Dostałem wiarę i czegóż więcej trzeba

Parafia Porządzie nie jest wielka. Liczy ok. 2 tys. mieszkańców. Sama wieś w „Atlasie wsi polskich” opisywana jest jako „miejscowość położona na pograniczu Doliny Dolnej Narwi i Międzyrzecza Łomżyńskiego na skraju Puszczy Białej”. Leży niecałe 70 km od stolicy. Przy skrzyżowaniu wiejskich asfaltowych dróg stoi drewniany kościółek pw. św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Dekretem biskupa łomżyńskiego Stanisława Stefanka w październiku 2004 r. zostało tu ustanowione sanktuarium św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Jego kustoszem został mianowany tutejszy (od 18 lat) proboszcz – ks. Stefan Ceberek.

W drewnianej świątyni znajdują się 2 kaplice, które dają dach nad głową nie tylko Panu Jezusowi, Małej Teresce, ale także relikwiom św. Joanny Beretty Molli i bł. Marii od Jezusa Ukrzyżowanego, beatyfikowanej przez Jana Pawła II w 1983 r. Ksiądz, ale i parafianie nie mają wątpliwości, że za przyczyną tych trzech niewiast Pan Jezus czyni cuda. Nie tylko podczas comiesięcznych rekolekcji, które prowadzi ksiądz proboszcz, ale i na co dzień. Zdarzają się bowiem liczne uzdrowienia oraz rodzą się wymodlone u Pana Boga dzieci, na które małżeństwa czekały nawet po kilkanaście lat. Ksiądz proboszcz Ceberek dba jednak nie tylko o religijność parafian, ale również o pamięć historyczną. Przy kościele można więc obejrzeć pomnik poświęcony miejscowym poległym w walkach z Niemcami i tablicę upamiętniającą legendarnego żołnierza „Zośkę” – Tadeusza Zawadzkiego, który zginął podczas walk w pobliskich Sieczychach.

Rodzina, region, ojczyzna

Ks. Stefan Ceberek urodził się ponad pół wieku temu w kurpiowskiej wiosce Wykrot, w domu, gdzie od czterech pokoleń kultywowano tradycje kurpiowskie. Ojciec kapłana, Stanisław, był chłopem gospodarującym na ponad 20-hektarowym gospodarstwie. Zajmował się też, jak przystało na Kurpia, pszczelarstwem. Znaczną część życia pochłaniała mu jednak muzyka, zwłaszcza założony przez niego zespół folklorystyczny. Był też znanym działaczem regionalnym, posłem na Sejm III i IV kadencji, w III RP – senatorem. Zmarł przed 5 laty. Mocno wpisał się w polską kulturę i życie swoich 3 synów, dla których był najwcześniejszym i najważniejszym autorytetem.

Synowie państwa Ceberków dorastali na skraju wsi, tuż przy lesie, z widokiem na bezkresne łąki. Dla najmłodszego z synów, Stefana, ojcowizna i pejzaż stały się inspiracją do twórczości. – Ojciec ponad 40 lat prowadził zespół kurpiowski. Śpiewały w tym zespole również babcia i mama. To było nasze życie. W tym wzrastaliśmy. Dzięki zainteresowaniom ojca do dziś swobodnie posługuję się też kurpiowskim – opowiada ks. Ceberek. – Tata napisał słownik gwary kurpiowskiej, wydał wiele broszurek o tematyce regionalnej i narodowej. Opublikował także swoje opowiadania, z których większość dotyczyła Kurpiowszczyzny.

Ksiądz Proboszcz ze swadą i dużym poczuciem humoru przedstawia swoje dzieciństwo. Nie był ani kujonem, ani ortodoksyjnym katolikiem. Psocił. Grywał w piłkę. Uprawiał lekkoatletykę. Dzieciństwo, jak sam podkreśla, choć miał pracowite, to jednak niezwykle piękne. I również inspirujące. Do dziś ten wątek niejednokrotnie pojawia się w tekstach jego pieśni. Ksiądz proboszcz chętnie opowiada też o tym, jak w dzieciństwie i młodości godził swoje pasje: chemię, modelarstwo i krótkofalarstwo z pracami w gospodarstwie, w którym już jako dziesięciolatek miał do dojenia 2 krowy. Ale też o tym, jak 3 lata później miał swoją pracownię chemiczną. – Kiedy mnie pytają, gdzie uczyłem się śpiewać, to odpowiadam: Jak pasłem krowy – mówi z rozbawieniem.

– Nikt mi nie przeszkadzał, kiedy ćwiczyłem. Najczęściej próbowałem naśladować głosy Czesława Niemena, solistów „Trubadurów”, „Skaldów”, Krawczyka, „No To Co” czy Seweryna Krajewskiego, którego wysoko cenię jako artystę. Jakoś chyba sobie z tym naśladowaniem radziłem, bo kiedy, jako uczeń łomżyńskiego liceum, wystąpiłem z kolegami na konkursie zespołów amatorskich, nie dość, że nie dostaliśmy nagrody, to jeszcze nas zdyskwalifikowano! Powiedziano, że puściliśmy playback Czesława Niemena…

Ksiądz od zawsze

Mimo tak błyskotliwie zapowiadającej się kariery piosenkarskiej Stefan Ceberek wybrał Łomżyńskie Seminarium Duchowne, bo księdzem chciał być od zawsze. Zastanawiał się tylko, w jaki sposób pogodzi swoje świeckie pasje z kapłaństwem. Idąc do seminarium, na chwilę odłożył krótkofalarstwo i modelarstwo, którym jednak do dziś jest oddany. Ze śpiewu nie musiał rezygnować, tym bardziej że jeszcze w liceum zachęcał go do muzyki ks. Stanisław Wysocki, autorytet ks. Ceberka. Wielkim autorytetem był też dla niego krzewiciel Kurpiowszczyzny – ks. Adolf  Pogorzelski. Kapłan, który przygotowywał przyszłego księdza do I Komunii św. – Podobnie jak moi pierwsi wikarzy, z którymi do dzisiejszego dnia utrzymuję kontakt i którzy w praktyce pokazywali mi, czym jest kapłaństwo – opowiada ksiądz proboszcz. – Oni, tak jak dom, uczyli mnie pięknej religijności. Chętnie więc śpiewam o pięknie, na które otwarto mnie w życiu świeckim czy kapłańskim. O moim wiejskim dzieciństwie, o młodzieńczej dojrzałości... Na przykład w takiej piosence, jak „Powrót” czy pieśni „Wspomnienie”. W tym nurcie mieści się też „Do dzieciństwa mego pięknych czasów”, ze słowami wziętymi częściowo z „Tryptyku” Jana Pawła II: „Jest we mnie kraina przeźroczysta w blasku jeziora Genezaret – i łódź... i rybacza przystań, oparta o ciche fale...”. Ona mi się najbardziej kojarzy z moim dzieciństwem.

Ks. Stefan Ceberek jest dumny ze swojego wiejskiego domu i wiejskich korzeni. Podobnie jak i ze swojej Kurpiowszczyzny. Widać to w wielu jego pieśniach. Jak choćby w niezwykle dramatycznej „Ojczyźnie” czy pieśniach religijnych znajdujących się na najnowszej płycie „O cuda, cuda niepojęte”. – Dostałem od rodziców wiarę – podkreśla ks. Ceberek – przywiązanie do rodziny, patriotyzm. Tu poznawałem, czym jest Polska i mój region, czym jest katolicyzm. Modlitwą budziły mnie mama i babcia, śpiewając Godzinki. Wieczorem był wspólny pacierz. W maju – majowe, w czerwcu – litania czerwcowa. Zanim poszedłem do I klasy, już je umiałem na pamięć. W październiku był Różaniec. W niedzielę, oczywiście, Msza św. Dostawałem od rodziców to wszystko, co wiązało się wówczas z katolicyzmem: wiarę, sumienność, obowiązkowość, pracowitość, wytrwałość, aktywność. I tę świadomość: do Kogo należymy. Wziąłem też od nich to, o czym może oni nie wiedzieli – romantyczność i muzykalność. I to naprawdę wystarczy na kawał godnego i aktywnego życia. Powtarzam: dostałem od Pana Boga i rodziców wiarę – i czegóż więcej potrzeba?