Poza światem i w świecie

Czterdzieści kilometrów za Warszawą, na skraju niewielkiej wsi Radonie w surowych budynkach z czerwonej cegły mieszka trzynaście mniszek: dwanaście po ślubach, trzynasta – postulantka. Dominikanki klauzurowe stanowią żeńską gałąź Zakonu Kaznodziejskiego założonego przed ośmiuset laty przez Hiszpana – Dominika Guzmána. Pełna nazwa posługujących tu sióstr brzmi: Mniszki Zakonu Kaznodziejskiego Klasztor Matki Bożej Różańcowej w Radoniach. Charyzmatem sióstr dominikanek, jak wyjaśnia s. Bernadeta, przełożona tamtejszego klasztoru, jest przede wszystkim uwielbianie Pana Boga swoim życiem. – Drugi nurt to pokuta i modlitwa wstawiennicza – za naszych braci w zakonie i za tych , którzy potrzebują duchowego wsparcia.

W „świecie”, jak siostry nazywają rzeczywistość poza klasztorem, niektóre pokończyły studia. Są wśród nich m.in.: matematyczka, polonistka, socjolog, teolog, pedagog, inżynier elektronik, dyplomowana pielęgniarka. Inteligentne, serdeczne, wrażliwe, z ogromnym poczuciem humoru. Bo – jak mówi jedna z nich – bez poczucia humoru za klauzurą ciężko by było.

Na co dzień siostry wykonują w klasztorze proste prace: gotują, szyją, piorą, prasują.Uprawiają ogród i mają sad na własne potrzeby. Trochę zarabiają szyciem habitów i alb. – Ale praca zarobkowa stanowi niewielki procent naszego utrzymania – podkreśla s. Bernadeta. – Przede wszystkim żyjemy z ofiar naszych dobrodziejów, podobnie zresztą jak inne klasztory klauzurowe.

Pan niósł na rękach

S. Bernadeta studiowała na Akademii Rolniczej w Poznaniu i chodziła do dominikanów na spotkania grupy Odnowy w Duchu Świętym. Prowadził ją wówczas o. Tomasz Alexiewicz. Nigdy jednak nie myślała, że zostanie zakonnicą. Nawet nie wiedziała o istnieniu dominikanek klauzurowych. Powoli jednak Pan Bóg przybliżał ją do siebie. Wstąpiła do zakonu w 1987 r. – Było to wyraźne prowadzenie przez Pana Jezusa i odnalezienie największej miłości mojego życia – mówi s. Bernadeta.

S. Jacka w tym roku będzie obchodzić 25-lecie swojej obecności w klasztorze. Również pochodzi z Poznania i była związana z duszpasterstwem akademickim dominikanów. Z wykształcenia jest matematyczką. Dynamiczna, uśmiechnięta. Marzyła o wielkiej rodzinie. I ma. Choć nieco inną niż wyobrażaną. Do zakonu nie przyprowadziło jej żadne „olśnienie”. Z jednej strony czuła się bardzo szczęśliwa, bo po studiach uczyła w swoim ulubionym liceum, które niegdyś kończyła. Z drugiej zaś – czuła jakiś narastający niepokój. Aż pewnego razu podczas rozmowy z o. Tomaszem Alexiewiczem usłyszała: „Ty chyba Panu Bogu nie powiedziałaś jeszcze: tak!”. Pomyślała wtedy: o co chodzi? Ale któregoś dnia powiedziałam: „Panie Jezu, cokolwiek ode mnie chcesz, to ja spełnię. Chcę iść za Tobą tam, gdzie mnie poprowadzisz” – opowiada s. Jacka. – I uspokoiłam się. Pan mnie niósł na swoich rękach i tu doprowadził.

S. Michaela z Przeźmierowa też kończyła szkołę w Poznaniu. Jako licealistka daleka była od Kościoła. Związana z subkulturą punkową. Chodziła w glanach, z kolorowym irokezem. Uczestniczka koncertów w Żarach, Jarocinie. Gdy kończyła liceum, dzięki zachętom koleżanki, zaczęła przychodzić do kościoła. Najpierw stała w kruchcie. Później trafiła do duszpasterstwa dominikańskiego. – To, co mnie niezwykle cieszyło, to radość, jaka tam panowała. Wiedziałam, że zawsze wieczorem możemy się spotkać. Że mogę na tych ludzi liczyć. Mieliśmy herbatę, ciasta, kanapki. Wykład tematyczny. I tak powoli moja wiara rozwijała się przez miłość, wspólnotę. Zawsze zresztą chciałam coś dla ludzi robić. Aż pewnego dnia znalazłam ulotkę z fotografią dominikanek pracujących przy budowie klasztoru w Radoniach. Wchodziły na piętro po drabinie. I mnie się to bardzo spodobało. Kiedy przyjechałam tu pierwszy raz, to mnie coś tak chwyciło za serce... Urzekło mnie to miejsce. Atmosfera wśród sióstr. Przyjęły mnie bardzo serdecznie i... pewnego dnia wydukałam przełożonej drżącym głosem, że myślę o dołączeniu do nich. I tak jestem tu już piętnasty rok.

By szukać Boga i Jego miłości

Przeżywają piękne chwile podczas spotkania z Bogiem. Ale i czasem słabości, niekiedy załamania. Żyją w klauzurze. Nierozumiejący ich decyzji świeccy czasem pukają się w głowę, dziwiąc się, że przebywają niezmiennie w tym samym klasztorze od chwili wstąpienia aż do śmierci i wykonują przez kilka czy kilkanaście lat te same prace. W ustalonym rytmie dnia, nieco tylko zmienionym w czasie świąt. Monotonia – niczym tykanie zegara... Ale to tylko wrażenie. – Klauzura to taki sposób powołania, który zaprasza do całkowitego oddania się w ręce Pana Boga. Ze świadomością, że ja oddaję Panu Bogu wszystkie moje talenty i chcę tutaj żyć tylko dla Niego. I to nie jest żadna smutna rezygnacja, idę za głosem, który usłyszałam od Pana Jezusa – mówi s. Bernadeta.

Dziękuję Panu Bogu, że mi zaufał

Klasztor w Radoniach jest zamknięty i jednocześnie otwarty. Zamknięte za klauzurą siostry mimo to mają na co dzień kontakt z ludźmi. Na furtę przychodzą ci, którzy potrzebują pomocy. Jest ich stała grupa. Na miejscu jedzą obiad albo dostają suchy prowiant. Są też ludzie, którzy przyjeżdżają na indywidualne rekolekcje i dni skupienia. Albo też umawiają się z którąś z sióstr, aby porozmawiać o swoich problemach. Przede wszystkim jednak mniszki dostają mnóstwo listów – pocztą tradycyjną i e-mailową. Najczęściej z prośbą o modlitwy. – Naszym powołaniem jest trwanie blisko Boga, wielbienie Go, słuchanie Jego Słowa, mając w sercu wołanie św. Dominika: „Panie, co będzie z grzesznikami?!”. Dzielimy Jego troskę o zbawienie ludzi, o odnalezienie tych, którzy pogubili się w swojej wierze, którzy są pogrążeni w cierpieniu, w ciemności – mówi s. Bernadeta.

Listy czy e-maile są różne – krótkie i długie. Niektórzy piszą dwa, trzy zdania, a inni na wielu stronach opisują całe swoje życie. Czasami też przyjeżdżają do sióstr na rozmowy. – Przecież nie chodzi o to, by się zamknąć i odciąć od świata. Ale jak już zostawiać go, to tylko po to, by żyć dla Pana Boga – wyjaśnia s. Jacka. – W Nim też odnajduje się wszystkie sprawy świata i one są obecne w naszych spotkaniach z Panem Bogiem. Oczywiście, klauzura niczego nie zagwarantuje. To nie jest tak, że człowiek wejdzie za klauzurę i już się spotka z Panem Bogiem.

– Spotkania z Panem Bogiem bywają zaskakujące. Myślałam, że będąc bardzo aktywną osobą na zewnątrz, za klauzurą długo nie pożyję... A to już piętnaście lat – podkreśla s. Michaela. – Wyobrażałam sobie, że pewnie poznam tu kogoś nowego, nie przypuszczałam jednak, że tutaj nawiążę tyle relacji. Wiele osób opowiada nam swoje historie, jest z nami w bliskim kontakcie. Kiedy idę na adorację do kaplicy, to dziękuję Bogu, że tu jestem, że mi zaufał. Klasztory klauzurowe jak ewangeliczne „miasta położone na górze” są dla świata znakiem innej rzeczywistości – Królestwa Bożego. Wskazują na Tego, który stworzył ten świat, umiłował do końca każdego z nas i dla którego warto poświęcić wszystko. Pragniemy, aby nasze życie wyrażało tę prawdę.