Był kapłanem wielkiej dobroci

Każda ostatnia niedziela miesiąca była dla nas niezwykłym przeżyciem. Od rana panował w parafii nastrój jakiegoś wielkiego wydarzenia. Atmosfera przypominała rodzinny zjazd, a w rzeczywistości był to zjazd rodziny „Solidarności”. Od wczesnych godzin przyjeżdżały na tę uroczystość delegacje „Solidarności” z różnych okolic Polski. Sztandary różnych regionów przechowywane były pod kościołem i tylko zabierane raz w miesiącu na Mszę św. za Ojczyznę. Z obawy przed Służbą Bezpieczeństwa (SB) nie były wywożone poza teren kościelny. Jeszcze w czasie stanu wojennego plac kościelny nazwany był skrawkiem wolnej Polski, dlatego tu każdy Polak czuł się bezpieczny i wolny, choć żył w zniewolonej Ojczyźnie.

***

Około godz. 15 zbieraliśmy się – kilka zaufanych osób – i zawieszaliśmy dekorację, flagi, przygotowywaliśmy wystrój przy ołtarzu. Około godz. 17, gdy służba porządkowa już czuwała nad bezpieczeństwem kościoła i całego terenu, otwieraliśmy kościół, który w jednym momencie wypełniał się wiernymi.

***

Miałam szczęście ubierać Księdza Jerzego do Mszy św. w szaty liturgiczne. Był skupiony i przejęty ważnością chwili, jaką miała być Najświętsza Ofiara w intencji Ojczyzny i tych, którzy dla niej cierpią, a także głoszone słowo Boże, mające podnieść na duchu i pokrzepić wiele zbolałych serc.

O godz. 19 Ksiądz Jerzy brał duży krzyż do ręki, przyciskał do piersi i z dwoma ministrantami szedł do ołtarza. Głośnym śpiewem „Chrystus Królem” (po łacinie) rozpoczynała się Msza św. Po powitaniu przez Księdza Jerzego wiernych czytania mszalne i śpiewy prowadzili aktorzy. W czasie czytania Ewangelii i kazania głoszonego przez Księdza Jerzego następowała głęboka cisza i zasłuchanie w treść słów wypowiadanych spokojnie, a tak trafiających w każde polskie serce. Wyznanie wiary i – z podniesionym krzyżem – błagalny śpiew: „Ojczyznę wolną racz nam wrócić, Panie”... – zapowiadało zwycięstwo Chrystusa i zmartwychwstanie naszej Ojczyzny.

***

Po przybyciu do zakrystii Ksiądz Jerzy był bardzo zmęczony i spocony. Klękał na modlitwę dziękczynną, potem, otoczony służbą kościelną, wśród cisnącego się tłumu na placu kościelnym szedł do swego mieszkania.

Mieszkanie było już zapełnione przyjaciółmi z różnych stron Polski, którzy przyjechali na Mszę św. za Ojczyznę. Inni długo stali pod furtką do ogródka, aby jeszcze raz ujrzeć Księdza Jerzego w oknie i odjechać do domu.

***

Po każdej Mszy św. następowały kolejne trudne dni – oszczerstwa różnego rodzaju w gazetach i różnych środkach przekazu. Działo się tak aż do końca życia Księdza Jerzego, który wszystko to znosił mężnie, z cierpliwością i modlił się codziennie o nawrócenie tych, którzy sprzedali się na służbę kłamstwa.

***

Ksiądz Jerzy był bardzo wdzięczny za najdrobniejszą przysługę, miał dar obdarowywania choć drobnymi upominkami. Podpisywał obrazki, zdjęcia, jakby na wieczną pamiątkę.

W ostatnim roku ubrałam w pokoju Księdza choinkę, na biały i czerwony kolor, ponieważ wiedziałam, że lubi barwy narodowe. Bardzo się tym ucieszył, odwdzięczając się jeżykiem – maskotką, którą chyba tego samego dnia od kogoś otrzymał.

***

W ostatnich już miesiącach, pomimo amnestii, fale cierpień przybierały na sile, Ksiądz Jerzy coś wewnętrznie przeczuwał i widać było, jak bardzo się spieszył. Wszystkie książki, papiery, kasety – choć nieraz w nieładzie – zaczął przy pomocy przyjaciół porządkować. Spieszył się z wydrukowaniem książki z kazaniami, tak jakby wszystko chciał zakończyć. Dziękował za najdrobniejsze przysługi swoim przyjaciołom. Ostatniego sierpnia, ku mojemu zdziwieniu, otrzymałam książkę kard. Wyszyńskiego „Kamienie wołać będą”, z podziękowaniem za współpracę w budowaniu solidarności serc... Choć otrzymałam wiele upominków od Księdza Jerzego, ten był znamienny, jakby miało to być ostatnie podziękowanie.