Po co media katolickie?

***

I sprawa najtrudniejsza: jak to wszystko teraz zebrać w jedno i zastosować w życiu. W radiu odpowiedzialność za przekazaną odbiorcy wiadomość czy audycję przychodzi często już po jej wyemitowaniu. Wtedy też lepiej widzimy, czy nie doszło do jakiejś pomyłki, czy wszystko było OK. Sam pracując przez 10 lat jako „czynny” dziennikarz wiem, jak trudno jest ustrzec się błędów i potknięć, jak łatwo dać się ponieść emocjom. Myślę, że realizacja oczekiwań kierowanych do nas jako do radia katolickiego musi się zaczynać u każdego dziennikarza w osobistej i dobrowolnej akceptacji rodzaju medium, w którym pracuje. Mówiąc wprost: trzeba wiedzieć, gdzie się pracuje i dlaczego pewne sprawy są dla nas ważniejsze, a na inne spoglądamy nieco z dystansu. Osobiście uważam, za największą wadę katolickich mediów, że nie potrafią do końca poradzić sobie z tematami trudnymi. „Sprawa poznańska” jest tu najlepszym przykładem. Nie chodzi o szukanie sensacji na siłę, ale też nie można udawać, że nic się nie stało, kiedy cała Polska tym żyła. Uczciwość dziennikarska, która powinna być jedną z pierwszych naszych cech zawodowych, zawsze zmierza do odkrywania prawdy, nawet jeśli to bolesny zabieg. Lubię powtarzać anegdotę o Styce, który malował na kolanach Jezusa i co jakiś czas wzdychał pytając, czy Pan Jezus jest z tego zadowolony. W końcu miał usłyszeć: Styka, ty mnie nie maluj na kolanach, ty mnie maluj dobrze. To samo odnosi się dziś do dziennikarzy katolickich oraz szczególnie do katolickich mediów: bądźcie dobrymi dziennikarzami i fachowcami. To często wystarczy.