Zatrute ciastko

Rozsyłam po znajomych informację, że szukam człowieka, który ma za sobą doświadczenie bycia w sekcie religijnej lub ekonomicznej. Wieczorem dzwoni Anka – znajoma znajomych. Ledwo ją pamiętam. Mówi, że przypadkiem usłyszała moją prośbę i chce się spotkać. Prosi o dyskrecję, bo choć z sekty odeszła ponad 8 lat temu, nie chce by ktoś, poza małym kręgiem zaufanych, wiedział o tym fakcie.

Zasięgam szybkiej informacji o mojej rozmówczyni – najnormalniejsza w świecie żona i młoda matka, supermiła i uczynna osoba.

Anna jest niewysoka, skromnie ubrana, ma dyskretny makijaż oraz cichy sposób mówienia, co bywa irytujące, bo człowiek musi się nachylić, żeby coś usłyszeć.

Pierwszą rzeczą, którą zauważam po podaniu ręki, jest blizna na nadgarstku. Mam wrażenie, że specjalnie podwija rękaw koszuli. Widzi moje spojrzenie, ale nie komentuje.

Siadamy na ławce w parku. Anka: – Może powinnam wcześniej opowiedzieć o swoich przeżyciach na jakimś blogu albo na forum internetowym ostrzegać innych. Powstrzymywał mnie ból, strach i chyba wstyd... Tak, chyba wstyd także...

– Że się tak dałaś nabrać? – dopytuję.

– Nie, że tak długo zajęło mi dostrzeżenie prawdy...

Zaklinanie rzeczywistości

– Szukałam nieustannie nowych doznań, innych ludzi. Byłam religijna, ale ubrdałam sobie, że Kościół to za mało, że muszę pójść głębiej. No i poszłam, tylko nie w tę stronę.

Niemal klasyka gatunku: Wakacje, nowi ludzie poznani na ognisku, „przypadkowo”?

– W sektach nie ma przypadków. To szczegółowo zaplanowana akcja łowienia młodych, naiwnych, zagubionych.

– Uwiedli mnie gadaniem, że jestem nadzwyczajna i niepowtarzalna. Nikt mi wcześniej nie mówił takich rzeczy. Akceptowali to, co mówię, robię, jak się ubieram, gdzie chodzę. Lgnęłam do nich, bo w domu, w szkole słyszałam głównie krytykę i połajanki. Czułam, jak rwą się nitki wiążące mnie z rodziną, a zaplatam na sobie inne nici – te podrzucane mi przez nowych przyjaciół. Niewiele czasu potrzebowali, żeby mnie zupełnie od siebie uzależnić. Poszłabym za nimi w ogień. No i zakochałam się w jednym z nich. Potrafił tak cudownie słuchać.

Spotykaliśmy się w prywatnych mieszkaniach kilka razy w tygodniu. Do głowy mi nie przyszło, że to sekta. Rozmawialiśmy o sensie życia, miłości, Bogu, o oczyszczaniu duszy, panowaniu nad ciałem, co jest konieczne, by osiągnąć wyższy stan. Nie jedli mięsa, wiele godzin dziennie poświęcali na medytacje, modlitwę. Patrzyłam na nich jak na ludzi z wyższej półki. Tworzyli bardzo ścisłą grupę. Wiedzieliśmy o sobie wszystko, najskrytsze tajemnice rodzinne i intymne. Pamiętam, że spotykaliśmy się zawsze w dobrze zaaranżowanych wnętrzach – dopiero potem zorientowałam się, że te lokale sekta pozyskiwała od swoich członków. Ta wspólnota myśli, działań strasznie mi imponowała. Przekonali mnie, a ja uwierzyłam, że odnalazłam swoją prawdziwą rodzinę. I teraz uwaga – wmówili mi, że więzy pokrewieństwa są jedynie przypadkowe. Rodzina potrafi tylko unieszczęśliwiać i pętać osobowość na całe lata. Nie robili nic na siłę, to ja chodziłam za nimi, szukałam kontaktu. Gdy ich nie widziałam, czułam się jak narkoman na głodzie.

Gdy mój ukochany pierwszy raz pokazał mi pręgi na plecach, przestraszyłam się. Przytulił mnie i wyjaśniał, że uległ pokusie, zawiódł i musiał ponieść karę. Trudno uwierzyć, że wkrótce i ja cięłam się żyletką, żeby odpokutować wydumane przewinienia. Ta miłość zwiodła mnie na manowce. Myślę, że sekty często wykorzystują naturalne dla człowieka poszukiwanie akceptacji i miłości. Żeby zasłużyć na pochwałę, chodziłam spać przed świtem i czuwałam na modlitwie w nocy, nie jadłam, żeby się duchowo oczyścić. Rodzice cieszyli się, bo z krnąbrnej pyskatej nastolatki stałam się spokojną, miłą, wykonującą każde polecenie córeczką. Aż kiedyś zemdlałam na progu swojego pokoju i zobaczyli ślady pobicia – to była kolejna kara, którą wymierzaliśmy sobie nawzajem.

Bezradność

Pamiętam taką scenę. Mama wróciła z kościoła, wtedy wiele rozmawiali z naszym proboszczem. Podeszła i przytuliła mnie mocno. Stałyśmy tak dobrą chwilę, nim usłyszałam, że szepcze „Pod Twoją obronę...”. Zaczęłam płakać i wyrywać się. Czułam, jak coś mnie od niej odrywa, że to nie ja chcę się wyswobodzić z jej uścisku, ale coś we mnie.