Koronacja figury Matki Bożej Loretańskiej

Niebo przyszło na ziemię

„Służebnica Pańska została Panią i Królową po to,
by być Królową naszych serc. Jej królowanie ma zawsze i niezmiennie
wymiar macierzyński” – powiedział ks. abp Henryk Hoser SAC
w homilii na Mszy świętej 7 września 2008 r., podczas uroczystości
koronacji figury Matki Bożej Loretańskiej w Loretto.

Tego dnia Loretto znalazło się w atmosferycznej enklawie. W pobliskich miejscowościach burze, a tu słońce i upał. Żadne jednak warunki klimatyczne nie byłyby w stanie powstrzymać wiernych przybywających oddać hołd i cześć Matce Bożej Loretańskiej.

Uwieńczenie koronami figury Madonny z polskiego Loretto to wielkie święto dla Zgromadzenia Sióstr Loretanek, które, jak zaznaczyła matka Zofia A. Chomiuk CSL, przełożona generalna, „śpiewa dziś szczególne Magnificat”. To również wielka radość dla Rodziny Loretańskiej i wszystkich wiernych z diecezji warszawsko-praskiej. W tym samym dniu przypadało także liturgiczne wspomnienie oraz 77. rocznica śmierci bł. ks. Ignacego Kłopotowskiego, założyciela Loretto i Zgromadzenia oraz promotora kultu loretańskiego.

Dzieci zawsze potrzebują matki

Figura Matki Bożej już dzień przed uroczystością została wystawiona przed sanktuarium loretańskim, by stąd mogła wypatrywać swoich dzieci – jak nadchodzą radosne, rozśpiewane grupy: rodziny, młodzież, dzieci i starsi. Niektórzy przyjechali dzień wcześniej, by duchowo przygotować się do liturgii koronacji.

Uroczysty, tak długo wyczekiwany dzień, rozpoczął się Mszą świętą o godz. 6.00 rano. O 9.30 odśpiewano Godzinki o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny, a o 10.10 odmówiono różaniec, po czym odśpiewano Litanię loretańską. Oczekiwaniu na Eucharystię towarzyszyła – jak zawsze w pięknym wykonaniu – gra orkiestry Victoria z parafii Matki Boskiej Zwycięskiej w Warszawie Rembertowie oraz śpiewy chóru sióstr loretanek i scholi „Kropelki” z parafii Narodzenia Matki Bożej z Mińska Mazowieckiego.

Atmosfera radosnych i modlitewnych przygotowań do Eucharystii udzielała się zarówno rozmodlonym pątnikom, jak i tym, którzy umęczeni pieszym pielgrzymowaniem odpoczywali w zaciszu. Do spowiadających na placu kapłanów ustawiały się długie kolejki. Zwyczajny był widok pojedynczych ludzi kryjących się przed upałem pod drzewami, by z różańcem w ręku powierzać się Matce Bożej.