Spotkania

Droga żywego Kościoła

Jeżeli świątynie mówią tak wiele to nie tylko dlatego, że ich architektura i historia do nas przemawiają. One mówią dlatego, że w nich spotykamy ludzi – „żywy Kościół”. I te spotkania są niezwykłe, niepowtarzalne. Z pewnością każdy, kto w innych miejscach przeżywał III stopień, powie podobnie.

Ludzie to nie tylko ci żyjący dziś, ale i ci, którzy w minionych wiekach kształtowali ma tej ziemi życie Kościoła: św. Kazimierz, królewicz z rodu Jagiellonów, św. Jozafat Kuncewicz, z klasztoru bazylianów św. Trójcy, późniejszy biskup i męczennik jedności Kościoła. To także legendarni męczennicy franciszkanie – w XIV wieku jeszcze w przedchrześcijańskiej Litwie oddali życie za Chrystusa, a pamiątką ich męczeństwa są trzy krzyże na górze nad miastem. To ksiądz Piotr Skarga, pierwszy rektor Akademii Wileńskiej, Adam Mickiewicz, z tym miastem związał swoje szczególne uczucia: studia, konspiracja, uwięzienie u bazylianów (przypomina o tym tablica w celi Konrada), Antoni Wiwulski, mistyczny architekt i rzeźbiarz (jego dziełem pomnik Trzech Krzyży wznoszący się nad Wilnem), oddał życie w Samoobronie Wileńskiej w 1919 roku.
Wilno jest szczególne tym, że żyją tu jeszcze ludzie, którzy w nie tak odległych czasach cierpieli za wiarę, jak siostra Nijole Sadunajte. W latach siedemdziesiątych XX stulecia spędziła łącznie 6 lat w ponad 20 łagrach i więzieniach. Jej „winą” było umiłowanie prawdy i przekazywanie światu informacji o prześladowaniach ludzi wierzących w ZSRR. 6 lat za 6 stronnic maszynopisu… . W rozmowie z Nią, z tej prostej kobiety bije taka wielka siła, gdy mówi o swych prześladowcach z serdecznością, bez nienawiści „bracia kagebiści”, a o łagrach opowiada bez lęku jak o wyjeździe na „darmowe wczasy”. Patrząc na jej rozpromienione oczy i słuchając tych słów, zaczynamy rozumieć co jest źródłem jej siły. Miłość do prześladowców i wolność od lęku. Jak nam to przypomina Ojca Założyciela!

A ileż gościnności i pomocy doznaliśmy od kapłanów: życzliwy i zawsze uśmiechnięty proboszcz katedry, zarówno obecny ks. Ryszard i jego poprzednik Gintaras. Trzeba też wspomnieć z wdzięcznością polskich księży: z diecezji radomskiej ks. Wojciech – proboszcz w Nowej Wilejce, ks. Zdzisław w Małych Solecznikach, franciszkanów: o. Jarosław (potężnej postury) i o. Marek, dominikanów i wielu, wielu innych.

Spotkania z Braćmi z Kongregacji Świętego Jana: pełne radości i humoru z bratem Jerzym „cześć, Jurek jestem, ja z Białegostoku, też z oazy”, z bratem Michaelem – nie wywierał wrażenia dopóki, odpowiadając na pytanie, co robił przed wstąpieniem do Kongregacji, nie wyznał: „na Broadwayu tańczyłem”. Inne spotkanie: naszej moderatorki Oli, która rozmawiając z siostrą Różą, pochodzącą z Alaski siostrą Jezusa Miłosiernego, niespodzianie odkryła, że ta Róża to znana z opowiadań przyjaciółki, zaprzyjaźniona siostra. Trzeba było z Polski i Alaski przyjechać do Wilna by mogły poznać się osoby, znane sobie tylko z opowieści. A przecież są jeszcze polskie siostry dominikanki, z którymi każdorazowe spotkanie przynosi tyle ciepła, eucharystki, pierwsze zgromadzenie, które przed nami w Wilnie otworzyło gościnne progi swego domu. Są ludzie ruchów i wspólnot kościelnych: neokatechumenatu, Odnowy w Duchu Świętym, fokolarini. Są Polacy z Wileńszczyzny, jakże wspaniali w swej patriotycznej postawie.

To tylko okruchy doświadczeń wydobyte z pamięci tych, już dwunastu, oaz. Pan Bóg poprzez te znaki, zarówno małe jak wielkie, dostępne wszystkim i rozpoznawane tylko przez niektórych ukazuje drogę Kościoła, „pielgrzymującej wspólnoty Ludu Bożego”, objawia Siebie jako Bóg mocny, mocniejszy od totalitaryzmów, nienawiści, wojen. Chwała Mu w dziele Oazy Nowego Życia III stopnia w Wilnie!