Sens modlitwy za wstawiennictwem kandydatów na ołtarze

Wielu ludzi w swoim portfelu nosi zdjęcie najbliższych osób. Tak jakby pragnęli najczęściej jak tylko mogą przypominać sobie wizerunek swoich ukochanych. Często z dumą pokazują innym swoją żonę, męża, czy też swoje dzieci. Podobnie wielu z nas, katolików, nosi przy sobie obrazki ulubionych świętych, ludzi, którzy pociągają nas swoim przykładem, są dla nas wzorcem szlachetnego, pięknego życia i głębokiej więzi z Jezusem.

Tak też jest z podobiznami tych ludzi, którzy wywarli na nas wielkie wrażenie, których pamiętamy z naszej niedawnej codzienności, a których uznano za Sługi Boże i dziś są kandydatami na ołtarze. W naszym środowisku jest to Jan Paweł II, ojciec Franciszek Blachnicki, a z czasem może będą inni, np. ks. Wojciech Danielski.
Chrystus Pan przeszedł przez życie dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, którzy byli pod władzą diabła (por. Dz 10,38), przezwyciężył śmierć i na to życie i nieśmiertelność rzucił światło przez Ewangelię (por. 2 Tm 1,10). Odtąd stał się najdoskonalszym wzorem dla każdego ze swoich uczniów, którzy w mocy łaski zdobywają zdolność mądrego i świętego życia.

Jezus Chrystus jako prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek wziął na siebie nasze grzechy, zapłacił nasz dług miłości i jako jedyny Pośrednik między Bogiem i ludźmi wstawia się nieustannie za nami. On zapewnia nam nieustannie wylanie Ducha Świętego, które uzdalnia nas do życia Jego Ewangelią (por. KKK 480; 667). Tylko On jest w stanie udzielać nam łask wewnętrznych, takich jak np. usynowienie, usprawiedliwienie, wiara, łaska uświęcająca, zjednoczenie z Bogiem czy przebaczenie grzechów.

Maryja, święci, ludzie żyjący na ziemi, czy dusze czyśćcowe, mogą jedynie wypraszać nam ten rodzaj łask Bożych. Oni są dla nas także darem Bożym (tzw. łaską zewnętrzną) ^[1]. Przez przykład swego życia lub słowo pobudzają nas do nawrócenia, a przez swoją modlitwę wspierają nasze wysiłki w umiejętnym korzystaniu z łask Bożych.
Wdzięczna pamięć o ludziach, którzy radykalnie żyli Ewangelią pozwala nam korzystać z czynionego przez nich dobra. Skoro ich życie stało się wyrazistym znakiem naśladownictwa Chrystusa, to i my możemy naśladować ich umiłowanie Boga i bliźniego. Możemy też liczyć na ich wstawiennictwo – zwłaszcza w tych dziedzinach, w których szczególnie objawiała się ich świętość.

Tę zdolność udziału we wspólnocie dóbr nazywamy tajemnicą świętych obcowania. Jest ona duchową łącznością i wzajemną wymianą darów duchowych, istniejącą między wiernymi na ziemi, zbawionymi i duszami w czyśćcu. Wpółudział we wspólnocie świętych staje się wszędzie tam gdzie jest miłość, będąca źródłem i fundamentem wspólnoty świętych.

Pięknie ukazują to prefacje o świętych:

W zgromadzeniu Świętych jaśnieje Twoja chwała, bo dzięki Twojej łasce zdobyli zasługi, które nagradzasz. W ich życiu ukazujesz nam wzór postępowania, przez ich wstawiennictwo udzielasz nam pomocy, a we wspólnocie z nimi dajesz nam obiecane dziedzictwo. Umocnieni przez tak licznych świadków, toczymy zwycięski bój z wrogami zbawienia, aby osiągnąć razem ze Świętymi niewiędnący wieniec chwały, przez naszego Pana Jezusa Chrystusa (I prefacja o świętych nr 70);

Przez wspaniałe świadectwo życia Twoich Świętych obdarzasz swój Kościół nową mocą i dajesz nam dowody swojej miłości. Przykład Świętych nas pobudza a ich bratnia modlitwa nas wspomaga, abyśmy osiągnęli pełnię zbawienia (II prefacja o świętych nr 71).

^[1] Taką łaską zewnętrzną może być także np. każdy spotkany człowiek, dobra książka czy też różnego rodzaju wydarzenia, które prowokują nas do dobra, do takiej zmiany postępowania, aby konsekwentnie dążyć do doskonałości i odnaleźć drogę wiodącą do zbawienia wiecznego.