Zaufał Bożemu Sercu

Kapłan według Serca Bożego

Ten trudny czas II wojny światowej, podczas którego Stanisław Nagy przygotowywał się do kapłaństwa, zakończył się dla niego przyjęciem święceń kapłańskich 8 lipca 1945 r.

Otrzymał je z rąk biskupa pomocniczego archidiecezji krakowskiej Stanisława Rosponda w kościele Sióstr Karmelitanek Bosych w Krakowie. „Kapłaństwo – jak wspominał Ksiądz Kardynał – było moją wielką życiową przygodą, wielkim darem Boga i zarazem radykalnym wejściem w nowy wymiar życia”. Na swoim obrazku prymicyjnym napisał słowa: „Oto idę, abym pełnił, Boże, wolę Twoją” (Ps 39,1). Słowa te mówią o postawie ofiary samego Chrystusa, który był gotowy wypełnić wszystko, co zleci Mu Ojciec. Podobną postawą chciał żyć młody kapłan. Codziennie w akcie ofiarowania powtarzał, że pragnie wypełniać w swoim życiu wolę Bożą. W przeddzień prymicji pojawiły się pierwsze symptomy choroby, która poważnie zaatakowała młody organizm nowo wyświęconego księdza. Była to gruźlica. Zaczął więc swoją posługę kapłańską w sposób nietypowy. Dwa pierwsze lata musiał spędzić na leczeniu w sanatorium akademickim w Zakopanem. Po kilku miesiącach pobytu pod Tatrami młody ks. Stanisław, nie mogąc żyć w bezczynności, trochę podleczony, rozpoczął w akademickim sanatorium posługę kapelana wśród studentów rekonwalescentów, w większości ofiar wojny i okupacji. Po powrocie do Krakowa musiał jeszcze przez trzy lata walczyć ze skutkami tej choroby.

W czasie rekonwalescencji w Krakowie uzyskał w 1948 r. tytuł magistra teologii na Uniwersytecie Jagiellońskim. Tytuł doktora teologii zdobył w 1952 r. na KUL-u, z którym związał się na stałe od 1958 r. Został adiunktem w Katedrze Teologii Fundamentalnej. Na KUL-u uzyskał habilitację w 1968 r.

Na tytuł docenta przyszło mu czekać 4 lata. Podobnie długo musiał czekać na tytuł profesora nadzwyczajnego i zwyczajnego. Mimo próśb i zabiegów KUL-u w komunistycznym ministerstwie oświaty i szkolnictwa wyższego nie mógł otrzymać tych tytułów. Była to „odpłata” władz komunistycznych za jasną postawę patriotyczną i przeciwstawianie się programowi laicyzacji społeczeństwa. Wielką zasługą jego i zdecydowanej większości społeczności KUL-owskiej było niedopuszczenie do założenia na tej uczelni Socjalistycznego Związku Studentów Polskich w 1973 r. Po rozwiązaniu Zrzeszenia Studentów Polskich starano się wszelkimi sposobami, by tę nową organizację, powierzoną ideowej opiece PZPR, zainstalować także na KUL-u. Kard. Nagy wspominał, że w walce z naciskami komunistów na KUL-u mógł liczyć na poparcie kard. Karola Wojtyły. Ta niechęć władz komunistycznych miała jeszcze inny powód: przynależność do Zgromadzenia Księży Sercanów, które w oczach władz uchodziło za „reakcyjne”. Gdy piszący te słowa starał się o paszport na studia do Rzymu w 1968 r., otrzymał odmowną odpowiedź z uzasadnieniem: „Należy do zgromadzenia księży reakcjonistów i dał tego dowód w rozmowie”. Niechęć władz do zgromadzenia była widoczna zwłaszcza w czasach stalinowskich, gdy zabrano mu dwa domy formacyjne. Te trudne czasy reżimu komunistycznego wymagały od późniejszego kardynała hartu i siły. Tę siłę czerpał z wielkiej ufności, która była widoczna w całym jego życiu.

Od Chrystusa do Kościoła

Pomimo różnych trudności politycznych stał się wybitnym teologiem. Jego specjalizacją była nauka o Kościele – eklezjologia. Można powiedzieć, że Kościół i jego sprawy były pasją jego życia. Miłość do Chrystusa stała się u niego miłością Kościoła. Dogłębna znajomość eklezjologii owocowała u kard. Nagyego wierną służbą wspólnocie Kościoła. Ta służba wyrażała się przede wszystkim w posłudze myślenia oraz formowaniu młodych do tej służby. Swoim intelektem i doświadczeniem służył Kościołowi powszechnemu jako członek Międzynarodowej Komisji Teologicznej przez dwie kadencje, mianowany przez św. Jana Pawła II. Jako ekspert uczestniczył dwukrotnie w Synodzie Biskupów w Rzymie w latach 1985 i 1991. Był także członkiem komisji mieszanej katolicko-luterańskiej przy Watykańskim Sekretariacie ds. Jedności Chrześcijan. Ponadto przez wiele lat pełnił funkcję przewodniczącego Sekcji Profesorów Teologii Fundamentalnej przy Komisji Episkopatu Polski ds. Nauki. Oddzielny rozdział w życiu kard. Stanisława stanowi jego przyjaźń ze św. Janem Pawłem II.

Świadczą o niej m.in. jego liczne publikacje.

Nic więc dziwnego, że w październiku 2003 r. został powołany do Kolegium Kardynalskiego. Był to wyraz uznania i wdzięczności dla całej jego drogi życia, dla jego wierności i służby Kościołowi.

Warto przytoczyć na koniec słowa prof. Krzysztofa Ożóga, wypowiedziane na jubileuszu 90-lecia urodzin kard. Nagyego: „Mówimy o powołaniu człowieka, powołaniu ks. Stanisława do wypełnienia woli Bożej, wypełnienia tego, co Bóg zamierzył w jego życiu. Słowa, które odnoszą się do tego, zostały wypisane na jego herbie: «In Te Cor Jesu speravi» – W Tobie, o Serce Jezusa, swą ufność złożyłem. I to jest ten moment, w którym Stanisław otworzył się na Boże wezwanie, bowiem odpowiedź na powołanie przyszła właśnie poprzez te słowa, poprzez przyjęcie miłości, która płynęła z Serca Jezusa i z Jego Krzyża, poprzez odpowiedź na tę miłość”.