Uzgodnić pryncypia?

Sam na poziomie wiary uważam, że bez Stworzyciela Wszechświata jako Pierwszej Praprzyczyny nie zaistniałyby warunki, aby powstało życie na naszej planecie. Podobnie nie widzę konfliktu między tak pojmowaną wiarą a teorią ewolucji ogłoszoną przez Darwina. Teoria ewolucji, która pewnie jako jedyna teoria z zakresu biologii przetrwała próbę czasu, mówi nam, że wszyscy wywodzimy się z prakomórki, nie mówi jednak, jak powstała prakomórka. Teoria Darwina polega na zaproponowaniu mechanizmu, zgodnie z którym poprzez mutacje i reprodukcje tworzą się zróżnicowane organizmy, które poddawane są selekcji dokonywanej przez otoczenie. Teoria ewolucji nie ma więc początku i nie ma końca. Niektórzy uczeni próbują dorobić początek. Jako biolog molekularny i zarazem człowiek wierzący nie czuję takiej potrzeby i nie widzę tu konfliktu.

Na płaszczyźnie naukowej postępuję zgodnie z procedurami naukowymi – cały czas wątpię i poprzez wątpliwości dochodzę do kolejnych hipotez. Na płaszczyźnie wiary przyjmuję, że życie na naszej planecie powstało w wyniku stworzenia przez Stworzyciela Wszechświata odpowiednich warunków. I wobec tego nie ma dyskusji o klonowaniu człowieka, karze śmierci, eutanazji...

– Ale czy w takim zupełnym rozdzieleniu tych płaszczyzn nie ma niebezpieczeństwa polegającego na tym, że w badaniu naukowym przystaniemy na to, co wedle wiary jest niedopuszczalne? Że uczony stanie się jakąś dwoistą istotą, jak dr Jekyll i pan Hyde?

– Nie, ponieważ badacz nie ma zupełnie wolnej ręki w tym, co robi. Nawet jeśli zamknie oczy na hamulce płynące z wiary, jeśli oddali się od tej płaszczyzny, ograniczają go czynniki zewnętrzne. Kilkanaście lat temu było oczywiste, że żadne dobre czasopismo naukowe nie przyjmie pracy związanej z manipulacją ludzkimi komórkami rozrodczymi. Z czasem to się rozmyło.

– No właśnie, normy – do jakiegoś momentu niewzruszone – się relatywizują. Nie tylko w nauce.

– Od czasu do czasu uczeni spostrzegają check point – następuje przebłysk wątpliwości, czy to już nie jest granica, której przekroczyć nie wolno.

– Ta granica zawsze się jednak przesuwa...

– Tak. Z różnych przyczyn, niekiedy mało szlachetnych – na badania mechanizmów życia idą ogromne pieniądze...

– Rozumiem, że dzisiaj granicą jest manipulowanie komórkami rozrodczymi. Czy ona powinna być ostatecznie nieprzekraczalna?

– Moim zdaniem, nie powinniśmy jej przekraczać. I ze względów zasadniczych, o których mówiłem i dlatego, że robiąc eksperymenty z komórkami rozrodczymi dla przewidywanych korzyści terapeutycznych możemy torować drogę tym, którzy zechcą ich wyniki wykorzystać przeciw ludziom.