Komu zależy na niszczeniu mediów publicznych?

Ks. Paweł Rozpiątkowski: – Ostatnio został Pan zawieszony w pełnieniu funkcji prezesa Zarządu Polskiego Radia SA. Dlaczego?

Prezes Krzysztof Czabański: – Rada Nadzorcza do tej pory nie przedstawiła mi swoich zastrzeżeń. Nie oczekiwała też ode mnie żadnych wyjaśnień, co najlepiej świadczy o pretekstowości całej sprawy. W wypowiedziach publicznych przewodniczący Rady Nadzorczej Adam Hromiak (w stanie wojennym wysoki funkcjonariusz PZPR, obecnie faworyt Samoobrony) powiedział, że zostałem zawieszony „za całokształt”.

To by się zgadzało: Polskie Radio bardzo się wzmocniło dzięki poparciu rządu Jarosława Kaczyńskiego, Program 1 dociera na UKF-ie do wszystkich zakątków kraju (wcześniej był obecny tylko na 30 procentach powierzchni Polski), słuchalność naszych 4 programów krajowych jest w sumie wyższa niż największych stacji komercyjnych (w grupie ludzi dojrzałych, od 25. roku życia w górę), wypracowaliśmy ponad 50-milionową rezerwę finansową, dzięki czemu – mimo likwidowania abonamentu przez rząd PO – nie poddajemy się. Ponieważ jednak silne media publiczne są nie na rękę PO, należy mnie usunąć. Za całokształt! Ale to dla mnie komplement.

– Co takiego stało się w Radzie Nadzorczej, że nie mógł Pan już liczyć na poparcie większości?

– Proszę pytać członków Rady. Dla mnie jest zdumiewające, że bronili mnie tylko ludzie niegdyś rekomendowani przez PiS. Oczywiście, nikt nie ma złudzeń co do nominatów Samoobrony, co to jest za partia – wyraźnie pokazały ostatnie lata. No, ale co do Ligi Polskich Rodzin, można było oczekiwać troski o dobro wspólne, jakim są media publiczne. Dziwi mnie też, że w konkretnych działaniach, zmierzających – już po moim zawieszeniu – do zniszczenia Polskiego Radia, bierze udział człowiek rekomendowany przez środowisko wybitnego działacza publicznego Marka Jurka. Nie tracę jednak nadziei na opamiętanie się ludzi rozsądnych. Zawieszono mnie wraz z prezesem Targalskim większością zaledwie jednego głosu (wynik głosowania w 9-osobowej Radzie: 5 do 4).

– W jakim kierunku, Pańskim zdaniem, pójdą teraz zmiany w radiu publicznym?

– One już idą. Pod pozorem troski o finanse Polskiego Radia budżety tegoroczny i przyszłoroczny mają być dostosowane do drastycznie malejących wpływów abonamentowych. Ja uważam, że należy sięgnąć do rezerw finansowych z lat ubiegłych, żeby przetrwać „czarną godzinę”. Przecież Parlament wreszcie znowelizuje ustawę o mediach publicznych i ustanowi stabilny system ich finansowania.

Zresztą wystarczy, żeby rząd przypomniał obywatelom, że ciągle jeszcze jest obowiązek płacenia abonamentu radiowo-telewizyjnego, i zapowiedział, że zintensyfikuje jego ściągalność, łącznie z doliczaniem karnych odsetek za zwłokę. To by zapobiegło katastrofie finansowej. Jeżeli jednak Radio samo się zlikwiduje przez radykalne cięcia finansowe, to już nigdy nie stanie na nogi.