Szpitale pod szantażem

Pomysły przekształcenia w spółki również szpitali klinicznych u wielu ekspertów wywołują zdumienie. Mówi się o legislacyjnym bublu całego pakietu zdrowotnego. Podkreśla, że szczególnie w przypadku procedur wysokospecjalistycznych trudno będzie godzić interes ekonomiczny z dostępnością pacjentów do leczenia przypadków najcięższych, wymagających najbardziej kosztownej, często długiej hospitalizacji. Żeby szpital kliniczny nie popadał w długi, wycena takich świadczeń musiałaby być o wiele wyższa, podobnie jak wynagrodzenia białego personelu, ludzi o najwyższych kwalifikacjach.

Coś z wycenami procedur medycznych w ogóle jest nie tak. Bo i w przypadku chirurgicznego leczenia ambulatoryjnego lekarze przyznają, że opłaca im się leczyć dopiero „od pięciu szwów”. Utrzymywanie przez komercyjne lecznice szpitalnych oddziałów ratunkowych na sytuacje wypadków i katastrof stanie się nieopłacalne. I nikt ich do tego nie zmusi. Podobnie jak do leczenia urazów wielonaczyniowych czy osób nieubezpieczonych, za które zapłaty trzeba wyczekiwać od władz miesiącami. Spółki muszą nastawić się na zysk, czyli wykonywanie zabiegów opłacalnych. Koalicja PO-PSL usiłuje wycisnąć krew z kamienia, bo finansowanie polskiej służby zdrowia lokuje się na poziomie 4,3 proc. PKB, podczas gdy średnia w Unii Europejskiej to około 6 proc. PKB, a poziom finansowania w najbardziej rozwiniętych krajach Europy zbliża się do 10 proc. PKB.

Pewien internauta napisał w komentarzu, że „Tuskowi nawet chory człowiek musi przynosić zysk”. Na razie wszystko sprowadza się do spółek, które, według koalicji PO-

-PSL, lepiej będą liczyć koszty i nie mogą się zadłużać, bo upadną. Dlatego, gdy szpitalowi zabraknie limitów na procedury medyczne zakontraktowane przez NFZ, pokaże pacjentowi figę. Co wtedy? Przyda się gruby portfel.

Zgubiono pacjenta

Powraca problem sieci szpitali publicznych, która – jak dramatycznie przekonywał nieodżałowany prof. Zbigniew Religa – musi zostać utworzona dla bezpieczeństwa zdrowotnego obywateli. Takiej sieci nie stworzy rynek, choć tak wyobraża to sobie Platforma. W bitwie o spółki i zysk zapomina się, że prawo do ochrony zdrowia jest gwarantowane konstytucyjnie jako wynikające z przyrodzonej, niezbywalnej godności człowieka, i że do przestrzegania tego prawa władza państwowa jest zobowiązana. Wszystkie inne akty prawne muszą być z tymi zapisami spójne.

Nawet tak krytykowany b. minister zdrowia Mariusz Łapiński, który niedawno twierdził, że PO ma dobre rozwiązania dla szpitali, uważa, że największym problemem jest to, że nie określono liczby szpitali, które powinny pozostać publiczne, i tych, które będą prywatne. – Ale gdybyśmy chcieli przekształcić w spółki handlowe wszystkie szpitale, to nie zreformuje to opieki zdrowotnej – podkreśla.

PiS o potrzebie sieci szpitali mówi konsekwentnie i bardzo donośnie. Podobnie jak Solidarność służby zdrowia.

Adam Sandauer, założyciel i szef Stowarzyszenia Pacjentów „Primum Non Nocere”, przypomina, że reforma służby zdrowia trwa w Polsce od kilkunastu lat. – Tymczasem dostęp do świadczeń medycznych jest coraz gorszy. Został zatracony interes pacjentów. Polska coraz bardziej dzieli się na A i B. Do Polski A należą ci, którzy prywatyzują służbę zdrowia, i ci, których będzie stać na to, żeby leczyć się prywatnie. Zaś do Polski B należą ci, którzy będą musieli korzystać ze świadczeń gwarantowanych przez ubezpieczenie społeczne – tłumaczy Sandauer. Jest jeszcze jeden problem – Europa grozi nam palcem. Szpitale publiczne, które za unijne pieniądze wyremontowały i wyposażyły swoje oddziały, po przekształceniu w spółki nie będą mogły wykorzystywać tego sprzętu do leczenia prywatnych pacjentów, inaczej złamią prawo i będą zmuszone zwrócić unijne dotacje. Z tego powodu dyrektorzy niektórych szpitali zastanawiają się nad sensem komercjalizacji swoich placówek

– Unia Europejska wyraźnie zaznaczyła, że te środki finansowe powinny być przekazane na lecznictwo publiczne. To bardzo gorzka konstatacja, że nawet unijni technokraci bardziej dbają o nas niż polski rząd – konstatuje z goryczą Maria Ochman i ubolewa w wydanym przez Sekretariat Ochrony Zdrowia „S” oświadczeniu, że urząd Prezydenta RP nie skorzystał z możliwości spotkania z partnerami społecznymi, by mogli przedstawić merytoryczne uwagi i zastrzeżenia do tego aktu prawnego, mimo iż o to zabiegali.

„Uznajemy to za lekceważenie opinii strony społecznej przy podejmowaniu najistotniejszych decyzji dla funkcjonowania Państwa i bezpieczeństwa zdrowotnego jego obywateli” – czytamy w oświadczeniu.