Totus Tuus

Ten Akt oddania miał znaczenie wyjątkowe. Brzmi w nim echo Aktu oddania św. Maksymiliana, którego ks. Prymas był wielkim czcicielem:

"Bogarodzico Dziewico, Matko Kościoła, Królowo Polski i Pani nasza Jasnogórska... oddajemy dziś ufnym sercem w Twą wieczystą, macierzyńską niewolę miłości wszystkie dzieci Boże ochrzczonego Narodu i wszystko, co Polskę stanowi, za wolność Kościoła w świecie i w Ojczyźnie naszej, ku rozszerzaniu się Królestwa Chrystusowego na ziemi. Oddajemy więc Tobie w niewolę miłości całą Polskę, umiłowaną Ojczyznę naszą, cały naród polski, żyjący w kraju i poza jego granicami. Odtąd, Najlepsza Matko nasza i Królowo Polski, uważaj nas, Polaków - jako naród - za całkowitą własność Twoją, za narzędzie w Twych dłoniach na rzecz Kościoła świętego... Czyń z nami, co chcesz. Pragniemy wykonać wszystko, czego zażądasz, byleby tylko Polska po wszystkie wieki zachowała nieskażony skarb wiary świętej, a Kościół w Ojczyźnie naszej cieszył się należną mu wolnością: bylebyśmy z Tobą i przez Ciebie, Matko Kościoła i Dziewico Wspomożycielko, stawali się prawdziwą pomocą Kościoła powszechnego ku budowaniu Ciała Chrystusowego na ziemi."

Widzimy więc, że podobnie jak w Akcie oddania św. Maksymiliana, także w tym Akcie są wyraźne dwa elementy. Pierwszy - to bezgraniczne oddanie Maryi wszystkich Polaków, aby Ona opiekowała się naszym narodem i strzegła skarbu świętej wiary. Drugi element ma charakter apostolski. Prymas w imieniu narodu prosi Maryję, aby używała nas Polaków za narzędzia i pomoc dla Kościoła powszechnego.

Czyż historia nie potwierdziła owocności tego Aktu oddania Polski w macierzyńską niewolę Maryi? Czy to, że w Polsce została zachowana wiara w czasach komunizmu, jest tylko przypadkiem? Czy to, że polscy misjonarze stanowią dziś wyjątkowo liczną grupę w Kościele powszechnym, nie jest odpowiedzią Maryi na to, by użyła nas, Polaków, za narzędzia w budowaniu całego Kościoła?

Cały Twój, o Maryjo!

Choć powołanie kapłańskie Karola Wojtyły kształtowało się w zupełnie odmiennych okolicznościach niż powołanie o. Maksymiliana czy kard. Wyszyńskiego, to jednak widzimy ten sam wspólny element, jakim była wyjątkowa relacja miłości do Matki Bożej. Straciwszy dość wcześnie swoją Matkę, młody Karol z dziecięcą ufnością zaczął się zwracać do Maryi - swojej Matki duchowej. Ważnym momentem w kształtowaniu się jego powołania kapłańskiego i pobożności maryjnej była lektura książeczki św. Ludwika Grignona de Montfort Traktat o doskonałym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny. Od tego wielkiego francuskiego świętego Karol Wojtyła przejął "prawdziwe nabożeństwo do Matki Bożej", polegające na oddaniu się Jej w niewolę miłości. Za dewizę swego życia przyjął słowa św. Ludwika: Totus Tuus ego sum et omnia mea Tua sunt. Accipio Te in mea omnia. Praebe mihi cor Tuum, Maria ("Jestem cały Twój i wszystko, co moje, do Ciebie należy. Przyjmuję Ciebie całym sobą. Daj mi Swoje serce, Maryjo"). Pierwsze słowa tej formuły stały się także hasłem jego pontyfikatu, a literkę M - oznaczającą Maryję, umieścił w swoim herbie papieskim.

Karol Wojtyła jako kapłan i arcybiskup krakowski żył na co dzień oddaniem się Maryi w niewolę miłości, a także propagował je w swojej posłudze pasterskiej. Gdy w 1966 r. Prymas Polski wraz z Episkopatem oddał w sposób uroczysty Maryi Polskę w macierzyńską niewolę miłości za wolność Kościoła Chrystusowego, on napisał głęboki teologiczny komentarz do tego aktu. W tekście tym ówczesny arcybiskup krakowski powoływał się na naukę św. Ludwika Grignona de Montfort. Teologicznie uzasadniał potrzebę oddania się Matce Bożej w święte niewolnictwo jako pogłębienie obietnic chrzcielnych. Podkreślał też, że jak w życiu nadprzyrodzonym całkowicie należymy do Chrystusa (i to jest już święte niewolnictwo), to analogicznie powinniśmy oddać się w niewolę miłości Maryi, która jest Współodkupicielką oraz Wszechpośredniczką Bożych łask.

Potem już jako papież Jan Paweł II ponawiał oddanie i zawierzenie Maryi bardzo często podczas swych licznych pielgrzymek. Zawsze powierzał opiece Maryi narody i państwa, które odwiedzał.

Jednak szczególne miejsce w jego życiu odegrał kult Matki Bożej Fatimskiej. Ocalenie życia w czasie zamachu 13 maja 1981 r. przypisywał Dziewicy z Fatimy. Po zamachu postanowił odpowiedzieć na prośbę Maryi, wyrażoną w objawieniach, i dokonał tego, na co Boża Opatrzność i Maryja czekali od lat: wraz z wszystkimi biskupami poświęcił i oddał Niepokalanemu Sercu Maryi Rosję i cały świat w dniu 25 marca 1984 r. To poświęcenie uchroniło ludzkość przed III wojną światową. W Rosji rozpoczęła się "pieriestrojka", która ostatecznie doprowadziła do rozpadu Związku Radzieckiego i upadku systemu komunistycznego w wielu krajach świata. Ten Akt oddania się Maryi, którym Jan Paweł II żył na co dzień, a który stanowił tajemnicę jego posługi kapłańskiej, biskupiej i papieskiej, przyniósł błogosławione owoce całemu światu. Maryja odpowiedziała miłością na miłość, wkraczając z darem pokoju w historię ludzkości.

Uczmy się od nich

Maryjna droga tych wielkich Polaków jest dziś przypomnieniem i wyzwaniem dla nas. Teraz, gdy świat i Polska stają przed nowymi zagrożeniami, gdy toczona jest nowa walka z chrześcijaństwem (liberalizm, demoralizacja, ataki islamu), gdy zagrożony jest pokój, trzeba nam uciekać na nowo pod obronę naszej Matki i Królowej.
Orędzie fatimskie jest nadal aktualne. Maryja ponawia swoje wezwanie do ludzi, aby się nawrócili, czynili pokutę i wynagradzali za grzechy Panu Bogu i Jej Niepokalanemu Sercu.

Św. Maksymilian, kard. Stefan Wyszyński i bł. Jan Paweł II uczą nas, by odpowiedzieć na to wołanie naszej duchowej Matki. Najlepszą odpowiedzią będzie, tak jak w ich życiu, bezgraniczne oddanie się Jej, aby Ona nas strzegła i kierowała naszym życiem. Prośmy także Ją, aby zechciała się nami posługiwać w dziele ratowania świata i budowania Królestwa Bożego na ziemi.