Egoizm w Biblii

Gdy grzeszą przełożeni….

W Pierwszej Księdze Samuela opisany został przypadek synów Samuela (8,2-3), którzy sprzeniewierzyli się pełnionemu przez siebie urzędowi sędziowskiemu. Jako przełożeni ludu posiadali pewne przywileje, których jednak bezczelnie i otwarcie nadużywali. Biblia notuje to w sposób następujący: „synowie jego nie chodzili jego drogą: szukali własnych korzyści, przyjmowali podarunki, wypaczali prawo”. Egoizm synów proroka ukazany został jako nastawienie na własny interes, co spowodowało dalej ich nieuczciwość, korupcję oraz niesprawiedliwość w sądzeniu obywateli. Tym samym synowie Samuela przekraczali przepisy prawa, które absolutnie zakazywało jakiegokolwiek naruszania sprawiedliwości, czy to w jedną, czy w drugą stronę (Kpł 19,15). Toteż ich egoizm godził zarówno w sprawiedliwość społeczną, jak i w prawo Boże, z którego całkowicie sobie kpili.

Rzecz jasna egoizm panujących jest szczególnie niebezpieczny, co odbija się najbardziej w ich niesprawiedliwej relacji do poddanych. Takie postępowanie notuje Biblia, opisując królowanie Jojakima, syna Jozjasza (por. 22,13 19) w Księdze Jeremiasza, w której czytamy: „Twoje zaś oczy i serce pragną jedynie własnej korzyści, przelania niewinnej krwi i wywierania ucisku i gwałtu” (22,17). Opisując niegodziwość postawy króla, prorok piętnuje w imieniu Boga zwłaszcza niesprawiedliwość, bezprawie i nieopłacanie robotników, które towarzyszą wznoszeniu okazałych budynków królewskich. Mimo wielkości ojca syn nie poszedł jego śladami, przez co ośmieszył samego Boga. Kara będzie okrutna: brak żałoby narodowej oraz pochówek niegodny najskromniejszego obywatela, cóż dopiero króla. Opowieść ta niezwykle sugestywnie przedstawia egoizm panującego, wyrażający się okrutnym traktowaniem podwładnych, którzy padli jego pierwszymi ofiarami.