O dobro dziecka skrzywdzonego

– uwolnić dziecko z poczucia winy i wstydu; wyjaśnić, że odpowiedzialność za to, co się stało, ponosi sprawca i zapewnić dziecku bezpieczeństwo (należy zadbać, aby nie było narażone na ryzyko powtórzenia się aktów przemocy),
– nie bagatelizować uczuć dziecka, podążać za jego emocjami, okazać troskę, ciepło, serdeczność, ale nie nadopiekuńczość przejawiającą się na przykład odgadywaniem uczuć i myśli dziecka, wykazywaniem, że wie się lepiej, co czuje i myśli; nie moralizować,
– pozwolić dziecku swobodnie wyrazić przeżywane uczucia (zarówno te złe i przykre, jak i dobre),
– należy zapewnić dziecku specjalistyczną pomoc.

Dzieci skrzywdzone muszą przejść trudną drogę, ucząc się siebie od nowa i budując nowe przestrzenie zaufania dla innych. Terapia dziecka doświadczającego przemocy „nastawiona jest zawsze na odbudowanie poczucia bezpieczeństwa oraz odbudowanie uszkodzonej więzi” [z dorosłymi] – zauważają Szaszkiewicz i Izdebski [2].

[1] Są to statystyki sporządzane na podstawie ilości „Niebieskich kart” wypełnianych w związku z przeprowadzoną interwencją policyjną dotyczącą przemocy domowej.
[2] W. Szaszkiewicz, R. Izdebski, Terapia systemowa rodziny z przemocą.