Anoreksja i bulimia – profilaktyka

Modelki, aktorki, sportowcy zachęcają młode kobiety i dziewczęta do „bycia lekkimi i mniej krągłymi”. Proponują stosowanie rygorystycznych diet, wykonywanie zabiegów kosmetycznych usuwających tkankę tłuszczową w poszczególnych partiach sylwetki, zażywanie leków wspomagających proces odchudzania oraz uprawianie intensywnych ćwiczeń fizycznych. Duża część kobiet i dziewcząt ulega tym wpływom, utwierdzając się w przekonaniu, że idealne ciało powinno być pozbawione tkanki tłuszczowej. Zbyszko Melosik na określenie tej sytuacji, używa terminu „mania szczupłego ciała” [1]. Konsekwencją tzw. „dyskursu szczupłego ciała” może być wzrastająca liczba przypadków zachorowań na anoreksję i bulimię psychiczną u młodzieży (zwłaszcza u dziewcząt w okresie adolescencji) [2].

Anorexia nervosa – istota i główne objawy

Anorexia nervosa (z grec. an – brak, orexis – apetyt) to schorzenie o podłożu psychicznym, którego istotą jest świadome, rygorystyczne ograniczanie ilości przyjmowanych pokarmów, sile koncentrowanie się na wyglądzie zewnętrznym i masie ciała, powiązane z panicznym lękiem przed przybraniem na wadze. Przyjęło się błędne twierdzenie, że chorobie tej towarzyszy brak apetytu. Tymczasem osoby cierpiące na anoreksję doświadczają uczucia głodu, ale odmawiają spożywania posiłków w obawie przed przytyciem.
Anoreksja najczęściej dotyka dziewczęta w okresie adolescencji (pomiędzy 12. a 19. rokiem życia). Dolna granica wieku zachorowań nieustannie się obniża, znane są przypadki występowania anoreksji u dzieci między 8. a 12. rokiem życia. Chłopcy stanowią niewielki odsetek populacji osób chorujących.

Głównymi objawami anoreksji są: