Nie reklamujmy tak nieortodoksyjnej gazety jak "Tygodnik Powszechny". W tym artykule roi się od błędów.

Kolejny dowód, że nadszedł czas na kolejną kasatę jezuitów. Raz na kilkaset lat dobrze im to robi.
Ojciec Oszajca powinien przyznać otwarcie że jedyny Kościół, jaki akceptuje to taki, który już przestał być Kościołem. Może czas przestać udawać katolika i oficjalnie przepisać się do protestantów? Przynajmniej nie będzie ojciec mącił w głowach wiernym, którzy ojca wymysły wezmą za katolickie.

Po pierwsze - uderza egocentryzm Ojca Oszajcy. Msza jest sprawowana w Jego imieniu - ale sprawuje ją kapłan dla Pana Boga. Fakt, że jakiś ówczesna mały Oszajca nic nie rozumie, czy nie słyszy - nie ma najmniejszego znaczenie. Msza jest równie wielka czy w niej uczestniczę czy nie. Ja tu nic nie znaczę - Msza to czynność Chrystusa który posługuje się kapłanem jako narzędziem. Godny odnotowania jest fakt, że Ojciec Oszajca przyznaje się, że nie był ministrantem. Nawet dziś aby być przyjętym do seminarium potrzeba jest opinia z parafii - fakt niebycia ministrantem zwykle powodował odrzucenie kandydata...

Co do żartowania z liturgii - to nawet nie skomentuje. Gest umycia rąk przez Piłata był skopiowanym rytualnym gestem z judaizmu i stamtąd trafił do liturgii zresztą.

"Odczuwaliśmy że na takiej Mszy nie ma dla nas miejsca" - gdyby nie było reformy liturgicznej - była by schizma?

"Po kazaniu, jeśli takowe było, a bywało z rzadka i po tak zwanej ostatniej ewangelii, proboszcz zdejmował z siebie ornat i ruszał na kościół zbierać tacę."
Tego zupełnie nie rozumiem. Ornat zdejmowało się PRZED kazaniem. Kazanie nie było częścią liturgii co podkreśla zdjęcie ornatu, zaś "ostatnia Ewangelia" jest już po rozesłaniu - więc zdjęcie ornatu jest jak najbardziej uprawnione.

Znalezione w sieci, ale pięknie polemizujące z tekstem:
"[w tym samym Tygodniku Powszechnym]wywiad z umierającym na raka mózgu (glejak) młodym księdzem (35 l.) i takie oto wspomnienie z lat licealnych:

"Wpadł mi kiedyś w ręce stary mszalik babci. Wyczytałem z niego, co to jest Ofiara, symbole szat liturgicznych, co oznacza Msza Święta. W tym przedsoborowym mszaliku ktoś mnie wreszcie poważnie potraktował"."

Dyskusja zawierała oczywiście znacznie więcej wpisów. Większość nie przeszła przez moderację. Po pierwsze dlatego, że padało tam pod adresem księdza obraźliwe słowo "pan". Po drugie dlatego, że dyskutanci pozwalali sobie na ataki ad personam. Po trzecie, niektóre wypowiedzi mogły wprowadzać w błąd. Przepraszam, ale jeśli ktoś chce dyskutować na poziomie inwektyw, musi sobie poszukać innego miejsca. Na Wierze takie sprawy nie przechodzą.

I jeszcze artykuł z rebelya.pl (autor jest dość znany w półświadku liturgistów w Polsce ;) ) - wskazujący na błędy merytoryczne w tekście: http://rebelya.pl/post/2970/ojciec-oszajca-wspomina-koscio-przed-soborem-st
Wtekście m.in:
„Przed Soborem w Kościele zniechęcała nas przede wszystkim przecudna bezduszność, której przykładem była dla nas ówczesna liturgia.”

Liturgia Kościoła, która rozwijała się w nim od samych początków, która uświęciła rzecze świętych, była dla Wacława Oszajcy i jego znajomych „bezduszna”. O, biedni tradycjonaliści i inni wabieni dziś jeszcze przez (krypto?)schizmatyckie ruchy integrystów, nie wiadomo czego szukających w tych pustych formach. Nie ma w nich ani grama życia duchowego, żadnego poczucia wspólnoty, żadnych pozytywnych emocji. Wszystko takie sztywne, niezrozumiałe, obce, z pewnością wiodłoby do potępienia, ale to potępienie to przecież też taki przedsoborowy relikt. Benedykt XVI daje się nabrać na te śmieszne stare ciuszki i wyświechtane hasła o tradycji, i pewnie przez to pozwala na te przedsoborowe gusła mówiąc nich takie dziwne, nieadekwatne rzeczy. Może kolejny papież będzie mądrzejszy, zobaczy złudność tego wszystkiego i wreszcie tego zakaże...

Dalej czytamy:

„Najpierw język. Łacina. W zasadzie nie był przeszkodą, gdyż poza Mszami śpiewanymi i tak się niczego nie słyszało. Cała Msza odbywała się na zasadzie zgaduj-zgadula. Ksiądz, odwrócony plecami do zgromadzonych, coś tam szeptał do ministrantów. A to się odwracał twarzą do nas, a to składał i rozkładał ręce, coś tam tymi rękoma przebierał na ołtarzu, jakieś krzyżyki robił, ministranci dzwonili raz krócej, raz dłużej, a w tym czasie ludzie w kościele śpiewali pieśni, odmawiali różańce i litanie albo próbowali dopasować obrazki z książeczek do nabożeństwa do tego, co działo się przed ołtarzem.”

Smutna jest ta zawiniona ignorancja młodego katolika. Zawiniona, bo w tamtych czasach, jeśli duszpasterze, katecheci czy rodzice mu tej wiedzy nie przekazali, miał dostęp do wielu świetnych publikacji wyjaśniających, czym jest liturgia i aktywne uczestnictwo w niej. Przecież wystarczyłaby wiedza o tym, co właśnie się dzieje na ołtarzu, zawarta w każdym mszaliku. W dzisiejszych czasach ta wiedza jest paradoksalnie dużo trudniejsza do zdobycia, mimo że posoborowa liturgia jest w językach narodowych, przodem do ludzi i tak bardzo uproszczona

„Po kazaniu, jeśli takowe było, a bywało z rzadka i po tak zwanej ostatniej ewangelii, proboszcz zdejmował z siebie ornat i ruszał na kościół zbierać tacę.”

Być może któryś z szanownych czytelników jest lepiej zaznajomiony z tematem ode mnie, byłbym wtedy bardzo wdzięczny za przybliżenie mi tej sprawy. Bowiem do tej pory nie spotkałem się ani w literaturze, ani w rozmowach, ani tym bardziej w posoborowej praktyce rytu sprzed promulgowania Mszału Pawła VI z takim umiejscowieniem kazania i „tacy” zupełnie po zakończeniu całej liturgii. Kazanie jest traktowane jako element z liturgią luźno (jeśli w ogóle) związany, stąd praktykowane w wielu miejscach wspomniane przez jezuitę zdejmowanie ornatu i chyba wszędzie – zdejmowanie manipularza na czas jego głoszenia. Ale umiejscowione było raczej zawsze między przeczytaniem słów ewangelii z liturgii słowa a odśpiewaniem bądź wyrecytowaniem credo. Oczywiście możliwe, że gdzieś w czasach poprzedzających sobór były inne lokalne zwyczaje, jeśli ktoś o konkretach coś słyszał, będę wdzięczny za informacje.
(...)
Dalej czytamy o ekumenizmie:

„Nawet jeśli zapraszamy starszych innych Kościołów i religii na uroczystości, to sadzamy ich gdzieś tam z boku i mało kiedy pozwalamy przemówić. Rzecz drobna, ale znacząca. A przecież uznaliśmy ważność chrztu udzielanego w naszych Kościołach, a to znaczy, że uznaliśmy siebie za ludzi tej samej drogi. Z tego jednak wynika, że Drugi Sobór Watykański jeszcze się nie skończył, przeciwnie – trwa, skoro wciąż nam jeszcze daleko do spełnienia tego, co już uchwalono.”

Znów moje doświadczenie rozmija się z relacją o. Oszajcy. We wszystkich spotkaniach ekumenicznych, w których do tej pory brałem udział, a także w tych o których słyszałem, braci heretyków aż nazbyt chętnie dopuszczało się do głosu, udostępniało się im ambony i miejsca na środku prezbiterium, stawiało na równi z katolickimi biskupami a nawet papieżem. Ale może trzeba traktować ich jeszcze równiej, w końcu mają ważny chrzest?
(...)
W części oddzielonej podtytułem „Durny subdiakon” (pochodzącym od redakcji?) możemy przeczytać tragikomiczną historię o diakonie (o żadnym subdiakonie nie ma tam mowy), który za drobną liturgiczną omyłkę został nazwany durniem przez jakiegoś stetryczłego kanonika. Nie było w nich prze soborem miłości:

„Podczas Mszy pontyfikalnej diakon, przekazując znak pokoju kanonikom zasiadającym w stallach i przeważnie odmawiającym brewiarz, zapomniał się i zamiast w milczeniu podać jednemu z nich pacyfikał do pocałowania, powiedział do niego: 'Pax tecum!'. W odpowiedzi usłyszał: 'Dureń!'.”

Możliwe, że Msze pontyfikalne, w których brał udział ks. Oszajca, sprawowane były według lokalnych zwyczajów czy innych reguł, ale normalnie znak pokoju kanonikom do stalli zaniósłby kapłan asystujący (archidiakon), wypowiedzenie „pax tecum” było naturalne, a pacyfikał podawano nie kanonikom a świeckim dygnitarzom.

„Gdyby nie Sobór, wypowiadając słowa konsekracji, dalej trzęślibyśmy się ze strachu nad każdym słowem, bo najmniejszy błąd unieważniał Mszę.”

Znów powielanie absurdalnych mitów. Niech mi ktoś wreszcie pokaże jakiś dokument czy publikację, gdzie by potwierdzono, że przed ostatnim soborem przez takie liturgiczne wpadki Msza mogła być nieważna (z tego, co wiem, tu, jak przy innych sakramentach, chodzi o zachowanie formy i materii – to znajdziemy w podręcznikach przedsoborowych i posoborowych, tak więc również jeśli podczas Mszy w rycie Pawła VI kapłan pomyli się przy słowach konsekracji, zamieniając je albo pozwalając sobie na inną twórczość, Msza będzie nieważna).
Polecam całość...