Poszukiwanie sprawiedliwości

Sąd Boży będzie sprawiedliwy, ale co to znaczy?

Bóg jest sędzią sprawiedliwym. To znaczy, że On zrozumie wszystkie nasze trudności i ograniczenia. Weźmie pod uwagę wszystkie okoliczności naszego życia, uwzględni nasze geny i to, co otrzymaliśmy w rodzinie i w szkole… Zwróci uwagę na wszystkie nasze zranienia. Ale sąd sprawiedliwy oznacza również, że wyjdą na jaw wszystkie zmarnowane przez nas okazje do czynienia dobra. Odsłonią się nasze intencje, dlaczego to lub to zrobiłem. Czy zrobiłem to z miłości, czy aby pokazać się przed innymi. Wielką łaską jest dla nas sakrament pokuty, w którym dzięki Duchowi Świętemu możemy sprawiedliwie się osądzić i stawać przed Bogiem w prawdzie. Poniekąd ćwiczymy się w tym stawaniu przed Bogiem i przyjmowaniu Jego miłosierdzia. Bo jeśli człowiek całe swoje życie ukrywał się i nie wie, kim jest, a na sądzie Bożym wyjdzie cała prawda o nim, czy on wtedy to zaakceptuje, czy przyjmie przebaczenie Boga? Bo przyjąć przebaczenie, to znaczy również uznać siebie za nędznika, a to nie jest takie proste! Jeśli człowiek całe swoje życie nie uznawał tej prawdy, to czy to uzna ją po śmierci?

W Liście do Rzymian św. Pawła czytamy: „Królestwo Boże to nie sprawa tego, co się je i pije, ale to sprawiedliwość, pokój i radość w Duchu Świętym”. W tym słowie odnajdujemy misję dla chrześcijanina, który oprócz starania się o chleb i dla siebie i swojej rodziny ma misję o wiele większą, żeby czynić sprawiedliwość, żeby być protagonistą pokoju i radości...

Oczywiście. Ale nie tyle przez działanie, ile przez sposób życia. Istnieję tak, że moje życie jest zakorzenione w Bogu. Czy jem, czy piję, czy oglądam film, czy odpoczywam, czy pracuję, to zawsze z Bogiem, w radości i pokoju. To jest inny, nowy sposób na życie na tej ziemi, który jest możliwy jedynie dzięki łasce Bożej. To znaczy, że tożsamością człowieka jest być w relacji z Bogiem. W centrum jest właśnie ta relacja z Bogiem, z Ojcem, tak jak to było w życiu Jezusa Chrystusa. Być sprawiedliwym to innymi słowy oddać drugiemu to, co mu się należy. Oddać sprawiedliwość – co się należy mamie, co się należy dzieciom, co się należy władzy, co się należy samemu sobie, co się należy Bogu. Być sprawiedliwym przed Bogiem, to uznać prawdę o tym, że żyjemy z miłości, z daru. Sprawiedliwy przed Bogiem nie jest ten, który wykonuje wszystko „super”, ale ten, który przyjmuje Jego miłość, ten, który żyje Jego miłością. W Liście do Rzymian św. Paweł, tłumacząc usprawiedliwienie z wiary pisze, że ono przychodzi jak dar i nie jest takie, jak w przypadku robotnika, który pracował cały dzień i przychodzi odebrać zapłatę, która według sprawiedliwości mu się należy. Sprawiedliwość z wiary jest inna. Wyraża ją postawa człowieka, który nie pracował cały dzień i jest świadomy że nie zasłużył na zapłatę swoją pracą, ale mimo to idzie do właściciela i prosi go chleb, wierząc w jego dobroć. Ten człowiek nie liczy na swoje zasługi, ale na dobroć Drugiego.

Dlaczego sprawiedliwego Hioba spotyka niesprawiedliwość?

Sprawiedliwość Hioba objawia się przede wszystkim w tym, że nie myślał źle o Bogu. W tym, co przeżywał, był szczery i żył w prawdzie. Nie uległ pokusie, aby za pomocą jakichś teorii wyjaśnić, co przeżywa. Rozumiał działanie Boga w historii człowieka, zawsze przewyższa ludzkie myślenie. Stawiał wiele pytań i na końcu, na spotkaniu z Panem wyznaje: „Do tej pory znałem Ciebie tylko ze słyszenia. Teraz poznałem Ciebie, więc odwołuję to wszystko, co mówiłem”. Oto jest odpowiedź na pytania dotyczące niesprawiedliwości, która nas spotyka. Hiob, dopóki nie miał doświadczenia miłości Boga, nie rozumiał cierpienia, które go spotkało. Gdy spotkał Boga, odwołał to, co wcześniej mówił. Jeśli mamy doświadczenie miłości Boga, wówczas inaczej patrzymy na wszystko, co nas spotyka.

Możemy powiedzieć, że ta niesprawiedliwość, rozumiana tylko „po ludzku”, stała się miejscem spotkania z Bogiem, miejscem poznania Boga...

Tak. Niektórzy dają przykład z dywanem, który, kiedy patrzymy na niego od spodu jest pełen poplątanych nitek, które nic nie wyrażają, ale gdy patrzymy z góry, widzimy piękny obraz, wzór. I my często patrzymy na wszystkie niesprawiedliwości i przykre sytuacje jak na poplątane nitki. Ale kiedy doświadczamy miłości Boga, wtedy dociera do nas sposób widzenia Pana Boga. Jeśli nie doświadczymy Jego miłości, zostaniemy w piekle – z poczuciem krzywdy, zranienia, pretensji, niesprawiedliwości i zła, które gromadzimy w sercu. Hiob na końcu będzie się wstawiał za swoich przyjaciół, gdyż Pan Bóg zaprasza człowieka do współuczestnictwa w okazywaniu miłosierdzia.

A jak ma się zachować chrześcijanin, który widzi niesprawiedliwość dotykającą drugiego?

Myślę, że to zależy od konkretnej niesprawiedliwości.

Mojżesz wstawił się za swoim ziomkiem, reagując na przemoc przemocą.

Jeśli widzę na ulicy, jak ktoś poniewiera kobietę, to nie będę mu głosił dobrej nowiny, tylko wezmę za łachu i stanę w obronie kobiety. Jeśli mąż bije żonę, co mam tej żonie powiedzieć? To nie są proste sprawy, ale kierunek jest zawsze jeden – wyzwoleniem jest miłość. Ale miłość nie jako nakaz, tylko miłość jako dar, który otrzymujemy, kiedy otwieramy się na miłość Chrystusa, kiedy wierzymy, że największe objawienie sprawiedliwości Bożej jest na krzyżu. Kto ją przyjmuje, ten jest uratowany. Kto nie przyjmuje – zostaje w śmierci, w smutku, w pretensjach, w osądach. My również możemy dać siebie, kiedy Jezus Chrystus jest w nas, kiedy Jego Duch, Jego moc, jest w nas, kiedy – jak mówi św. Paweł – „Nie ja żyję, ale żyje we mnie Jezus Chrystus”. Pomóc człowiekowi to prowadzić go ku miłości Chrystusa. W jaki sposób? Przez głoszenie Ewangelii, obecność, dobre słowo, okazanie współczucia.