Ekumeniczny sylwester

Początkowo brat Roger zapewniał schronienie uchodźcom wojennym, wśród których najliczniejsi byli Żydzi, później zaś opiekował się niemieckimi jeńcami. Z czasem do młodego Szwajcara przyłączyło się kilku mężczyzn i w Wielkanoc roku 1949 siedmiu pierwszych braci złożyło śluby czystości, życia we wspólnocie i w wielkiej prostocie. Reguła, napisana przez Założyciela kilka lat później, precyzowała założenia Wspólnoty opartej na trzech filarach streszczających Ewangelię: na radości, prostocie i miłosierdziu. Bracia zobowiązani są do utrzymywania Wspólnoty z pracy własnych rąk i do dzielenia się z potrzebującymi wszystkim, co mają i otrzymują. Rytm każdego dnia wyznacza im wspólna modlitwa o jedność i pokój na świecie.

Nalot młodych

Brat Roger, wyjeżdżając do Francji, marzył o stworzeniu niewielkiej, zaledwie kilkunastoosobowej wspólnoty. Jednak jego zamiary nie miały się nigdy spełnić. Już od początku lat pięćdziesiątych do wioski Taizé zaczęli przyjeżdżać młodzi ludzie z całego świata zafascynowani ideą ekumenizmu i modlitwą o pojednanie w świecie. Jedni przyjeżdżali tylko na chwilę, inni wstępowali do coraz bardziej rozrastającej się Wspólnoty. I tak jest do dziś.

Bracia, wychodząc naprzeciw potrzebom i oczekiwaniom młodych, przez cały rok organizują dla nich tygodniowe spotkania w Taizé. Podczas pobytu we Wspólnocie uczestnicy starają się odkrywać sens własnego życia i przygotowywać do zadań, jakie na nich czekają w świecie. Każdego dnia zobowiązani są do udziału w studium biblijnym, grupowych dyskusjach i warsztatach, a także wykonują określoną pracę na rzecz Wspólnoty. Oczywiście, młodzi mają okazję do indywidualnych rozmów z braćmi i nie brakuje im również wspólnych zabaw przy muzyce.

Jednak najważniejszy element życia w Taizé stanowi modlitwa, na której wszyscy gromadzą się trzy razy w ciągu dnia. We Wspólnocie przyjmuje ona formę charakterystycznych śpiewów, które powszechnie zostały nazwane kanonami z Taizé. Pieśni te składają się z prostego, najczęściej jednozdaniowego tekstu będącego cytatem z Biblii lub z Tradycji Kościoła. Słowa są łatwe do zapamiętania, więc pomimo barier językowych wszyscy bez problemu włączają się do modlitwy. Jednostajna melodia kanonów skłania do refleksji i wewnętrznego wyciszenia. Wspólna modlitwa odbywa się w zacienionym kościele ozdobionym dużą ilością świec.