Kiedy Bóg daje pragnienie

Ludzie na drugiej półkuli znają tę samą Osobę, co my: Boga Ojca, Ojca wszystkich ludzi, który przekracza granice kultur – mówi Michał, jeden z wolontariuszy ewangelizujących w Ugandzie.

Zaproszenie

Kasia Knapik, Renata Kurek i Michał Rajs na co dzień spotykają się i posługują we wspólnocie „Góra Oliwna”, istniejącej od 2002 r. przy kościele Księży Misjonarzy w Krakowie. Do stolicy Ugandy, Kampali, wyruszyli w 2017 r. na zaproszenie franciszkanów z sanktuarium Męczenników w Munyonyo (dzielnicy Kampali). Poprowadzili tam 4-dniowe szkolenie Global Alpha Training, którego celem jest przygotowanie osób do samodzielnego przeprowadzenia kursu Alpha w swoim lokalnym środowisku. Odwiedzali także szkoły i parafie, gdzie dzielili się świadectwem swojej wiary. Pierwszy wyjazd ewangelizatorów z ekipy Alpha miał miejsce w 2011 r. na zaproszenie o. Mariana Gołębia, franciszkanina i misjonarza pracującego w Ugandzie. Oficjalne zaproszenie wysłał wtedy również arcybiskup Kampali, Cyprian Lwanga, a inicjatywie pobłogosławił ówczesny metropolita krakowski kard. Stanisław Dziwisz. Bezpośrednimi owocami tamtego wyjazdu była Alpha dla studentów na 7 różnych uczelniach oraz trwające do dzisiaj spotkania i Msze św. na jednym z uniwersytetów w Kampali.

Alpha to cykl interaktywnych spotkań, który wyjaśnia podstawy wiary chrześcijańskiej. Powstał w Kościele anglikańskim, jednak po odpowiednim przystosowaniu jest z powodzeniem i błogosławieństwem hierarchów prowadzony także w Kościele katolickim. Polega na 10 cotygodniowych spotkaniach z poczęstunkiem (oraz jednego wyjazdu weekendowego), składających się z wykładów i rozmów w małych grupach. Atmosfera podczas dyskusji opiera się na zasadzie wolności i szacunku do każdego człowieka, niezależnie od jego światopoglądu.

Różnice

– Nie miałam innych obaw niż te, że może nie jestem osobą kompetentną i zamiast mnie powinien jechać ktoś, kto jest „bardziej odpowiedni” – wyznaje Renia. Żadna z jej obaw jednak nie potwierdziła się. – Wszystko wyszło idealnie – ocenia dziewczyna i podkreśla: – Przekonałam się, że Bóg działa i jeśli to jest Jego dzieło, to On prowadzi je nawet w najdrobniejszych sprawach (jak choćby terminy, zakupy, zdrowie), pomimo jakichś naszych niedoskonałości i słabości. Kasia z kolei wyznaje: – Bardziej niż bariery językowej obawiałam się, czy zdołam unieść tamtejszą kulturę. Michał natychmiast dodaje: – Pierwszego dnia szkolenia stawiliśmy się w miejscu spotkania punktualnie o 9. Następnego dnia wiedzieliśmy już, że nie ma co się spieszyć, bo ludzie i tak zaczną schodzić się o 9.30. Ta postawa nie wynikała jednak z braku zainteresowania, ale po prostu innego pojmowania czasu.

Michał tłumaczy, że biały człowiek otaczany jest w Ugandzie ogromnym szacunkiem. – Ludzie uważnie i z zainteresowaniem słuchali, co mamy do powiedzenia. Nie oznaczało to, że przyjmą wszystko bezkrytycznie. Na szkoleniu dużo osób zadawało pytania o Alpha, jej korzenie, zgodność z nauką katolicką; dzieliło się też własnymi spostrzeżeniami – mówi misjonarz i dodaje: – Ku naszemu zaskoczeniu, szkolenie ukończyło 50 osób, czyli prawie wszyscy, którzy je rozpoczęli. Wyjątek stanowili księża, którzy nie mogli być w sobotę z powodu swoich obowiązków w parafiach. Przepraszali nas, że ich nie będzie.

Zabawne sytuacje powodowała czasem odmienność kultury. – Na początku szkolenia podeszła do mnie kobieta i, podając mi coś, uklękła. Nie wiedziałem, co zrobić, więc też uklęknąłem, co bardzo rozśmieszyło Ugandyjczyków – wspomina Michał i wyjaśnia: – Okazało się, że to taki zwyczaj. Kiedy kobieta komuś w jakiś sposób usługuje, to klęka (najczęściej jednak tylko przed mężczyznami). Później, nie chcąc wywoływać rozbawienia, starałem się okazać szacunek i wdzięczność takiej kobiecie np. lekkim ukłonem głowy.

Podobieństwa

Radość (zresztą wzajemną) dawały im wspólne modlitwy, śpiewy, zabawy z Ugandyjczykami. Rzeczywistość w Ugandzie zaskakiwała każdego dnia, ale bardziej pozytywnie niż negatywnie. Hitem stały się boda boda, motocykle służące za taksówki, na których Afrykańczycy potrafią przewieźć dosłownie wszystko, łącznie z drzwiami i 4-osobową kanapą. Przez cały pobyt, trwający dwa tygodnie, misjonarze czuli się bezpiecznie, nie chorowali. – Doświadczyliśmy nie tylko ogromnej gościnności i życzliwości tamtejszych chrześcijan, ale przede wszystkim jedności Kościoła powszechnego – zapewniają, a Michał przekonuje: – Często, gdy mówiłem o Bogu, jakiego znam i spotykam, widziałem, jak inni potakują głowami, potwierdzając: tak, my też Go znamy, to On, ten sam. Ludzie na drugiej półkuli znają tę samą Osobę, co my: Boga Ojca, Ojca wszystkich ludzi, który przekracza granice kultur.

Czy warto więc zostawić na jakiś czas znajomy świat i jechać na misje? – pytam. Odpowiada Renia: – Kiedy Bóg daje ci pragnienie, pokazuje także możliwości. To zaproszenie, w którym nie ma przymusu, ale jeśli powiesz „tak”, staniesz się świadkiem tego, jak Kościół rośnie, jak Bóg działa i zmienia życie ludzi. To największy przywilej – podsumowuje wolontariuszka.