Pogwałcenie Konkordatu przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji

Współczesny polski porządek prawny obejmuje ogół obowiązujących norm wchodzących w skład systemu prawa III Rzeczypospolitej, uporządkowanych zgodnie z postanowieniami Konstytucji RP z 1997 r., w tym umów międzynarodowych, oraz wydanych na ich podstawie ustaw. Należy przy tym pamiętać, iż – zgodnie z art. l Konstytucji RP – „Polska jest demokratycznym państwem prawa”. Porządek „demokratycznego państwa prawa” istotnie różni się od porządku prawnego państwa totalitarnego, jakim była Polska przed 1989 r.

Różnica między nimi ma dotyczyć zarówno celu (wartości), jak i tworzenia norm prawnych oraz ich realizacji w praktyce. Z punktu widzenia formalnego realizacja Konkordatu jako ratyfikowanej umowy międzynarodowej w krajowym porządku prawnym dokonuje się w dwóch aspektach: pozytywnym i negatywnym.

W aspekcie pozytywnym polega na inkorporacji normy prawa konkordatowego do zbioru norm prawa krajowego, obowiązujących w momencie ratyfikacji, oraz na dostosowaniu norm prawa krajowego do norm zawartych w umowie międzynarodowej. W aspekcie negatywnym zaś polega na zakazie podejmowania przez organy władzy państwowej takich aktów prawnych, które byłyby sprzeczne ze zobowiązaniami podjętymi przez Strony w Konkordacie. Dotyczy to aktów podejmowanych przez różne organy władzy, nie wykluczając Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji.

Bez porozumienia z Kościołem

Zawarcie Konkordatu oznacza przyjęcie przez obie Strony wymogu porozumiewania się, w razie potrzeby wprowadzenia zmian do regulacji prawnych obowiązujących w momencie ratyfikacji Konkordatu. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji wymóg ten pogwałcił. Podstawowym przejawem wolności religii w wymiarze wspólnotowym jest bowiem wolność sprawowania kultu publicznego w sposób określony przez władzę kościelną.

Normy wpisane do Konkordatu w tej materii obejmują zasadę: „Organizowanie kultu publicznego należy do władzy kościelnej zgodnie z przepisami prawa kanonicznego i z zachowaniem odpowiednich przepisów prawa polskiego”. Jest to potwierdzenie gwarancji wolności kultu, jakie zostały wpisane do art. 15 ust. l Ustawy o stosunku Państwa do Kościoła katolickiego z 1989 r.