Stara miłość nie rdzewieje

Tak się tłumaczę, bo wiem, że masz zamiar mnie o to zapytać. A „Tygodnik” był zawsze kulturalną awangardą i brał na siebie ryzyko tłumaczenia zjawisk jeszcze nie oswojonych. Tego też nie może się wyrzec i zamknąć się w obchodzeniu rocznic pomarłych klasyków.

Jesteśmy postrzegani jako „pismo katolików otwartych”, cokolwiek by to słowo znaczyło, a nie jako pismo czysto polityczne czy kulturalne, poza jakąkolwiek filozofią i światopoglądem. Nie wszyscy rozumieli to, co robił Turowicz, który zachowując taki charakter „Tygodnika”, zapraszał na łamy ludzi, którzy z Kościołem nie mieli wiele wspólnego, ale reprezentowali wartości wspólne też dla Kościoła.

Niektórzy oczekują, że w „Tygodniku” będzie się pisać więcej o przedsięwzięciach Kościoła. O tym, rzecz jasna, pisać należy, ale nie dlatego, że coś jest „akcją Kościoła”, lecz dlatego, że to realizowanie Ewangelii w rzeczywistości całkowicie ziemskiej. I że Kościół nie ma na takie przedsięwzięcia monopolu.

Powiedz – bo to też trzeba powiedzieć Czytelnikom: nie jest Ci przyjemnie odchodzić?

Zadajesz mi ulubione dziennikarskie pytanie: „Co pan czuje?”.

Przecież widzę, co Pan czuje.

Mam mieszane uczucia. Moje życie od prawie 47 lat toczy się wokół „Tygodnika” i cokolwiek robiłem – nawet gdy byłem generałem zakonu marianów – było to formowane przez „Tygodnik”. A teraz przychodzi zmiana, bo przecież mimo całej dalszej współpracy z Wami będę mieszkał w klasztorze. Takie zmiany zawsze się przeżywa jako „umieranie”. Że coś nieodwracalnie się zmienia.

Z drugiej strony, nigdy nie miałem poczucia, że jestem dobrym redaktorem naczelnym. Wiem, że powinno się to było robić lepiej i inaczej. Towarzyszy więc tej zmianie pewna ulga. Kiedy ks. Andrzej Bardecki przestał był asystentem kościelnym, było to dla niego przykre, ale później szczerze przyznawał, że zrobiło się mu nawet lżej. Zatem mam też poczucie, że zdejmuje się ze mnie pewien ciężar. I ludzka, słaba natura odczuwa pewną ulgę. Zawsze lepiej wspierać redaktora naczelnego, niż nim być.