Dyktatura ciała

„To ja, narcyzm się nazywam”

Mimo swojego „dojrzałego”, jak na standardy Fabryki Snów wieku, aktorka wciąż zachowuje nienaganna sylwetkę, a występując w skąpej kreacji francuskiego projektanta, wydawała się nienaturalnie szczupła. Zaciekłe tłumaczenia gwiazdy spełzły jednak na niczym. Dociekliwe media dotarły do szokującej, nawet w dobie Photoshopa, prawdy. Okazało się bowiem, że amerykańskiej gwieździe ciała „użyczyła” polska top modelka – Anja Rubik. Być może świadczy to jedynie o kreatywności wydawców, nieprzebierających w środkach w zaciekłej walce o czytelnika, konkurencja przecież nie śpi. Głębsza refleksja pozwala na jeszcze bardziej przygnębiające wnioski. Kultura wizerunku zewnętrznego, z jaką dziś ewidentnie mamy do czynienia, osiągnęła swoje apogeum, czyniąc z nas narcyzów z krwi i kości.

W kolejce po lepszy wygląd

Machina błędnego koła, w której, bądźmy szczerzy, uczestniczymy wszyscy bez wyjątku, ruszyła na dobre i nic nie wskazuje, by w najbliższej przyszłości miało się coś zmienić w tej kwestii. Zewsząd dociera do nas jednakowy komunikat, różniący się zaledwie zgrabnym, sugestywnym opakowaniem. Na prawo talia osy, na lewo zgrabne nogi o niebotycznej długości, tu bujny biust, tam zgrabne łydki – tak właśnie moglibyśmy w skrócie opisać rzeczywistość naszych miast. Trudno się zatem dziwić, że zatraciliśmy zdrowy rozsądek i bez zastanowienia podążamy za obecnymi standardami piękna.

Te stanowią nie lada wyzwanie. Młode, jędrne, sprężyste, bez cala tłuszczu, na dodatek nieustannie poddawane zabiegom pielęgnacyjnym, bijące po oczach seksapilem – ciało określane mianem tylko takich przymiotników stało się szczytem marzeń nie tylko śmietanki celebrytów z pierwszych stron gazet i świata mody. Wystarczy zauważyć, z jaką dbałością troszczą się o swój wizerunek np. członkowie komisji śledczych. Uwierzyliśmy, że ideał wyglądu zewnętrznego zapewni nam szczęśliwe życie w dobrobycie, szczęście w pracy i w życiu osobistym.

Coś jednak musi być na rzeczy, bo panuje przecież przekonanie, że dbałość o fizyczną sferę, balansująca na granicy próżności i narcyzmu, jest dziś synonimem sukcesu. Atrakcyjność fizyczna jest dzisiaj w cenie, również na rynku pracy. Liczy się na równi z doświadczeniem i wykształceniem. A jeśli w wyglądzie mieszczącym się w powszechnie przyjętym standardzie piękna trochę dopomógł chirurg plastyczny, to kogo to obchodzi? Cel przecież uświęca środki. Grupą szczególnie narażoną na takie myślenie są kobiety i to w różnym wieku, a zwłaszcza wkraczające w wiek dorosły, które, pod wpływem uwarunkowań kulturowych, od zarania dziejów stawały do nierównej walki o wpisanie się w obowiązujący właśnie kanon piękna.

W skazanych skądinąd na porażkę zmaganiach o doskonałe ciało prym wiedzie przynoszący wielomilionowe zyski przemysł kosmetyczny, farmaceutyczny, świat mody stojący od zawsze na straży rozmiaru 34 oraz oczywiście kolorowe czasopisma. Z nich to można wyczytać, jak szybko zdobyć i przede wszystkim utrzymać wymarzoną sylwetkę.