prawdziwej wiary. Piszę to raczej przeczuwając ten stan, aniżeli nim żyjąc, bo takiego zawierzenia jeszcze nie udało mi się osiągnąć. Dlatego tym bardziej dziękuję Autorce za to głębokie i jakże autentyczne, bo bardzo osobiste, świadectwo!