Młodzież pali nie tylko papierosy

Produkty na bazie konopi

Konopie indyjskie należą do jednych z najpopularniejszych substancji psychoaktywnych na terenie Polski. Zawierają wiele substancji działających przez agonizm receptorów kannabinoidowych, podobnie jak występujący w ludzkim ciele anandamid. Jest on organicznym związkiem chemicznym obecnym w organizmach żywych, neuroprzekaźnikiem wydzielającym się podczas snu i relaksu. Warto wiedzieć, że nie ma dwóch identycznych próbek substancji psychoaktywnych otrzymywanych z konopi. Wytwarzane z różnego materiału roślinnego, przetwarzane są za pomocą różnych metod, różne są też techniki wzbogacania i zagęszczania. Stężenie głównego środka o działaniu psychoaktywnym konopi, czyli tetrahydrokannabinolu (THC) decyduje o sile wpływu odurzającego. Zawartość THC w roślinie zależy od jej właściwości genetycznych, warunków wegetacji, wieku rośliny, rodzaju gleby, klimatu. Poprzez dobór odpowiednich warunków można uzyskać wzrost stężenia THC. Marihuana wytwarzana na przełomie lat osiemdziesiątych zawierała około 3% THC, obecnie zdarza się, że zawiera nawet 20-30% THC. Wzrost stężenia THC uzyskany jest między innymi poprzez genetyczne modyfikacje rośliny oraz nasączanie jej innymi substancjami o działaniu psychoaktywnym (za: Wrona 2012). Z konopi indyjskich otrzymuje się różne substancje o działaniu odurzającym, między innymi marihuanę, haszysz, olej haszyszowy.

Marihuana w potocznej mowie występuje czasami jako: trawa, trawka, gras, zioło, zielsko, haszysz, maryśka, marycha, bhang, gandzia, staff, THC. Nazwą tą określa się wysuszone kwiaty oraz liście żeńskich odmian konopi. Występuje w postaci brunatno-zielonych kwiatostanów roślinnych, pozlepianych lub luźnych ze sobą liści o charakterystycznym słodkim i ostrym zapachu. Jest to roślina Cannabis sativa (konopia siewna), inaczej zwana konopią indyjską (Cannabis indica). Najczęstszą drogą przyjmowania jest palenie, można ją również jeść, pić. Jest to roślina jednoroczna, rozróżnia się rośliny męskie i żeńskie, różnią się kwiatostanami. Wysokość może dochodzić nawet do sześciu metrów, zwykle osiąga około dwóch lub trzech metrów. Ma siedmiopalczaste zielone, ząbkowane liście (występują także trój-, pięcio- i dziewięciopalczaste). Dostępne są różne typy konopi, m.in. typ włóknisty, przeznaczony do wytwarzania lin, sznurów o niskiej zawartości substancji psychoaktywnej oraz typ narkotyczny, wysycony w znacznym stopniu tą substancją. Skład chemiczny marihuany jest bardzo zróżnicowany, zawiera nawet około 400 związków chemicznych, z tego blisko 60 substancji psychoaktywnych, 15 z nich to kannabinole. Narkotyczna odmiana konopi wykorzystywana jest do wytwarzania wielu produktów o różnym wysyceniu substancjami psychoaktywnymi, z których najważniejszy jest tetrahydrokannabinol (delta9-THC lub THC). Substancja ta występuje wyłącznie w liściach i kwiatach (por. Wrona 2012; Moneta-Malewska 2013, 2000).

Najczęstszą formą używania jest palenie. Tradycyjne sposoby stosowania polegały na paleniu w fajce lub bongu (szklana fajka wodna) czystej marihuany lub haszyszu. Dosyć częstą praktyką jest dodawanie tytoniu do marihuany. Obecnie najczęściej marihuana zażywana jest przez młodzież w formie jointa – blunta (ręcznie skręconego papierosa z marihuaną i tytoniem lub samą marihuaną ręcznie skręconą w liść tytoniu). Zdarza się również, że marihuana jest spożywana np. w formie „herbatki” lub ciastek z haszyszem (tzw. „space cakes”) (Moneta-Malewska 2013).

Skun to odmiana marihuany, uzyskiwana ze specjalnych upraw. Nazwa funkcjonuje na terenie Polski. Kolor liści jest najczęściej jasnozielony, może występować biały nalot, liście są pozwijane w włochate kulki. Osiąga ok. metra. Roślina ta jest wynikiem genetycznych i chemicznych modyfikacji, czego efektem jest uzyskanie stężenia THC przekraczającego 20%. W celu wzmocnienia jej działania psychoaktywnego nasączana bywa innymi substancjami o działaniu psychoaktywnym, np. amfetaminą, LSD, eterem itp. (por. Wrona 2012; Moneta-Malewska 2013).

Obecnie do uzyskania dobrej jakości nasion konopi stosuje się sztuczne zapylanie. Są dostępne również nasiona genetycznie modyfikowane. Ponieważ pierwotnie konopie rosły w wymagających terenach podgórskich, roślina ta ma zdolność adaptacji do innych warunków klimatycznych. Aktualnie do wytwarzania marihuany wykorzystywane są technologie upraw cieplarnianych. Jedną z nich jest uprawa hydroponiczna, gdzie korzeń rośliny zamiast w ziemi zanurzony jest w roztworze wody i innych substancji, zdarza się, że o działaniu psychoaktywnym. Skuny często nie rosną w glebie, lecz np. w granulatach, nie potrzebują słońca, wystarczają im specjalne lampy, są podlewane różnymi substancjami chemicznymi. Są to odmiany konopi genetycznie modyfikowanych, uprawianych specjalnymi metodami, które mają na celu maksymalne zwiększenie zawartości THC w roślinie. Skun może zawierać nawet blisko 30% THC (por. Wrona 2012; Cichosz 2012).

Haszysz – żywica konopi to kolejna substancja należąca do grupy kannabinoli. Wytwarza się ją przez młócenie materiału roślinnego, które ma oddzielić części rośliny wytwarzające żywicę od nasion i drobnych części włóknistych. Dzięki temu otrzymuje się produkt o wysokiej zawartości żywicy, uformowany w płyty. Spoiwem może być klej, wosk, ziemia itp. Kolor w zależności od nośnika (spoiwa) może być od zielonego po czarny. Zawartość THC waha się od 8 do 22% THC. Haszysz można palić w specjalnych fajkach, czasami miesza się go z tytoniem, zdarza się, że dodaje się go do żywności. Sprzedawany jest w postaci małych kostek. Haszysz daje silniejsze doznania niż marihuana. Najbardziej znane odmiany wywodzą się z Afganistanu, Pakistanu, Holandii, Indii, Maroka, Nepalu, Turcji (por. Wrona 2012; Cichosz 2012).

Olej haszyszowy stanowi ciekły roztwór materiału roślinnego lub żywicy otrzymany poprzez zastosowanie rozpuszczalników organicznych, np. alkoholu, benzyny, eteru naftowego, jako wynik procesu destylacji. Rozcieńczony olej ma zabarwienie zielone lub brązowe. Zawartość THC może osiągać w nim nawet do 70%. Częstą praktyką jest nasączanie tytoniu kroplami oleju haszyszowego. Rozpowszechniony jest zwłaszcza w krajach Bliskiego Wschodu (por. Wrona 2012; Moneta-Malewska 2013, 2000).