Zanim rozpoczną się Światowe Dni Młodzieży...

Czy można coś więcej?

Można się od młodych ludzi dużo nauczyć.

Św. Jan Paweł II, inicjator tego wydarzenia, mawiał: „Nie jest ważne to, co ja chcę im powiedzieć, ale ważne jest to, co oni chcą mi powiedzieć”.

Światowe Dni Młodzieży, ich przygotowanie w parafii, są okazją do tego, aby młodzi powiedzieli, czego oczekują, jak widzą siebie w Kościele.

Kościół w duszach ludzi

Max Weber wieścił, że wraz z rozwojem cywilizacji młode pokolenie przejdzie od religii do techno. Jego zdaniem, młodzi odejdą od Boga biblijnego i pójdą do bogini „techno”.

„Ześlę na nich głód” – mówi prorok Izajasz. „I będą chodzili od krańca ziemi do krańca, aby zaspokoić głód”.

Młodzi ludzie szukają Boga na swój sposób. A my mówimy: nie chodzą do kościoła parafialnego, więc co to za wiara. Nie modlą się, a praktykują medytację Wschodu. Jadą na Lednicę, teraz do Krakowa – a co z regularną praktyką?

 Może temu rozentuzjazmowanemu po powrocie młodemu człowiekowi trzeba pomóc zadomowić się we wspólnocie parafialnej? A może lepiej już dziś rozmawiać z nim o tym, jak żyć wiarą po Światowych Dniach Młodzieży w swojej parafii...

Kiedy wieszczono kryzys Kościoła na Zachodzie, Romano Guardini przepowiadał, że przyjdzie epoka, w której pojawi się Kościół w duszach ludzi. Będzie to Kościół głęboki, głębszy niż tylko na poziomie instytucji. Kościół żyje w duszach ludzi.

Światowe Dni Młodzieży to wydarzanie się Kościoła i zapis doświadczania Kościoła w duszach młodych ludzi.

Nie bez znaczenia jest fakt, że katechezy na Światowych Dniach Młodzieży głoszą biskupi. Przecież jest tylu interesujących mówców, lubianych przez młodzież. Nie – nie o to chodzi. Chodzi o znak. Kościół naucza, to czas doświadczania i słuchania Kościoła.

Ponowny zapis Kościoła

W połowie XX wieku Ojciec Pio przestrzegał, że coraz więcej ludzi dokonuje ukrytej apostazji.

W historii Kościoła apostazja wydarzała się w różnych sytuacjach. W pierwszych wiekach chrześcijaństwa apostazja była znana, ale jako wydarzenie, jako  świadomy akt. Powrót do Kościoła był uwarunkowany spełnieniem określonych praktyk pokutnych. Dzisiaj coraz częściej ma miejsce apostazja bezrefleksyjna. Ten, kto odchodzi od Kościoła i zdradza Chrystusa, nawet nie myśli o tym, że jest apostatą. Ludzie zrywają więzi z Kościołem i nie cierpią z tego powodu.

Jan Paweł II w adhortacji „Ecclesia in Europa” z 2003 r. pisze o „cichej apostazji człowieka sytego”. Narasta proces odchodzenia od Chrystusa, a Kościół staje się Wielkim Niepotrzebnym.

Światowe Dni Młodzieży sprawiają, że ci bezrefleksyjni apostaci, albo ich dzieci, odkrywają Kościół nie w jakimś opisie jurydycznym, ale w wydarzeniu: doświadczają Kościoła, który jest spotkaniem, jednością.

W ten sposób w duszach ludzkich Kościół odradza się nie tyle jako instytucja, ile jako doświadczenie wiary. I wielu ludzi wraca do Kościoła z tym obrazem, doświadczeniem Ecclesii.

Jak przyjąć ich ponownie w parafii, gdzie Kościół też się wydarza? Jak ma się wydarzać, aby był doświadczeniem, zapisem duszy?

Gościna czy kwatery

Tegoroczne Światowe Dni Młodzieży przypadają w Roku Świętym Miłosierdzia, który wiąże się z tradycją pielgrzymowania. Zazwyczaj pielgrzymowaliśmy do grobu Piotra. Tym razem idziemy spotkać Piotra w Krakowie. Pielgrzymowaniu towarzyszy gościnność, przyjmowanie przybyszów.

Abraham pod dębami Mamre ujrzał trzech ludzi. Udziela im gościny i w końcu rozeznaje, że wśród nich jest Pan. Udziela gościny samemu Bogu.

A w Liście do Hebrajczyków czytamy: „Nie zapominajcie też o gościnności, gdyż przez nią niektórzy, nie wiedząc, aniołom dali gościnę” (Hbr 13, 1).

Pojawiają się w mediach ogłoszenia mówiące trochę innym językiem. Niejednokrotnie natknąłem się na informację: „Parafia poszukuje kwater dla pielgrzymów na Światowe Dni Młodzieży. Czego potrzebuje pielgrzym? Około 3-4 metrów kwadratowych podłogi, dostępu do łazienki. Jako gospodarze nie musimy zapewniać swoim gościom łóżka ani pościeli – będą mieć ze sobą karimaty i śpiwory”. A mnie się wydaje, że to ogłoszenie nie pochodzi z Biblii.

My nie przyjmujemy turystów, lecz pielgrzymów. A dając gościnę, nie wiedząc, aniołów możemy gościć.

Doświadczenie Boga

Mamy zamiar pokazać młodzieży z różnych zakątków świata naszą historię, kulturę, nasze życie kościelne. Ale jest jeszcze jedna ważna sprawa, nie wiem, czy nie najważniejsza – wiara.

Wielu młodych ludzi nie ma doświadczenia Boga. Bóg jest dla nich ideą, pojęciem. Jak podzielić się takim Bogiem, który nie jest mój? Żywy Bóg...

Mówić o Jezusie na poziomie intelektualnym to my chyba potrafimy. Gorzej jest mówić o Jezusie z mojej modlitwy, o Jezusie mojego doświadczenia.

Żeby tak mówić, trzeba mieć takie doświadczenie.

Jeden z młodych ludzi wyznał kiedyś: „Przygotowywaliśmy się do bierzmowania. Jedno ze spotkań poświęcone było celebracji Krzyża. W trakcie tej ceremonii rodzice zakładali krzyż swoim dzieciom. Był to znak przekazania wiary. Rodzice przekazują wiarę dorastającym dzieciom. Pamiętam – mówi rozmówca – jak podszedł do mnie ojciec, spojrzał mi w oczy i ścisnął za rękę, założył krzyż i odszedł. Widziałem, że go to dużo kosztowało. Miał mi przekazać wiarę, z którą sam miał chyba problem.

Po dwóch tygodniach któregoś wieczoru przyszedł do mojego pokoju, stanął naprzeciwko mnie i po dłuższym milczeniu powiedział: – Synu, wracam od spowiedzi. Jak zakładałem ci ten krzyż w kościele, palił mnie wstyd, bo dobry dla was nie byłem i z Bogiem niewiele się liczyłem. A miałem ci przekazać wiarę. Wtedy założyłem ci krzyż, a dziś przychodzę, aby przekazać ci wiarę. Jestem po spowiedzi”.

Wielu młodych ludzi chciałoby zobaczyć, usłyszeć, doświadczyć, jak modli się ich ksiądz.

Mamy jeszcze trochę czasu do przyjazdu gości. Może warto z tymi ludźmi zacząć się modlić, aby oni mieli okazję doświadczyć Boga na modlitwie z człowiekiem od modlitwy, jakim jest ksiądz. A wtedy nie trzeba instruować, jak mają się podzielić z gościem swoją wiarą. Ze swojej modlitwy doświadczenia Jezusa będą mówić o Nim.

Kto ma doświadczenie, ma też odwagę i siłę przekonywania...