Zwykły i niezwykły

Kajaki z Wujkiem

Mój mąż Mieczysław i ja znaleźliśmy się w Środowisku ok. 1963 roku dzięki Jerzemu Ciesielskiemu, którego poznaliśmy już dawniej, a który długo nas sprawdzał zanim zostaliśmy dopuszczeni do bardzo ograniczonej i „zakonspirowanej” grupy. Byliśmy wtedy małżeństwem od 8 lat i rodzicami 4 dzieci, natomiast Wujek był już arcybiskupem i przezwyciężenie onieśmielenia wobec takiej OSOBY było dla nas początkowo trudne. Pierwsza nasza wyprawa kajakowa (w 1964 roku) odbyła się na Słupi. Rzeka była trudna, w wielu miejscach przegrodzona powalonymi drzewami, które mój mąż, wtedy młody i silny, przerąbywał siekierą, a Wujek powiedział: „Miecio torował nam drogę”. Kiedy mój mąż chciał w 1967 roku zabrać ze sobą naszego syna, spotkało się to z obawami innych uczestników o to, czy dziecko (Wojtek miał wtedy 11 lat) dobrze zniesie trudy obozowania i czy nie zdekonspiruje obecności Wujka z nami wobec obcych. Wujek był tą osobą, która bez żadnych obaw zgodziła się na udział Wojtka i w ten sposób zaczęły się kajaki rodzinne.

Dla wszystkich osób starszych i młodszych najważniejszym wspomnieniem i najgłębszym wzruszeniem były Msze św. odprawiane przez Wujka przy polowym ołtarzu zrobionym na odwróconym kajaku, albo na dwóch wiosłach przywiązanych do drzew, pod niebem, wśród śpiewu ptaków i jakby z udziałem całej otaczającej przyrody. Innym ważnym wspomnieniem była możliwość płynięcia z Nim razem na kajaku, co dawało okazję do indywidualnej rozmowy. Nie można też pominąć tego, że każda załoga albo dwie (tj. 2 lub 4 osoby) kolejno gościła Wujka w swojej „kuchni” tj. podawała mu wieczorny posiłek. Gotowanie należało do obowiązków pań, ale mycie menażek już do panów i Wujek włączał się do tych prac. Gdybym miała krótko określić stosunek Wujka do naszej rodziny powiedziałabym, że była to DOBROĆ I WIERNOŚĆ. Z ofiarowanej przyjaźni nigdy się nie wycofał, a nawet rozszerzał ją na nasze dzieci i wnuki. Znał także moją Mamę – a zatem 4 pokolenia naszej rodziny. Jego przyjaźni i dobroci doznawaliśmy do końca Jego życia. W okresie Bożego Narodzenia Wujek zapraszał Środowisko do Pałacu Arcybiskupiego na śpiewanie kolęd. Przychodziliśmy tam coraz większą gromadą z mnóstwem dzieci, które biegały po ogromnych salonach bez żadnego onieśmielenia, a Wujek uśmiechał się do nich i każde brał na kolana. Każdą rodzinę znał dokładnie i każdego nazwał po imieniu. Śpiewaliśmy mnóstwo kolęd, które Wujek doskonale znał i bardzo lubił śpiewać.

Papież, który dalej został Wujkiem

Dzień 16 X 1978 przeżyliśmy z ogromną radością i wzruszeniem. Nie tylko my, ale cała Polska. Zaraz potem mała grupa osób ze Środowiska poleciała do Rzymu, aby uczestniczyć w inauguracji Pontyfikatu – także mój mąż i ja. Na tę uroczystość dostaliśmy bilety w najbliższym sąsiedztwie ołtarza. Wieczorem zostaliśmy zaproszeni do Ojca Św. i spotkaliśmy się z Nim w małym saloniku w apartamentach papieskich, bardzo onieśmieleni i wzruszeni. A On po prostu powiedział, że dalej jest naszym Wujkiem. Mimo najprzeróżniejszych trudności, jakie stwarzały władze komunistyczne, nasze kontakty z Ojcem Św. trwały nadal. Wielokrotnie bywaliśmy w Rzymie (oczywiście dotyczy to także innych osób ze Środowiska), każdorazowo zapraszani przez Ojca Św. do Jego kaplicy na Msze św., a potem na wspólne z Nim śniadanie. Przy takich okazjach zawsze były wspomnienia dawnych wycieczek, kajaków, pytania o wspólnych przyjaciół i o aktualne wydarzenia w każdej rodzinie. W roku 2000 zorganizowaliśmy sobie rodzinną pielgrzymkę do Ojca Św. – przyjechaliśmy na Święto Trzech Króli w składzie 16 osób, w tym 6 dzieci w wieku od 1,5 roku do 7 lat, przebrane za kolędników.

Byliśmy u naszego Wujka zupełnie prywatnie, śpiewaliśmy kolędy, córka grała na skrzypcach, a zięć akompaniował na flecie. Następny zjazd rodzinny u Wujka był w 2003 roku, kiedy to Wujek zgodził się ochrzcić osobiście naszą najmłodszą wnuczkę. Wtedy po raz ostatni celebrował ten sakrament indywidualnie w swojej prywatnej kaplicy, wtedy też byliśmy u Niego ostatni raz. Można powiedzieć, że pomimo oddalenia nasz kontakt z Wujkiem po wyborze Go na Stolicę Piotrową nie tylko nie został przerwany, ale zacieśnił się. Osobny rozdział stanowią relacje Wujka z moim mężem. W ciągu pierwszych 8 lat Pontyfikatu Mieczysław towarzyszył Ojcu Św. w 6 pielgrzymkach zagranicznych (1979 Meksyk, 1979 Irlandia i USA, 1980 Brazylia, 1982 Afryka, 1984 Kanada, 1986 Australia i Nowa Zelandia), a ponadto każdorazowo w pielgrzymkach do Polski – czasem nieoficjalnie. Natomiast jak bardzo władze komunistyczne były nieprzyjazne Ojcu Św. świadczy to, że mego męża chcieli zwolnić z pracy z tego powodu, że jest lekarzem papieża. Ostatecznie jednak zrezygnowali z tego. Potem obaj „współchorowali” na chorobę Parkinsona i u obu prawie równocześnie przyszło pogorszenie. 20 marca 2005 roku mój mąż miał udar. Był w stanie nie rokującym żadnej nadziei.

Na wiadomość o tym Ojciec Św. sam już bardzo ciężko chory odprawił Mszę św. w intencji Mieczysława 31 marca, na 2 dni przed swoją śmiercią. Natomiast Mieczysław żył jeszcze 7 lat, chociaż był już osobą leżącą i stopniowo stracił kontakt z nami. Mieliśmy niezasłużony przywilej być przez wiele lat blisko Ojca Świętego, a teraz chciałabym przyczynić się do szerzenia kultu Jego Osoby.